Volledige werken. Deel 8

VII.

Twee dagen zijn verloopen sedert de samenspraak van Gaëtano met de vrouw van den rossen Pedro.

Het is tien ure des avonds. - Julia bevindt zich op de kleine kamer waar zij huisvest.

De kamer ziet er niet zoo armoedig uit, als men het wel van lieden, bij welker soort de vrouw te huis hoorde, had kunnen verwachten. Er heerscht zelfs eene zekere geschiktheid en reinheid in het vertrek; iets dat men zelden bij de gemeene klas in Italië aantreft. Ook de vrouw is zindelijk uitgedoscht; zij heeft hare beste kleederen aangetrokken, hare haarlokken zijn met zorg opgeschikt; een zijden gekleurde doek is haar zwierig om de schouders gehangen en op de borst met eene gouden spelde vastgespeet. Dit alles geeft haar een hoogst verleidend

[p. 186]

voorkomen, daar de vrouw te meer door de natuur met de schoonste vormen is begaafd geworden.

Julia zit te wachten en men ziet haren boezem ongestuimig op en neder gaan. Eene diepe mijmering schijnt haar overvallen te hebben en zij blijft, met de oogen naar den grond gewend, aandachtig luisteren. Een lichte klop doet zich eindelijk aan de deur van het vertrek hooren. Julia staat recht en beeft aan al hare ledematen. Zij schijnt echter moed te hervatten en gaat de deur openen. Een tamelijk lange en forsch gespierde kerel treedt binnen. Het is Tomaso. Hij schijnt ontsteld en, terwijl hij eenige onverstaanbare woorden mompelt, gaat hij op eenen lagen stoel plaats nemen.

‘Ziehier,’ zegt hij, na eenige stonden stilzwijgen en eenen brief te voorschijn brengende, ‘ziehier de toelating, Julia, welke gij mij gevraagd hebt.’

De vrouw greep den brief vast en verborg dien tusschen haren halsdoek.

‘Ik ben u dankbaar, Tomaso,’ zegde zij, ‘ik dacht niet dat gij mij zoo gewillig ten dienste zoudt gestaan hebben...’

‘U zou ik niets kunnen weigeren, Julia, voor u zou ik het onmogelijke doen, weet gij dit niet?...’

De vrouw gaf geen antwoord.

Met eene zichtbare bedeesdheid sloeg Tomaso zijne blikken op haar en vroeg op eenen toon, die van inwendige ontsteltenis getuigde:

‘Mag ik thans gelooven, Julia, dat uw haat jegens mij, zooniet verdwenen, ten minste verminderd is?’

Julia bleef sprakeloos.

‘Gedenkt het u nog,’ hernam Tomaso, ‘wanneer ik u, alvorens gij Pedro kendet, mijne gevoelens verklaarde?... Mijne ziel was alsdan zuiver, mijn hart was rein; ik was een eerlijk werkman... Gij verstoottet mij, Julia, gij miskendet mijne vurige liefde, en mijne dagen waren van toen af vergiftigd; mijn hart liep over van gal; ik werkte niet meer en ik werd...’

‘Een spioen,’ zegde Julia.

‘Ja, een spioen!’

‘Een dubbele verrader!’ voegde er de vrouw bij.

‘Verrader?’ herhaalde Tomaso op eenen ondervragenden toon.

‘En gij koesterdet de wraak in uwe zwarte ziel,’ hernam Julia

[p. 187]

met hevigheid, ‘en gij zwoert u weleens te wreken... Gij zijt daarin geslaagd!...’

‘Ik heb mij, ja, op de maatschappij gewroken.’

‘En op Pedro!’ riep de vrouw.

‘Op Pedro niet!...’ zegde Tomaso, verwonderd opziende.

‘Beken met mij, Tomaso,’ hernam de vrouw op eenen bitsigen toon, ‘beken met mij, dat de wraak eene ziel verkwikkende drift is... Ik ook, ik gevoel zulks... En mijne wraak zal ook uitgevoerd worden.’

‘Wat wilt gij zeggen, Julia?’

‘Ik wil zeggen,’ hernam de vrouw, aan wie de drift nu eene buitengewone zielskracht scheen verleend te hebben, ‘ik wil zeggen, dat de verraderij niet ongestraft zal blijven, dat de wraak van de vrienden heilig is! Weet gij dat, Tomaso! Ik wil zeggen dat de hoofdman, dat Gaëtano...’

