Volledige werken. Deel 13

Wanneer ik bemin.

Neen, lieve, wen ik, neêrgebogen,
Zachtkens aan uw voeten rust
En u spreek van zaligheden
En u noem mijn' levenslust,

Wen ik, wijl mijn blinkende oogen
Spieglend zwemmen in uw blik,
Als met honigzoete woorden
Tot u spreek, als in een strik

Gansch uw aanzijn hoû geklonken;
Wen de stille harmonij
Van mijn stem uw hart kan raken,
Domplen u in mijmerij;

Wen gij op mijn blinkend voorhoofd
Zaligheid geschreven ziet,
En het ernstig overdenken
Uit ons beider zielen vliedt, -

Beeld u dan niet in, o meisje,
Dat dit uur de schoonste stond
Onzer liefde zij en 't harte
Dan het diepste zij gewond.

Neen; want dan, wanneer de drifte
't Vurigst in mijn harte spreekt,
Wen der liefde hoogste krachte
Door mijn gloênden boezem breekt,

O, dan vind ik geene woorden,
Geene zoete honigtaal;
Dan ook schilder ik geen drifte,
Denk aan geenen woordenpraal:

[p. 74]

 

Dan gevoel ik slechts; mijn harte

 

Overweldigt mijnen geest

 

En belet mij luid te spreken -

 

O, dan min ik u het meest!

 

 

 

Wen ge, o meisje, wen gij soms dan

 

Zachtkens in mijne armen rust

 

En mijn tong, als vastgebonden,

 

U niet spreekt van liefde of lust,

 

 

 

En ik slechts mijn glimmende oogen

 

Op uwe oogen hoû gevest,

 

Zeg dan stil:-Nu slechts, nu spreekt mijn

 

Minnaar van de liefde 't best;

 

 

 

Nu gebied ik op zijn harte

 

In mijn volle heerschappij,

 

En hij leeft slecht door mijn liefde:

 

Nu, nu is hij gansch aan mij!