Volledige werken. Deel 13

Er zijn in 't leven.

Er zijn in 't leven sombre dagen,
Wen 't hart, vergald door angst en wee,
Schijnt in den boezem weg te krimpen
En wen de ziel geene enkle beê
Ten hemel sturen kan, en de aarde
Ons als een naakte woestenij
Voor de oogen staat en wij slechts hooren
Den grijns der laffe spotternij!

[p. 28]

 

Dan helt de schedel zwaar voor over,

 

Dan tuurt het oog slechts op het stof,

 

Dan denkt men aan geen zacht genieten,

 

Dat vaak den warmen boezem trof.

 

Dan is het alles vaal en duister

 

En harmonij en zachte laal

 

Zijn wangeluid, en geene koestring

 

Brengt ons de warme zonnestraal.

 

 

 

De vrienden zweven voor onze oogen,

 

Als waren ze aan ons harte vreemd;

 

Wij zoeken 't eenzaam, en in 't eenzaam

 

Blijft ook ons treurge ziel beklemd.

 

De zachte blik van haar, wier ziele

 

Aan onze ziel verbonden is,

 

Blijft zonder glans en hare sprake

 

Heeft voor ons hart geen lafenis.

 

 

 

Wat heilig is, schijnt ons niet heilig;

 

't Gelaat der zachte onnoozelheid

 

Is als 't gezicht van een die huichelt

 

En spot met lichtgeloovigheid.

 

Het grootsche kan ons ziel niet treffen

 

En schijnt gemaaktheid, en de deugd

 

Is onmacht in ons weiflende oogen

 

En ijdel, als des werelds vreugd.

 

 

 

De geest verdiept zich in vertwijfling,

 

't Geloof is in de ziel gedood,

 

De wanhoop heeft het zoet vertrouwen

 

Van zijnen zachten glans ontbloot.

 

Het oog stort tranen, maar van woede;

 

Het harte bloedt om 't aaklig lot,

 

Dat op hem weegt, en men betwijfelt

 

De liefde van den goeden God.

 

 

 

O, aaklig, aaklig zijn die dagen,

 

Wen 't hart, vergald door angst en wee,

 

Schijnt in den boezem weg te krimpen,

 

En onze ziel geen enkle beê

 

Ten hemel sturen kan; wen de aarde

 

Ons vaster in haar kluisters boeit,

 

Vertwijfling ons heeft aangegrepen

 

En wanhoop in ons boezem gloeit!