| |
| |
| |
XVIII. Hoofdstuk.
Het klinken der huisbel kwam de sprakeloosheid onderbreken:
‘Daer is Frans’ zegde Frederik, het hoofd opligtende, ‘wat ziet hy treurig!’
Men wachtte met ongeduld.
Weldra ging de deur van het vertrek open en Frans trad binnen. – Bleek en afgemat zag er de jongeling uit en eene diepe droefheid, zoo als Frederik gezegd had, stond op zyn gelaet geprent. Zonder acht op de twee vrouwen te geven, liep hy tot zynen kranken vriend en riep uit:
‘Ik heb het gevreesd! die Wolfang zal dan zynen invloed ons na zynen.......’
‘Spreek niet verder, myn vriend’ onderbrak Frederik, de hand van den kunstschilder grypende ‘spreek niet verder en vooral geene beschuldigingen tegen hem... Bid hem liever dat hy u vergeve......’
‘Hoe! vergeven?’
‘Ja, dat hy het u vergeve, dat gy zynen heiligen laetsten wil niet geëerbiedigd hebt..... Waerom, Frans, hebt gy het schrift van Wolfang gescheurd, waerom hebt gy het in 't vuer geworpen?’
| |
| |
‘Hoe weet gy?’
‘Genoeg. Ik weet het! waerom hebt gy zulks gedaen?’
‘Gy vraegt my nog waerom, myn goede Frederik, gy vraegt my waerom? Is het noodig dat ik u antwoordde, en de toestand waer gy u thans in bevindt, is die niet de beste verdediging myner doenwyze, of denkt gy dat het my geene smart is u van die akelige ziekte nog niet teenemael verlost te zien! denkt gy dat myn hart niet bloedt, wanneer ik uw lichaem door de zenuwkwael gemarteld, wanneer ik uwen geest door droomeryen beneveld zie en vreezen moet, dat en uw lichaem en uw geest eindelyk onder zoo vele en zoo geweldige slagen zullen moeten bezwyken?’
‘Frans, Frans, welke dwalingen!...... Myn lichaem of myn geest lyden geen gevaer; ik zeg het u en geloof my. Wat mynen tegenwoordigen toestand betreft, die is niet akelig, maer zalig en zielstreelend. Dan, ik ken uw hart, uwe brave inborst, myn goede, en ik heb u reeds lang vergeven. Te meer daer ik weet welke smart uwe ziel sedert gisteren overweldigd heeft. Niet waer, gy hebt veel geleden?’
Frans stond verbaesd by die gezegde van zynen vriend en vroeg:
‘Maer hoe kunt gy weten, Frederik, wat my overkomen is?’
‘Ik weet alles, vriend, ik heb alles gezien, alles gehoord, alles bygewoond.’
‘Waer waert gy dan? Hebt gy my opgevolgd, wanneer ik u zoo eensklaps op straet verlaten heb?’
‘Ik heb u niet opgevolgd, Frans, en wat ik gezien heb, heb ik nogtans duidelyk gezien. Het heeft my de
| |
| |
geschiedenis te binnen gebragt welke ik u onlangs verhaelde en die by den oever van den Rhyn, op dit lieve zomerverblyf, heeft plaets gegrepen. Zeg nu, heb ik u toen de waerheid niet gezegd?’
‘Onbegrypelyk! Onbegrypelyk!’ riep Frans ‘ik versta er my niet aen en begin zelve voor mynen geest te vreezen..... o Frederik! gy kunt niet begrypen wat ik sedert twee dagen geleden heb!.....’
‘Ik heb het niet dan te goed gevoeld, myn vriend, myn arme Frans: uwe ziel heeft op aerde een ruw lot te onderstaen en zy is reeds sterk gelouterd geworden...’
En dan zynen vriend digter by hem trekkende, fluisterde Frederik hem in het oor:
‘Wil ik u zeggen waer de echtgenoot zich thans bevindt?’
‘Waer?’ vroeg Frans bevend.
‘Te Toulon op de galei, voor zyn leven: hy is voor doodslag gevonnist.’
‘God!’ riep de kunstschilder ‘zoudt gy waerheid spreken! Ook de eer en faem moest dan openbaerlyk geschonden worden!
‘Men kent zynen echten naem niet’ zegde Frederik ‘dat is altyd eene vertroosting.’
