Volledige werken. Deel 6

[p. 165]

Een noodlottig geheim.

I.

Men vertoonde de Puritani van Bellini op den grooten schouwburg der stad B., in Italië.

Tusschen de toehoorders bevonden zich twee jongelingen, die ieder omstreeks de vier en twintig jaren konden bereikt hebben. De eene was een Duitscher met name Franz; de andere was een Napolitaan en noemde zich Cesare.

De Duitscher bezat eene gewone lichaamsgestalte; hij had bruine oogen, blonde haren en ofschoon zijne huid reeds door de zuiderzon een weinig geroost was, kon men er echter de melkachtige tint, die de volkeren van eene meer kalme luchtstreek kenschetst, nog op ontdekken. De trekken zijns wezens waren regelmatig en goed aangevuld. - Zijn vriend Cesare was van eene kleinere gestalte. Zwart van haar en oogen, zooals de meesten zijner landgenooten, bezat hij ook die bronsachtige tint, welke den Italianen eigen is. Echt schoon was zijn aangezicht. Een breed voorhoofd, een fijn besneden neus en schoon gevormde lippen gaven hem een edel voorkomen, en gebiedvol had zijne uitdrukking kunnen zijn, indien niet eene tint van droefgeestigheid zijn wezen had overschaduwd en indien de gloed zijner oogen niet telken stonde door eene soort van schroomvalligheid ware verkoeld geworden.

[p. 166]

Die twee jongelieden waren leerlingen bij de Hoogeschool der stad B. - Franz studeerde de genees- en heelkunst; Cesare hield zich met de hooge betrachtingen der meet-en starrekunde bezig.

Beiden stonden in nauwe vriendschapsbetrekkingen, en de avondstonden, welke Franz niet in de Conversazioni of op andere vermakelijke feesten doorbracht, worden gewoonlijk in de huizing zijns vriends gesleten. Daar was het den jongen geneesheer aangenaam in het gezelschap van Cesare, die de wereldsche vermaken scheen te vluchten, eenige uren door te brengen en, in stillen kont, eene soort van huiselijk geluk te smaken, dat hem, als het ware, in zijn vaderland en bij zijne ouders terugvoerde, te meer daar hij in mevrouw weduwe Cancini, de moeder van Cesare, als eene tweede moeder terugvond. Hij had allengs het vertrouwen der brave vrouw gewonnen en zij beminde hem bijna zoo vurig als zij haren eigen zoon liefhad.

Zacht en kalm was het leven in de welling van de weduwe Cancini. Zelden verliet de vrouw hare huizing dan om in de dichtstbijgelegene kerk hare godsdienstplichten te gaan vervullen en soms, bij het vallen van den avond, eene kleine wandeling met haren zoon in de omstreken der stad te doen. Dan, beminde zij de rust en de eenzaamheid en stelde zij die boven alles, zij oordeelde er nogtans anders over, wanneer het haren zoon gold, en had de jongeling hare wenschen willen voldoen, dan hadde hij ongetwijfeld meer tijd aan de wereldsche vermaken opgeofferd. Doch Cesare verklaarde telkens, dat zijne moeder hem aanmaande om eenige verstrooiing te zoeken, dat het hem in haar gezelschap het best was en hij hare samenspraak boven de meest schitterende Conversazioni plaatste. Ook was het slechts na een langdurig pramen der goede vrouw, welke ditmaal door den vriend Franz ondersteund was geworden, dat Cesare zich eindelijk had laten gezeggen en den avond, waarop ons verhaal aanvang neemt, naar den grooten schouwburg was gestapt, om een der meesterstukken van Bellini te gaan bewonderen.

Het tweede bedrijf had reeds aanvang genomen, toen Franz, de oogen naar zijnen vriend wendende en hem den arm aanrakende, zegde:

‘Cesare, het schijnt dat gij de Parijzische mode wilt navolgen?...’

‘Waarom Franz, en welke mode?’ vroeg Cesare, als uit eenen droom ontwakende.

‘Gij zijt in den schouwburg, vriend...’

‘Ik weet het; welnu?’

[p. 167]

‘Waarom stuurt gij dan toch, ten minste van tijd tot tijd, de oogen niet eens naar het tooneel, als om te doen gelooven, dat gij luistert?... De eerste basso Coselli heeft nog nimmer beter gezongen en de nieuwe prima donna Ferrari is aanbiddelijk schoon...’

‘Aanbiddelijk schoon?’ herhaalde Cesare; ‘en welken naam zult gij dan geven aan dit hemelsch meisje, dat zich daar ter rechter zijde in de logie bevindt?...’

