Volledige werken. Deel 13

De profundis!

Hij trok van onze aarde heên;
Laat in vreê hem rusten,
Staken wij het droef geween!...
Op de vreemde kusten,
Waar hij lang reeds ging van boord,
Wordt er niets dan vreugd gehoord,
Is het immer kerremis:

De profundis!

Hij heeft hier zijn tijd gedaan
En hij mocht vertrekken;
Heeft hij smarten uitgestaan,
Zooals alle gekken,
Vreugden heeft hij ook gekend.
Zooals ieder brave vent,
Nam hij 't leven zooals 't is:

De profundis!

't Leven is een tooverking,
Die ons houdt gevangen;
Of men weene en of men zing',
't Noodlot gaat zijn gangen
En het lacht ons vierkant uit;
Zelden vindt men goeden buit;
Want men zoekt nooit waar hij is:

De profundis!

[p. 167]

 

Vrienden, slaven wij maar voort,

 

Zonder klacht of weenen.

 

Eens ook steken wij van boord

 

Naar het eeuwig henen.

 

Eens; het leven zat en moê,

 

Roept men ook 't vaarwel ons toe,

 

En dan zingt men ook gewis:

 

De profundis!