Frans viel byna magteloos naest zynen vriend op het sofa, hy liet het hoofd in de handen zinken en overvloedige tranen rolden tusschen zyne vingeren.
De twee vrouwen wisten niet meer wat er omging. Elisa had alle moeite om hare tranen te bedwingen, ofschoon haer het geheim van dit alles ontsnapte en Klara stond, als eene verwezene, op de twee vrienden te staren. Ziende dat Frans in droefheid verslonden bleef, zegde zy eindelyk:
| |
| |
‘Myne goede vrienden, vergeef my; doch gy verontrust my de ziel! welke rampen zyn er u toch overkomen? Ik hoor u geheimzinnige woorden spreken, ik zie u schrikken, ik zie u, door de smart overweldigd, in tranen losbersten en ik sta hier onbewust van alles; ik weet niet wat er is, wat er te doen staet en wat ik zou kunnen aenwenden om u te troosten, om dien hachelyken toestand te doen ophouden! - vergeet gy dan hoe ik u beide ben toegedaen en welke gevoel van vriendschap er voor u in myn hart opgesloten ligt?’
By het hooren dier woorden, stond Frans van het sofa regt, droogde zyne tranen af en, de handen der brave vrouw in de zyne klemmende en eenen kinderlyken zoen op dezelve drukkende, riep hy uit:
‘o Mevrouw! vergeef ons of liever vergeef my! straks zult gy alles weten. Zouden wy, zou ik iets kunnen verzwygen aen diegene welke ik als eene heilige aenschouwe, die voor my, arme weeze, als eene tweede moeder geworden is, by wie ik zoo dikwils troost en versterking gevonden heb!’
‘Gy hebt my dien troost rykelyk vergoed, myn brave Frans’ zegde de vrouw, terwyl een traen van aendoening over hare bleeke wangen rolde ‘spreken wy daer niet verder over; zie liever of er thans geen middel is om uwen vriend de volle gezondheid terug te geven en...’
‘Denk aen my niet, mevrouw’ onderbrak Frederik ‘myn vriend slechts heeft uwe moederlyke zorgen noodig. Spreek gy met hem en doe de zachte hoop terug in zynen gefolterden boezem dalen.’
‘Wy zullen daer later aen denken’ zegde Frans, ‘andere dingen gaen thans voor.’
En als of de jongeling nu eensklaps zynen gevallen
| |
| |
moed hervatte, kreeg zyn gelaet eene meer levendige uitdrukking; zyn blik hernam zynen glans en hy vestigde eenige stonden zyne oogen met strakheid op zynen kranvriend. Dan, als door diepe gedachten weggevoerd, begon hy op en neder in het vertrek te wandelen.
Wanneer hy eene poos die handelwyze had voortgezet, hield hy voor Frederik stil en hem de hand vattende, zegde hy:
‘Myn goede vriend, gy beloofdet my weleens, op u zelven een aendachtig oog te houden en die sterke zielschokkingen te bevechten. Herinner u eens die belofte en oefen eens alle mogelyke magt op uwen geest uit, ten einde uit dien wonderbaren toestand te geraken waerin gy u thans bevindt.’
‘En gy ook!’ zuchtte de kranke ‘gy ook gelooft dat ik door ziekte overvallen ben, dat eene kwael my aengerand heeft? dat pynigt my!’
En nog dieper liet Frederik nu het hoofd op de borst zakken.
Een glimlach van misnoegen beliep het wezen van den kunstschilder en, zich tot de moeder van Elisa wendende, zegde hy zoo stil mogelyk:
‘Mevrouw, indien wy eenen geneesheer deden komen?’
‘Geen geneesheer!’ riep Frederik ‘het is al genoeg met eenen geweest’ En by die woorden doorliep eene rilling zyn gansch lichaem.
Klara legde nu het bezoek van den doktor aen Frans uit.
De jongeling scheen radeloos; hy wandelde op nieuw in het vertrek heen en weder en kwam zich eenige stonden later op zyne kniën voor Frederik neêrzetten:
| |
| |
‘Myn goede Frederik’ sprak hy op eenen tederen toon ‘zeg my eens, gevoelt gy geene smart in uw lichaem, is uw boezem niet benauwd? Spreek, vriend; gy weet genoeg hoe wy allen deel in uwen toestand nemen, hoe ons aller harten u verkleefd zyn?’
