Volledige werken. Deel 13

[p. 159]

Wiegelied

Slaap, mijne lieve kleine,

Sluit uw oogskens toe;

Gij zijt van het spelen

Immers mat en moê.

Dierbre schat, door God geschonken,
Ik zie in uw donker oog
Vaders vrijen blik reeds vonken,
Die nog niemand ooit bedroog.
Stuur dien blik steeds onbewogen
Vlak den menschen in 't gezicht
En sluit nimmer, kind, uwe oogen
Voor der waarheid glansend licht.

Maar nu, lieve kleine,

Sluit nu de oogskens toe;

Want gij zijt van 't spelen

Immers mat en moê.

Laat dien lach nu maar verdwijnen;
Kind lief, in uw zachte rust,
Zal een engel u verschijnen,
Die u op de wangen kust
En de schoonste vreugdedroomen
Aan u jonge zinnen biedt,
Vreugden die u niet doen schroomen,
Zooals soms op aard geschiedt.

Maar nu, lieve kleine,

Laat dien gullen lach;

Morgen kunt gij weder

Spelen gansch den dag.

Houd uwe armkens onder 't deken,
Woel zoo niet en blijf getroost.
't Zal u later niet ontbreken,
Om uwe armen onverpoosd
Aan het werken te beproeven;
Maar hebt gij uw vaders aardt,
Dan zal 't werk u niet bedroeven:
Slaven is ons lot op aard,

Rust nu, lieve kleine;

Want het wordt reeds nacht:

Slapen doet u groeien

En verleent u kracht.

Waarom nu die kleine beenen
Opgestoken lieve guit!
Wilt ge u moeder dan doen weenen?
Kom, steek gauw die beentjes uit.

[p. 160]

 

Kind, hoor naar uw moeders reden,

 

Spartel toch u niet meer bloot:

 

Rechte slaap maakt rechte leden,

 

En zoo wordt ge eens goed te poot.

 

Slaap nu, lieve kleine,

 

Slaap en houd u recht;

 

Reeds te veel op aarde

 

Zijn er krom en slecht.

 

 

 

Maar ik zie! gij hebt 't begrepen:

 

Beentjes recht en armkens stil

 

En de kijkers toegenepen...

 

Kind, doe immer wat ik wil;

 

Wees gehoorzaam, en uw zonen,

 

Zoo God u het leven spaart,

 

Zullen later u beloonen

 

En u wacht de vrede op aard.

 

Rust, mijn lieve kleine,

 

Van het spelen moê;

 

Rust in Godes armen,

 

Slaap tot morgen toe!