‘Gaëtano is hier!’ klonk eensklaps eene stem, ‘Gaëtano is hier om die wraak uit te oefenen!...’ En het hoofd der bende stond met opgeheven dolk voor Tomaso.

‘Venijnige slang!’ brulde de sbirri, eenen gloeienden blik op de vrouw werpende, ‘gij hebt mij slechts in uwe netten gelokt om mij eene andere ramp toe te brengen;... doch de verkochte is nog niet geleverd!’

Intusschen had hij zijn dolkmes getrokken, was in eenen hoek van het vertrek gesprongen en wachtte daar zijnen vijand af.

‘Gij gaat loon naar werken ontvangen,’ zegde nu Gaëtano, terwijl de woede zijne lippen deed beven. ‘Gij gaat uwe schuld boeten! Gij hebt de vrienden verraden; gij hebt onze onderaardsche schuilplaats aangewezen en daarom zult gij sterven.’

‘En omdat gij mijn' Pedro verraden hebt!’ riep de vrouw, ‘Pedro, dien ik alleen bemin, hoort gij, lafaard!’

Tomaso antwoordde niet; doch eensklaps zijne linkerhand aan den mond brengende, deed hij een scherp geschuifel hooren, dat door de gansche woning weêrgalmde.

‘Ik heb u verstaan!’ riep Gaëtano, en als een leeuw vloog hij zijnen vijand nu toe. Deze wendde zoo goed mogelijk de steken af, en ofschoon het bloed hem reeds uit den arm stroomde, bleef hij onverschrokken voortvechten.

Op eens werd de deur van het vertrek ingeslagen en vier mannen stoven te gelijk binnen. Een hunner maakte zich meester van de

[p. 188]

vrouw, die thans ook haren dolk getrokken had, en de drie andere andere vlogen op Gaëtano.

‘Mijne beurt is gekomen!’ riep Tomaso.

‘Gij hebt de overwinning nog niet!’ brulde de hoofdman, zich omwendende en zijnen dolk rondzwaaiende, ‘mijne mannen zijn ook niet ver!’

‘Uwe mannen worden op dezen stond zelve geklist!’ zegde Tomaso, en een helsche grimlach bekroop zijne wezenstrekken.

‘Dan zullen wij ons leven toch duur verkoopen,’ brulde Gaëtano, en hij ging voort met zich als een leeuw te verdedigen, en niet zonder eenig goed gevolg; want reeds menige wond had hij zijne aanvallers toegebracht. Die akelige worsteling bleef eenigen tijd duren, doch eindelijk had een der aanvallers met behendigheid den voet aan Gaëtano gelicht, en de hoofdman stortte op den vloer neder. De drie mannen vielen hem tegelijk op het lijf; men ontnam hem zijnen dolk en men knevelde hem op eene wijze, dat hij noch armen, noch beenen meer roeren kon. Julia werd insgelijks de handen gebonden en nu trok men met de twee gevangenen weg.

De geestdrift der vrouw was thans ten volle gezonken, en tusschen het storten van overvloedige tranen, hield zij niet op van op haren echtgenoot te roepen.

Gaëtano vond gelegenheid aan Julia op eenen stillen toon te zeggen, en zonder dat de sbirri het konden gewaar worden: ‘Heb moed, Julia, Pedro is in veiligheid en zal onze wraak volvoeren...’

Beiden werden naar de gevangenis overgebracht en in eenen onderaardschen kerker gesmeten, waar zij Tonino, Andrea en andere hunner vrienden reeds geboeid vonden zitten. Tomaso had waarheid gesproken, wanneer hij zegde dat de mannen, welke Gaëtano had uitgezet, reeds gevangen waren genomen.

Tomaso was te doorslepen om, bij het intreden der woning van Julia, aan geen verraad te denken. Hij had zich op alles willen voorzien en derhalve eenigen zijner vrienden medegenomen. Op straat reeds had hij sommige der mannen van de bende van Gaëtano ontdekt en ze aan zijne policiemakkers aangewezen, met afspraak er slechts de hand op te leggen, wanneer zij het geschuifel zouden gehoord hebben. Hadde hij Gaëtano binnen niet ontmoet, dan ware er nog niets geschied; want de sbirro wilde liever, zooals hij reeds bij de bergwoning gepoogd had, de gansche bende te gelijk doen vastklampen.