Frederik antwoordde niet:
‘Spreek toch, myn goede’ hernam Frans ‘al ware het slechts ten teeken dat gy my hoort?.....’
Geen woord kwam uit Frederiks mond.
‘Vriend, vriend, wilt gy dan niet antwoorden?’
Frederik sprak niet, en niets zelfs duidde aen dat hy de woorden van Frans verstaen hadde.
De kunstschilder staerde verbaesd en, het hoofd van zynen vriend een weinig opligtende, onderzocht hy deszelfs gelaetstrekken met de grootste aendacht. Geen de minste aendoening kon hy er op ontdekken; kalm en bewegeloos was het aengezigt en, wonder! het hoofd bleef de houding bewaren welke Frans, by de opligting, aen hetzelve gegeven had. De kunstschilder greep nu de hand zyns vriends en hief dezelve omhoog; de arm volgde de hand, en wanneer Frans dezelve losliet, bleef de arm bewegenloos staen en de kranke kreeg het voorkomen van een marmeren beeld. Geen lid verroerde zich en er was iets akeligs in, wanreer men dien jongeling daer zoo bewegenloos, met het hoofd half gebogen en met de hand vooruitwyzende, zag zitten: hy had het voorkomen van een bovenaerdsch wezen en men zou gedacht hebben eenen engel te zien die den onweêrstaenbaren wil van God te kennen gaf. Verbaesd opende Frans de oogen en nu greep hy den anderen arm des jongelings en gaf aen dien dezelfde rigting. Ook die arm bleef dezelfde houding bewaren en nu zou
| |
| |
men gemeend hebben eenen geest te zien, die bereid was of zegen of vermaledyding over de wereld uittespreken. Thans deed de kunstschilder de beide armen lager zakken en de armen gehoorzaamden en bleven weder die laetste houding bewaren.
Wanneer Frans dit alles goed bemerkt had, stond hy regt en stapte tot de twee vrouwen. Hy verschrikte wanneer hy de uitdrukking harer wezens gewaer werd. De angst en de verwondering waren by Elisa en hare moeder tot den hoogsten graed geklommen:
‘Verschrikt zoo niet, mevrouw’ zegde de jongeling ‘het is een gewigtig oogenblik; doch wy moeten hopen.’
‘De geneesheer’ zegde Klara, zoo stil zy kon ‘heeft van katalepsia gesproken: is dat mogelyk?.....’
‘Juist zoo, mevrouw, en gy kunt thans luid op spreken: onze arme vriend hoort niet meer wat er gezegd wordt. Gy zoudt zyn lichaem pynigen; hy zou het zelfs niet eens gevoelen.’
‘o Dat is verschrikkelyk!’ riep nu op eens Elisa ‘zeg, heer Frans, hoe lang zal die toestand duren?’
Frans sloeg eenen langen en treurigen blik op het meisje en antwoordde:
‘Ik weet het niet, mejuffrouw.’
‘Maer is er dan niets aen dien staet te doen?’ hernam het meisje, terwyl tranen in hare oogen blonken ‘kan men die kwael niet doen ophouden?’
‘De menschelyke wetenschap is ontoereikend daervoor; doch’ antwoordde Frans ‘dit voorval verbaest my zoo zeer niet. Wanneer ik nog te Antwerpen was, heb ik dikwils met den geneesheer over den toestand van Frederik gesproken en hy heeft my halvelings dit toe- | |
| |
val voorzegd en er bygevoegd dat, indien hetzelve zich opdeed, het van het leven myns vriends zou beslissen, Eene volle herstelling of eene.....’
‘Hou op, mynheer!’ riep Elisa ‘gy doet my beven! uwe woorden zyn moordend!.... Hoort gy het, moeder, myne lieve moeder! Hy zou kunnen sterven!.....’ En weenend liep het meisje tot de vrouw en slingerde zich om haren bals. Snikkend ging zy voort: ‘moeder! moeder, help hem toch! o dat hy niet sterve, moeder...... dat men toch middelen aenwende! – heer Frans, beproef toch iets! o red hem! red hem!’
‘Bedaer, dochter’ sprak de vrouw weenend ‘bedaer toch..... Gy ziet wel dat hier de menschelyke magt te kort schiet en dat God alleen kan beslissen.....’
Elisa liet hare moeder los en nu, eensklaps tot by den kranken snellende, sloeg zy hare armen om zyn hoofd en riep op eenen hartscheurenden toon:
‘Frederik! lieve Frederik! myn Frederik!’
