Volledige werken. Deel 8

VI.

Eenige dagen waren er sedert de laatste bijeenkomst van Gaëtano met zijne bende verloopen. De hoofdman, die zich alleen het recht behouden had om wraak te nemen over de verraderij van Tomaso, had zich reeds meer dan eens teleurgesteld gevoeld, en al zijne pogingen, hoe behendig ook aangewend, zien verijdelen. Wel had hij dikwijls de gelegenheid gevonden om Tomaso te ontmoeten, zelf met hem te spreken; doch deze laatste was nimmer alleen en verliet het gezelschap niet van twee of drie makkers, die, zooals hij, tot de geheime policie behoorden. Gaëtano was telkens gedwongen geweest te veinzen en den verrader als een' gemeenzamen vriend te behandelen.

[p. 183]

Ook verstond hij alras dat de sbirro voor verraad beducht was en zich op zijne hoede hield; maar Gaëtano had zijnen dood gezworen en de wraak kon niet langer onuitgevoerd blijven.

De hoofdman, na lang zijn plan in het hoofd beraamd te hebben, begaf zich zekeren dag naar de woning van Julia, de vrouw van den rossen Pedro, en sprak, na haar uitgelegd te hebben hoe ijdel en nutteloos al zijne pogingen tot hiertoe geweest waren:

‘Julia,’ zegde hij, ‘niettegenstaande dit alles, moet de wraak bespoedigd worden. Tomaso heeft ons tot nu toe slechts gedeeltelijk verraden; doch alle dagen kan hij ons aan de policie bekend maken en onze namen tot den laatsten toe opgeven; wij zijn, om zoo te zeggen, in zijne handen. Daarom mag de wraak niet langer uitgesteld blijven; verlangt gij daarnaar, zoo vurig als ik, Julia?’

‘Ik zal eerder geene rust hebben, Gaëtano; de wraak weegt mij loodzwaar op het hart, en de dood van het monster kan mij alleen verlichting doen bekomen.’

‘Welnu, ik weet nog één enkel middel om tot ons doel te geraken.’

‘Spreek, Gaëtano.’

‘Gij zelve moet mij den verrader leveren.’

‘Ik versta u niet... op welke wijze?’

‘Tomaso heeft immer eene onoverwinnelijke liefde voor u gekoesterd, niet waar? Bemint hij u nog?’

‘Ik denk ja; maar waartoe wilt gij besluiten, Gaëtano?’

‘Ziehier, Julia. Gij zult zijne liefde met een goed oog beschouwen en veinzen alsof gij die liefde wildet beantwoorden...’

‘Neen, dat nooit!’ onderbrak de vrouw. ‘Ik huiver van dat wangedrocht; ik voel voor hem eenen afkeer, dien ik niet kan te boven komen: zijn aanzien alleen doet mijn bloed verstijven! Neen, dit middel kan niet in het werk gesteld worden, Gaëtano!’

De hoofdman vestigde zijne grijze vonkelende oogen op de vrouw, en terwijl er een wreede grimlach om zijne lippen zweefde, sprak hij:

‘En gij durft zeggen dat gij de wraak verlangt?...’

‘Leg mij alles op!’ gilde de vrouw, ‘gebied het mij en ik zal hem, bij klaren dag en in het midden van het volk, een mes in het hart stooten; maar hem nogmaals van zijne liefde hooren spreken! Neen, dat niet!’

‘Dat eerste zou ik beter weten te doen dan gij,’ zegde Gaëtano, ‘mijn dolk en mijne hand zijn steviger dan de uwe; doch onze wraak

[p. 184]

moet met het geheim omkleed wezen, en wij mogen met ons zelven onze vrienden niet verraden.’

‘Er zijn duizend andere middels nog,’ zegde de vrouw.

