Volledige werken. Deel 13

[p. 11]

Rust.

Silfen uit der heemlen sferen,
Die in zachte wolken krielt,
Die, in weelde neêrgezegen
En door wellust als ontzield,
Zacht uw blanke, tengre leden
Uitstrekt op het golvend meir
Van de luchte zonnestroomen,
Daalt, daalt op mijn schedel neêr!

Komt, omkranst mij met de bloemen
Die de rust en stille vreugd
In uw zuivren boezem gieten,
Komt, verzaligt mijne jeugd!
Komt met weelderige droomen
En bestroomt mijn matte brein:
Daalt, daalt neder uit den hooge,
Doet mij ook eens zalig zijn!

Weg met ijdle wereldszorgen:
Zij verkrimpen ons het hart,
Zij benauwen ons den boezem,
Drenken ons met bittre smart.
Weg met 's werelds dwaze vreugden
En het schaterend gewoel:
Zij, zij doen ons ziel ontstellen
En verkreuken ons gevoel.

Stille rust en zachte vrede,
Vrij van wrange smart en druk,
Zijn slechts mijn verlangen waardig,
Zijn alleen het waar geluk.
Diep in zoete rust gedompeld,
Neêrgestrekt in mijmerij,
En in droomen weggezonken:
Dat, dat is geluk voor mij!

Ach! ik smaakte vaak het zoete
Dat men bij de liefde kent;
Maar ik voelde ook staag de pijnen
Die zij in den boezem zendt.
Ach, haar beker was steeds bitter;
Slechts de boorden waren zoet,
En haar drank, voor 't eerst betoovrend,
Bracht slechts branding in mijn bloed.

Rijkdom geeft ook geen genuchten,
Hij ook brengt zijn onrust meè:
Kommer, last en bittre zorgen
Volgen steeds zijn stijve schreè.

[p. 12]

 

Hij is vijand van den vrede,

 

Hij bezwaart, verdooft ons brein;

 

Hij, hij zij der vuigen looning:

 

Mij moet rust en vrede zijn!

 

 

 

Silfen die uw blanke leden

 

Uitstrekt op het glinstrend meer

 

Van de luchte zonnestroomen,

 

Daalt, daalt op mijn schedel neêr!

 

Komt, omkranst mij met de bloemen

 

Die de rust in stille vreugd

 

In uw zuivren boezem gieten,

 

Komt, verzaligt mijne jeugd!