Als of die woorden eene elektrieke kracht bezeten hadden, zag men eensklaps het lichaem des zieken door eene rilling geschokt worden; zyne oogen ontsloten zich en, het meisje tusschen zyne armen klemmende, sprak hy:
‘Wat is er Elisa? wat is er, melieve?’
‘Hy is genezen!’ riep het meisje ‘hy is gered! myn Frederik!’
‘Engel!’ zegde de jongeling en hy drukte eenen zoen op het blanke voorhoofd der maegd.
‘Mevrouw!’ riep Frans nu op zyne beurt ‘myn vriend is gered en, ja, nu zal hy voor goed gered wezen!’
Vrouw Klara sprak niet; een traen rolde biggelend
| |
| |
van haren wang en hare oogen bleven op den kranken en op hare dochter gevestigd.
De twee jonge lieden hielden de blikken in elkaer gewend en schenen beide door eene zalige bewondering weggevoerd.
‘Hoe gevoelt gy u thans, Frederik?’ vroeg het meisje.
‘Ik weet niet’ zegde de jongeling ‘ik gevoel my zoo zwak. Wat is er al gebeurt? hoe ben ik hier gekomen?...... en waerom die droefheid?....... Ha! Daer is myn vriend! Frans, wat heb ik onrust voor u uitgestaen! waer zyt gy geweest?’
‘Ik zal het u later uitleggen, myn vriend. Thans moet gy vermoeid wezen’ zegde Frans, terwyl hy zynen maet de hand kwam drukken.
Nu eerst gevoelde Elisa dat zy hare liefde verraden had en een hooge blos bekleurde hare wangen. Zy stond van voor de voeten van Frederik regt, stapte tot hare moeder en verborg haer hoofd, gedurende eenige stonden, op den boezem der vrouw. Klara drukte haer kind, met een teder gevoel, tegen haren ontstelden boezem, sprak geen woord en weende.
Elisa ging, eenen stond later, zich naest Frederik op het sofa nederzetten.
Het wezen van den kranke bood nu eene wonderbare uitdrukking aen; hy was als iemand die plotselings uit eenen diepen slaep gerukt, naer zyne gedachten zoekt en terug in het werkende leven wil treden. - Frederik herinnerde zich niets van al wat er, gedurende den tyd dien hy in zulk eenen wonderbaren slaep doorgebragt had, gebeurd was. Hy wist wel dat hy ongerust was geweest over het afzyn van den vriend Frans, dat
| |
| |
hy des avonds in het gasthof hem met angst had zitten afwachten, dat hy alsdan eenen brief uit Antwerpen had ontvangen en dat er by dien brief een schrift van Wolfang gevoegd was, eene soort van uitersten wil; hy had, ja, dit schrift beginnen te doorlezen, doch daer braken zyne herinneringen af. Wat er verder gebeurd was, wist hy niet, hoe en waer hy den nacht doorgebragt had, op welke wyze hy in den woon van Elisa was gekomen, ziedaer iets dat hy zich niet kon uitleg gen. - De zenuwkwael waer door Frederik was aengerand geworden, heeft dit eigen, dat zy, wanneer de aenval voorby is, geen gedenken van het voorgevallen, gedurende de kwael, meer overlaet. - By dit alles begreep de jongeling nogtans, dat er onaengename dingen moesten geschied zyn en dat zyne zenuwaendoening daervan de schuld moest wezen. Eene zigtbare moedeloosheid maekte zich, by die gedachten, van hem meester en, een betraend oog naer Elisa wendende, scheen hy haer te vragen wat er al geschied was. Het meisje begreep dien smeekenden blik en zegde stil tot den jongeling:
‘Wy zullen u later het alles uitleggen, myn goede Frederik, thans hebt gy rust noodig; want uw lichaem moet sterk vermoeid wezen.’
‘Myn gansch lichaem is als uit een geschokt’ zegde Frederik en hy liet zich tegen de rugleuning van het sofa vallen.
Vrouw Klara en Frans besloten nu den jongeling alleen te laten, in de hoop dat eene natuerlyke en Weldoende slaep zyne krachten mogt herstellen; doch Elisa weigerde het vertrek te verlaten en wilde by den kranken blyven waken. Zy verwyderde zich ten dien einde van
| |
| |
het sofa en ging zich aen het overgestelde einde van het vertrek neêrzetten, van waer zy al de bewegingen haers gelierden kon gadeslaen.