‘Ik vind er geen enkel meer,’ sprak Gaëtano, ‘ik heb over alle nagedacht en sommige beproefd. Tomaso houdt zich op zijne hoede; slechts zijne drift kan zijne voorzichtigheid voor eenen stond blind maken, en daarom moet men zich van die drift weten te bedienen.’

‘O, nimmer! nooit! Gaëtano!’

‘Binnen drie dagen,’ hernam de hoofdman met nadruk, ‘binnen drie dagen zullen wij ons doel bereikt hebben; binnen drie dagen zult gij mij den verrader leveren... Ik, Julia, ik die over uw aller leven beschik, ik gebied het u! Ik verzoek niet meer, hoort gij, ik gebied!’ en de gramschap glom op het gelaat des hoofdmans. ‘De verlossing uws echtgenoots,’ ging hij voort, de hand der vrouw grijpende, ‘de verlossing van Pedro is slechts op die voorwaarde. Ik heb maar een woord te spreken en Pedro is vrij!’

‘O, geef mij hem weder!’ snikte Julia, met gevouwen handen op de knieën vallende, ‘geef mij hem weder, ik smeek u, Gaëtano, geef mij mijn Pedro!’

‘Stel Tomaso in mijne macht, geef mij het middel om ons in het geheim te wreken, en een uur later is Pedro in uwe armen; gij vlucht met hem; alles zal daartoe in gereedheid wezen, en wij zullen allen gewroken zijn; wij ontsnappen voortaan aan het oog der bespieders, dat thans door den verrader op ons gericht wordt.’

‘O, gij doet mij eene helsche marteling ondergaan, Gaëtano!’ snikte de vrouw, ‘het hart wordt mij als toegenepen, wanneer ik slechts aan de hatelijke tegenwoordigheid van den gevloekten Tomaso denk... O wat eischt gij?’

‘Eenen stond slechts van huichelarij,’ zegde nu Gaëtano, ‘gij hebt maar een half woord te spreken, uwen afkeer voor eenige stonden te bewimpelen, en aan den spioen te doen gelooven, dat gij eindelijk aan zijne liefde gevoelig zijt geworden.’

‘Die huichelarij is boven mijne macht!’ riep de vrouw.

‘Het leven van uwen Pedro is dan niets weerd!’ hernam Gaëtano, ‘uw eigen behoud, het behoud uwer vrienden gaat u dan niet ter harte! Gij zijt onweerdig u ooit in ons midden bevonden te hebben! Gij zijt eene laffe vrouw!...’

‘Spreek niet verder!’ schreeuwde nu Julia, van den grond recht-

[p. 185]

staande en hare hand op den mond van Gaëtano plaatsende, om hem te beletten iets verder uit te brengen. ‘Ik zal u gehoorzamen!’

‘En gij zult slechts uwen plicht doen,’ hernam de hoofdman. ‘Nu herken ik in u de echtgenoote van den on versaagden Pedro.’

‘Maar hoe ga ik dit alles overleggen?’ vroeg thans de vrouw met de onrust op het gelaat.

‘Moet ik u leeren hoe men eenen man, die op eene vrouw verzot is, in den strik vangt?’ zegde Gaëtano met eenen lichten schimplach.

‘Hoe geraak ik tot hem?’

‘Gij weet waar hij huisvest, niet waar?’

‘Dat weet ik.’

‘Welnu, ga hem daar vinden; men zal u de intrede niet weigeren, zooals men aan mij gedaan heeft... Spreek daar tot Tomaso en smeek hem van u eene toelating te bezorgen, om, voor eenige stonden, in de gevangenis bij uwen echtgenoot toegelaten te worden; hij zal u daar misschien kunnen aanhelpen en er in alle geval moeite toe doen. Gij doet hem het schrift ten uwent, hier op de kamer, brengen; gij moet hem hier doen komen,... en mij van die komst verwittigen... Morgen zult gij mij daarvan onderrichten... Intusschen ga ik aan Pedro denken en voor zijne vrijheid zorgen...’

Hierop verliet Gaëtano de vrouw.