Volledige werken. Deel 13

Vermaning.

Kent gij, vriend, des werelds baan;
Weet gij wat al zware zorgen
In de toekomst zijn verborgen,
Kent gij 't wrange van een traan;

Weet gij al wat bittre gal
Men uit 's levenskelk moet proeven,
Drank die uwe ziel bedroeven
En uw boezem zengen zal?

Weet gij hoe het aardsche pad
Is bedekt met doornenstruiken
En hoe raar een bloem ontluiken
En ons schenken mag haar schat;

[p. 48]

 

Weet gij hoe de deugd is raar,

 

Hoe het korte menschenleven

 

Gansch met weedom is doorweven.

 

Weedom voor den boezem zwaar!

 

 

 

Weet gij hoe het slecht ten troon

 

Wordt gevoerd, hoe dat de deugden

 

Zijn gehaat, en zeiden vreugden

 

Voor het weldoen staan ten loon? -

 

 

 

Neen, uw jonge geest, mijn vrind,

 

Kan de wereld niet bevatten;

 

Gij ziet slechts de valsche schatten

 

Waar zij de oogen door verblindt.

 

 

 

Op des levens praalbanket

 

Ziet gij niets nog dan genuchten;

 

Op het binnenst van de vruchten

 

Hebt gij nog niet goed gelet.

 

 

 

Bij de droomen uwer jeugd

 

Ziet gij alles vol van weelde;

 

Bij 't genot dat gistren streelde,

 

Droomt gij de eeuwigheid der vreugd.

 

 

 

Alles lacht u in 't verschiet,

 

En gij denkt, dat uwe jaren

 

Blijde zullen henen varen,

 

Immer vrij van 't naar vevdriet.

 

 

 

O, leer toch dien blinden staat,

 

Voor dat nog uw hart mag rijpen,

 

Eens voor goed, mijn vriend, begrijpen,

 

Wacht gij langer: 't is te laat!

 

 

 

Eens toch moet het nevelkleed

 

Van uw duislige oogen vallen;

 

Eens hoort gij den noodkreet schallen

 

Van het hartbeknijpend leed.

 

 

 

En is dan uw tenger hart

 

Voor het onheif niet gewapend,

 

Blijft gij lang, als nu, noch slapend,

 

Dan bezwijkt gij voor de smart.

 

 

 

O dan vloekt gij 't zware wicht,

 

Da; u op de zwakke leden

 

Vallen zal, u zal vertreden,

 

Dan hervindt gij nimmer 't licht.

 

 

 

Leer dan, vriend, eer dat uw jeugd

 

Onbezonnen is vervlogen,

 

Leer wat waarheid is en logen,

 

Enkel schijn of ware vreugd:

[p. 49]

 

Wapen u, eer dat de strijd

 

Nog voor goed heeft aangevangen;

 

Blijf in geene netten hangen,

 

Ken de waarde van den tijd.

 

 

 

Schud de dwaze kleedsels af,

 

Die tot nu uw leden gorden;

 

Denk wat dat gij eens moet worden,

 

Voor gij plaatst den voet in 't graf.

 

 

 

Zie het onheil onder 't oog,

 

Ga zijn strenge lessen leeren,

 

Weet u als een man te weren

 

En hou moedig 't hoofd omhoog.

 

 

 

Zie dan stout de toekomst in,

 

Wapen u en zonder schromen

 

Vaart gij door de wildste stroomen:

 

't Einde raakt aan het begin!