Klara en Frans vertrokken en lieten de twee jongelieden alleen.
Frederik, door de vermoeidheid afgemat, geraekte weldra in eenen zachten slaep en nu kwam een ligte blos zyne tot dan toe bleeke wangen bekleuren. Elisa hield eenen langen tyd hare oogen van haren beminden niet afgewend en luisterde op de stille hygingen zyns boezems, als willende daeruit opmaken of de rust hem voordeelig zou wezen en zyne uitgeputte krachten zou herstellen. Dan, wanneer zy zich overtuigd had dat Frederik in eenen diepen slaep gedompeld was, stond zy stil van hare plaets op en kwam zich in eenen zetel digter by het sofa voegen. Daer bleef zy bewegeloos zitten, liet het hoofd achterover tegen de leuning des stoels hellen en hield hare oogschelen half toegeloken. Hare handen, zacht in elkaer geslagen, rustteden op hare knien en zy nam die houding aen, welke het best geschikt schynt tot die zoete mymering die bekwaem is den gevoeligen mensch soms, gedurende eenige stonden, boven de aerde te verheffen en zyne ziel als in hemelsche genuchten te doen baden. De ingetogenheid van het meisje liet hare ziel toe ongestoord rond te dwalen en aen de verbeelding den vryen toom te geven. o Welke schoone vertoogen ontmoette haer geest niet op de wegen die hy doorliep! Welke zachte gevoelens overstroomden haer hart niet, wanneer zy aen de zaligheid harer liefde dacht en onbeschryfbare genuchten voor haren geest zag zweven! o Ja, zy herriep haer vorig leven in den geest, zy herinnerde zich al de vreug- | |
| |
den die zy nu en dan in hare jongere jaren genoten had en zy vergeleek die vreugden met de weelde welke sedert eenigen tyd haren boezem overstroomde en, ja, dan moest zy bekennen, dat zy nu slechts ten vollen leefde, dat nu slechts de zachte gevoelens, welke in haer hart hadden verscholen gelegen, hunne volle vryheid verkregen hadden. Heilige, verleidende droombeelden vlogen haer door den geest. Zy zag reijen van hemelsche maegden door eene geurige lucht vliegen en bloemen stroeijen wier balsem zich overal verspreidde; zy hoorde onbekende klanken, welke eene hemelsche harmony voortbragten, in de onbegrensde verte rondgalmen en voelde zich het Lart als in genot smelten. En dan, in het midden van die hemelsche vertoogen, rees de beeldtenis van Frederik, van haren geliefden, en reikte haer de armen toe, terwyl op zyn wezen een liefdegevoel uitblonk dat men slechts met dat der engelen zou hebben mogen vergelyken.
Het meisje ging voort in die zalige droomery tot dat eindelyk een stille zucht, die zich uit den boezem van Frederik verhief, haer tot de wezenlykheid kwam terug roepen; doch tot eene wezenlykheid die niet min zalig en dichterlyk was dan al wat hare ryke verbeelding haer ook mogt voorschetsen. Als eene hinde snelde zy tot het sofa; doch overtuigde zich weldra dat de jongeling nog immer in eenen zachten slaep gedompeld lag. Elisa bleef eenen langen tyd op hem staren en kon zich niet wederhouden, eenen stillen zoen op het voorhoofd van haren geliefden te drukken. Zy liet zich vervolgens zachtjes naest Frederik op het sofa neêrglyden en bleef zyn ontwaken afwachten.
Ruim eene halve uer was Frederik in de weldoende
| |
| |
rust gedompeld gebleven; alsdan ontsloten zich zyne oogen en zyne eerste blik viel op Elisa. Hare hand grypen en die aen zyne lippen brengen, was de eerste spraek welke zich opdeed. Dan zegde het meisje, terwyl zy zich digter naest Frederik voegde en zyne handen in de hare vatte:
‘Hoe gevoelt gy u thans, myn vriend?’
‘Ik heb geslapen, melieve, en voel my gansch hersteld: de vermoeidheid heeft myn lichaem verlaten....... Doch zeg my nu toch eens wat my overkomen is; want myne tegenwoordigheid in uwen woon blyft my immer een raedsel?’
