Volledige werken. Deel 13

Verboden vrucht

'k Ken een liefken - blonde krullen
Vormen om haar hals een krans,
En haar oogskens, als twee starren,
Zijn zoo vol van zachten glans.
Fijner neusken zaagt ge nimmer,
Rooder lipkens zaagt ge nooit;
En die kuiltjes in haar wangen,
Wen haar mond tot lachen plooit,
Liever kuiltjes zaagt ge nooit.

't Is niet alles - als een wespken
Heeft ze een middel fijn en rank;
En haar handjes zijn zoo poezlig
En haar leden zijn zoo slank,
En haar voetje! o dat voetje!
Schooner is er geen in 't land...
O zeg, kan het u verwondren,
Zoo mijn gloênde minnebrand
Grooter is dan mijn verstand?

[p. 172]

 

Jammer maar! die toovrende oogskens,

 

Met hun zachten starrenschijn,

 

Die zoo koozend kunnen streelen,

 

Zien zoo spottend in de mijn'!..

 

Wijl haar lieve, fijne neusje

 

En haar lippen met een soort,

 

Van versmading samentrekken,

 

Die mij grievend 't hart doorboort

 

En mijn hope gansch versmoort.

 

 

 

En die fijne, smalle middel

 

En die handjes en die voet

 

En die poezelige leden,

 

Waarvan 't zicht in minnengloed

 

Mijne ziele doet verkwijnen,

 

Waar ik hopeloos om zucht,

 

Waar ik nimmer aan mag raken,

 

Zijn een droombeeld in de lucht,

 

Zijn voor mij verboden vrucht!