Volledige werken. Deel 13

Grootmoeder

Grootje, wil ons eens vertellen,
Waarom dat uw oog zoo flauw
In uw wezen staat te pinken?
- Kindren, 'k ben een oude vrouw.
Eens stond mij het oog ook helder,
Glinstrend zoo als thans uw oog;
'k Kon, als gij, de vogels volgen
In de blauwe lucht omhoog.
Maar ik zag zoo vele jaren
In het eeuwig henenvliên,
En 'k heb op deez' droeve wereld,
Kindren, zoo veel afgezien!

Grootje, mogen wij 't u vragen:
Waarom is uw haar zoo grauw,
En zoo droog, zoo dun geworden?
- Kindren, 'k ben eene oude vrouw.
Eens ook had ik blonde lokken,
Die mij zwierden om den hals,
Blinkend zooals thans uw haren,
Zoo gemollig en zoo malsch....
Maar de smart deed ze verdrogen,
Zooals al wat lijdt en leeft:
Kindren lief, die grijze haren
Hebben al zooveel beleefd!

Waarom, Grootje, zijn uw leden
Toch zoo krachteloos en flauw?
Waarom kunt ge, als wij, niet loopen?

[p. 152]

 

- Kindren, 'k ben eene oude vrouw.

 

Eens ook kon ik loopen, springen,

 

Hupplen, zooals gij thans doet;

 

Doch ik deed zoo lange reize,

 

Op de wereld, hier te voet,

 

Dat het eindlijk mij vermoeide

 

En mijn krachten deed vergaan:

 

En mijne armen hebben, kindren,

 

Zoo veel ruwe werk gedaan.

 

 

 

Wil daarom niet treurig wezen,

 

Grootje, maak daarom geen rouw:

 

Kom, speel vrolijk met ons mede!

 

- Kindren, 'k ben een oude vrouw.

 

Speelt gij rustig, lieve kleinen;

 

't Spel heeft mij ook eens behaagd;

 

Maar wilt niet te lange spelen,

 

Eer gij 't later u beklaagt.

 

Ernstig is onz' taak op aarde;

 

't Leven loopt zoo spoedig af;

 

Doch men kan 't maar goed begrijpen,

 

Als men plaatst den voet in 't graf.