Elisa verhaelde den jongeling nu al wat er was voorgevallen: hoe hy in hare wooning met gesloten oogen was aengekomen; wat tusschen hem en den geneesheer gebeurd was en wat hy verder aen Frans gezegd had.
‘Indien gy het my niet zegde’ sprak Frederik ‘ik zou het niet kunnen gelooven; doch, ik kan aen uwe woorden niet twyfelen. Het spyt my dat ik zulke onaengename woorden met dien geneesheer gewisseld heb.’
‘o Hy zal zulks niet kwalyk afnemen, myn goede’ zegde Elisa ‘gy waert hem immers een zieke en wat men in ylhoofdigheid zegt, kan toch zoo ernstig niet opgenomen worden.’
‘Ik denk er zoo niet over, Elisa; wat ik aen dien geneesheer gezegd heb, moet onfeilbare waerheid wezen, ik vrees het. Wat ik aen Frans verhaeld heb, was wel waerheid, mits hy het bekend heeft.’
‘In dit geval mag de doktor het kwalyk nemen, myn vriend; want dan is hy een verachtelyk mensch, om niet te zeggen een wanschepsel.’
‘Het is verwonderlyk en ik ben er bedroefd om.
| |
| |
Wat mag er toch op het hart van Frans wegen? wat mag ik hem gezegd hebben?’
‘Ik heb slechts afgebroken woorden zonder beduidenis kunnen hooren’ zegde Elisa ‘doch uw vriend was door het gezegde diep getroffen.’
‘Eerbiedigen wy zyn geheim, Elisa.... doch gy hebt my vergeten te zeggen op welke wyze ik ontwaekt ben.’
Het meisje verhaelde het voorval.
‘Gy hebt my ongetwyfeld het leven geschonken, zoo als het myn vriend heeft doen verstaen’ zegde de jongeling. ‘Heb dank, myn goede Lisa: onze liefde heeft my gered!’
‘Dank my daer niet over, Frederik; met u redde ik my zelven; want overleven had ik u immer niet kunnen doen.....’
‘Hemelsche liefde woont in uw hart, myne beminde, en de Almogende heeft medelyden met ons gehad. o Ja, gy hebt my niet alleen van den dood verlost; maer ik voel het, thans ben ik voor goed genezen: er is eene grondige verandering in myn lichaem geschied. Myn geest is kalmer dan hy ooit geweest is en myne ziel is wel even vurig; doch meer bedaerd geworden. o! De toekomst lacht my thans liefderyk tegen; er is een scheidspael tusschen mynen vorigen levenstyd en het toekomende gesteld en de verandering zal ons voordeelig wezen. De droomeryen zullen voortaen minder uitwerksel op mynen geest hebben en myn gevoel kan daer slechts door veredeld worden.... Daerom is het mischien goed dat Frans dit schrift, zoo als gy my hebt hooren zeggen, verscheurd heeft: het had my later te zeer mynen vorigen levenstyd herinnerd. Thans zal ik een zuiverder geheugen van mynen vriend Wolfang bewaren....
| |
| |
Die Wolfang, Elisa, was waerlyk een uitgelezen geest, die door weinige begrepen wierd: ik ben hem veel verschuldigd. Hy heeft de palen myner beseffingskracht oneindig uitgezet; hy heeft myn gevoel gezuiverd en verfynd en myn hart beter gemaekt: ik zal u weleens zynen ganschen levensloop verhalen en u den man volkomen doen kennen.’
Elisa scheen met geest en ziel aen de woorden van Frederik te hangen; hare blikken verlieten die des jongelings niet en de toon zyner spraek scheen haer als eene zachte en welluidende harmony door de ooren te ruischen en tot in het binnenste van haer hart te dringen. Frederik bleef nu ook eenige stonden stilzwygend op zyne minnares staren en drukte ze eindelyk, door het gevoel overweldigd, op zynen kloppenden boezem:
‘Elisa!’ riep hy ‘waerom kunnen wy zoo niet altyd ongestoord by elkaer wezen? waerom mag ik den ganschen dag de warme kloppingen uws harten op myne borst niet voelen en ze by de kloppingen myns boezems mengen?..... Elisa, myn engel, gy zyt schoon, goddelyk schoon. Nimmer nog heb ik de volmaektheid uwer vormen zoo goed als nu gadegeslagen. Tot hier toe was ik, om zoo te zeggen, slechts met den geest, met de ziel aen u verbonden en het bezit dier ziele maekte my reeds zoo zalig! Thans, myne beminde, zie ik u ter zelfder tyd onder den aerdschen vorm en myne liefde is verdubbeld. o Ik aenbid u, myn engel; naest de Godheid, waervan gy my de hoogste eigenschappen: de schoonheid en de goedheid voorstelt, aenbid ik u, en u zien, u in myne armen drukken, is my eene zaligheid die door geene andere kan overtroffen worden!.....’
En vaster klemde Frederik het meisje aen zynen boe- | |
| |
zem. Elisa veelde zich insgelyks in liefdes genot weggevoerd en zy sloeg hare poezelige armen rond den hals van haren beminden, en bleef hare oogen in de blauwe blikken des jongelings spiegelen. De adem der geliefden mengde zich en Frederik, door het gevoel overwonnen, drukte bevend zyne lippen op den frischen roozenwang der maget. Hy hield hare wang tegen zyne wang gedrukt; hunne hairlokken mengden zich te samen; de zachte gloed hunner beide lichamen vereenigden zich; tranen van innige vreugden parelden in beider oogen en voor de eerste mael bragt een hemelsche zoen de lippen der twee geliefden by elkaer; geen woord ontviel thans aen Frederiks mond meer; het hooge gevoel doofde de spraek uit en aen hunne zielen alleen scheen het thans gegeven te zyn de gevoelens van dien heiligen stond uittedrukken.
Alsof Elisa vreesde onder die gloeijende omhelzing te bezwyken, wendde zy de eerste zachtkens het gelaet af en hare armen van den hals van Frederik wegschuivende, legde zy hare poezelige handen op het wezen van haren beminden, terwyl een hemelsche glimlach haer lieve gelaet nog kwam verhelderen. Frederik beantwoordde met eenen zachten lach die handelwyze des meisjes en zoende nu hare handen, telkens het aenzigt verschuivende. Eene bevallige kozery volgde, op die wyze, den hoogen geestdrift op en de woelige kloppingen des boezems bedaerden allengs. Eindelyk vlugtte het meisje uit de armen van Frederik; doch kwam weldra hare plaets naest hem op het sofa hernemen. Zy greep zyne handen zachtkens in de hare en zegde:
‘Laten wy nu zoo blyven zitten en in ernst spreken.’
| |
| |
‘Inderdaed’ zegde Frederik ‘laten wy ernstig spreken, myne lieve Lisa; het is alsof gy myn innig verlangen geraden haddet.....’
En de jongeling hield eenige stonden zyne oogen ten gronde gewend, als wilde hy eene wending aen de gedachten geven die zich in overvloed in zyn brein opdeden. Eindelyk sprak hy, zyne zachte blikken terug op Elisa vestigende:
‘Ik zegde daer straks, myne liefste, waerom wy niet immer zoo te samen kunnen wezen en ik herhael thans die vraeg met een meer kalm gemoed...... Waerom, zeg, zou een onverbreekbare baud ons niet voor eeuwig aen elkaer kunnen sluiten, waerom zouden onze wereldsche belangen niet aen elkaer kunnen verbonden worden, daer onze zielen reeds sedert lang onscheidbaer zyn?... o Hebt gy ooit bedacht, welk heil het onze zou wezen, Elisa!...... Uwe moeder, aen wie ik zoo zeer verkleefd ben, zou ook myne moeder worden en ik zou haer met u dien geheiligden naem mogen geven. Wy zouden te saem de vreugden smaken die de wereld ons zou kunnen aenbieden, en deden er zich smarten voor, dan zouden wy ook sterker wezen om dezelve te dragen en ze te verligten, met den last tusschen beide te verdeelen. - En dan, myne lieve, de hemelsche gedachte van onze vereeniging gezegend te zien! o Hoe schoon zoudt gy niet zyn, hoe trotsch zoudt gy niet het edele hoofd mogen verheffen, wanneer gy eenen telg, waerin wy beide zouden herleven, op uwen moederlyken schoot zoudt zien dartelen! Wanneer gy u twee armkens zoudt zien toereiken, fyn en tenger als de leden van eenen engel! Wanneer een blik, waerin de onschuld en het liefdegevoel alleen zouden geprent staen, tot in het diepste
| |
| |
van uw hart zou doordringen........ Zeg, Elisa, hebt gy ooit aen dit heil, aen dit onuitspreekbaer geluk gedacht!.....’
‘Zaligend zouden die stonden wezen, myn liefste’ zegde het meisje, en als beschaemd liet zy het hoofd op de handen van Frederik nederdalen.
‘En wat belet ons, liefste, van aen die heilvolle vereeniging te denken, wat belet ons van stonden aen onze gevoelens aen uwe brave moeder, aen onze moeder, zal ik liever zeggen, te gaen verklaren? wat belet ons dat wy onze harten voor haer blootleggen, onze gevoelens doen kennen en hare moederlyke toestemming, als het zegel onzer verbinding, afsmeeken..... o Zy zal ons immers niet weigeren?’
‘Ik geloof het niet, Frederik; waerom zou zy ons geluk willen beletten en niet toestemmen in datgene wat de hemel besloten heeft..... Ja, Frederik, wy moeten spreken, langer mogen wy niet wachten: wy hadden het reeds vroeger moeten doen.’
Hier zweeg het meisje eenige oogenblikken en, haer hoofd opligtende, kon men bespeuren dat zich eene onrustwekkende gedachte van haren geest had meester gemaekt. Zy ging voort:
‘Maer, myn goede Frederik, het is myne moeder alleen niet die over ons geluk kan beslissen. Gy schynt te vergeten dat gy te Antwerpen eenen vader hebt die u, als zynen zoon, kan gebieden, eene moeder die u lief heeft en van uw geluk zal willen verzekerd zyn. Zullen zy......?’
‘o Wees daervoor niet behangst, myne lieve; zouden zy het geluk van hun kind niet willen behartigen, zouden zy my een heil willen onttrekken dat my zalig en hen gelukkig moet maken!’
| |
| |
‘Zullen zy zoo als gy denken en spreken, Frederik?’
‘En hoe zouden zy het anders kunnen, melieve! zyn zy in staet op de wereld eenen engel zoo als gy zyt aentetreffen?’
‘Zeg een meisje dat u lief hebbe, zoo als ik, myn beminde..... Doch zyt gy van die liefde en van de gevoelens myns harten overtuigd, Frederik, zullen het daerom uwe ouders ook wezen! Zy kennen my niet; zy hebben my nooit gezien.....’
‘Zy zullen u zien, Lisa, en zy zullen u kennen. Spreken wy daerover niet meer en doen wy de brave lieden geen onregt, met te veronderstellen dat zy bekwaem zouden zyn myn geluk tegentewerken. - Waert gy van de toestemming uwer moeder zoo zeker als ik het van die myner ouders ben, dan moesten wy niet meer beschroomd wezen en geen de minste achterdocht meer voeden. Zeg, Elisa, wanneer willen wy er uwe moeder van spreken?’
‘Zoo haest mogelyk, Frederik; want ik vrees toch dat zy myne gevoelens zal geraden hebben. Wanneer ik, by het eindigen uwer kwael, in uwe armen gevlogen ben, heb ik my ongetwyfeld verraden; ik kon myn gevoel niet meer bedwingen en het woord “myn Frederik!” dat myn mond ontviel, is zeker niet zonder beteekenis voor myne moeder geweest; want, wanneer ik, een stond later, het oog tot haer wendde, zag ik hare blikken met eene zekere verbaesdheid op my gevestigd en ik kon er eene vraeg van verklaring, van opheldering in lezen. Zy heeft my denkelyk begrepen, wanneer ik my, nog door het gevoel vervoerd, in hare armen heb geworpen en tranen van vreugde en van
| |
| |
zucht tot vergeving op haren boezem gestort heb. - o Ik had haer eerder myn hart moeten blootleggen, Frederik; onze liefde is het eerste geheim dat ik voor myne moeder verborgen heb gehouden en nu voel ik dat het my zwaer op het hart weegt.’
‘Gaen wy haer dan aenstonds vinden, myn engel, myne heilige’ sprak Frederik, zyne geliefde nogmaels in zyne armen klemmende, en eenen broederlyken zoen op haer albasteren voorhoofd drukkende. ‘Ja, gaen wy haer aenstonds vinden, geven wy onze gevoelens onbewimpeld te kennen en weldra zult gy my in het openbaer uwen Frederik en ik zal u myne Elisa mogen noemen....’
‘Gaen wy’ zegde het meisje, en nu verlieten de beide jongelieden het vertrek om Klara te gaen opzoeken.
|
|