‘Waar dat?’ vroeg Franz, en hij nam zijnen tooneelkijker.

‘Laat af, vriend,’ zegde Cesare; ‘zij mocht het gewaar worden en uwe handelwijze kon onheusch schijnen’

‘Gij hebt ze dan nog niet bezien, vriend?’

‘Ik heb nog anders niet gedaan.’

‘En wat moet zij dan van uwe handelwijze denken?’

‘Gij hebt gelijk... Nu, zie dan, in Gods naam, de derde logie op den eersten rang.’

‘Ha! zoo!’ zegde Franz, ‘geene slechte keus, mijn brave makker... Diavolo! het is de schoone Marietta...’

‘Kent gij haar, vriend?’

‘Ik ken ze... een lief meisje, per Bacco! maar pronkziek, lichtveerdig...’

‘Gij kent haar!’ hernam Cesare, zonder op de laatste woorden van Franz acht te geven; ‘vriend, ik benijde uw geluk.’

‘Bah dan!’ zegde Franz; ‘dat geluk moet gij niet langer benijden dan gij wel wilt. Zoodra deze akt geëindigd is, zullen wij haar een bezoek gaan brengen.’

‘Wat zegt gij, vriend?’

‘En gij zult kennis met haar maken. Cesare.’

De jongeling voelde, bij het hooren dier woorden, zijne borst kloppen en hij antwoordde:

‘Ik wil wel.’

Toen het tweede bedrijf geëindigd was, voelde zich Cesare het hart meer bedaard en hij volgde moedvol zijnen makker.

‘Signora Marietta’ zegde Franz, ‘vergun mij, dat ik u mijnen goeden vriend, den heer Cesare Cancini, voorstelle.’

Het meisje richtte zich half op, deed eene vriendelijke buiging en zegde, terwijl zij Cesare eenen zetel aanwees:

‘Gij doet ons eene gevoelige eer aan, Signor Franz, en wij zijn er u dankbaar voor.’

[p. 168]

Dan vestigde Marietta hare blauwe blikken op Cesare en een lichte blos bekroop hare wangen; terwijl de jongeling, tot in de ziel getroffen, al zijn bloed, als het ware, naar het aangezicht voelde snellen.

De twee vrienden hadden intusschen de moeder van Marietta gegroet, die zich insgelijks in de logie bevond, en namen alsdan plaats achter de twee vrouwen. Marietta deed weldra de samenspraak eenen natuurlijken gang nemen:

‘Heer Franz,’ zegde zij, ‘ik ben niet over u tevreden. Waarom hebt gij den beer Cancini op ons laatste balfeest niet ingeleid en ons niet lang reeds zijne kennis doen maken?’

‘Mejuffer,’ sprak Franz, ‘vergeef mij. Ik ben niet gewoon mijne vrienden te dwingen, zelfs niet om hen in de aangenaamste vermakelijkheden te doen deelen. Cesare is van deze wereld niet, Signora; hij leeft gedurig in het firmament en de starrenlichten zijn hem aangenamer dan de glans der luchters, die in de zalen schitteren.’

‘Ik versta u,’ zegde Marietta, ‘de studie is de eenige afgod van uwen vriend.’

‘Zij is mij eene geliefkoosde bezigheid, Signora,’ zegde hierop Cesare; ‘doch mijn vriend doet mij onrecht, wanneer hij mij afschil dert als wars zijnde van de wereld.’

‘Geloof mij, Signora,’ viel Franz weder in, ‘hij is een oprecht kluizenaar en...’

‘Heer Franz, ik geloof u niet,’ onderbrak Marietta, ‘en uw vriend zal er mij in helpen om uwe woorden onwaar te maken.’

‘Braaf zoo,’ sprak hierop de moeder des meisjes, met eenen goedigen glimlach, ‘braaf zoo! Morgen hebben wij eene kleine vereeniging; slechts de uitverkozene vrienden zullen tegenwoordig zijn en de heer Cancini zal ons de eer aandoen er deel van te maken?’

‘Mevrouw, ik vraag niet beter,’ sprak Franz, ‘dan dat gij hem van levenswijze kunt doen veranderen. Ik zal er u beiden eene groote verplichting voor hebben.’

Cesare mompelde eenige woorden van dankbaarheid en deed verstaan met welke vreugde hij die eervolle uitnoodiging aannam.

Nu werd de samenspraak weldra algemeener en Cesare kon intusschen, met een meer bedaard gemoed, de waarlijk buitengewone schoonheid van het meisje bewonderen. Marietta geleek niet aan de meeste der Italiaansche vrouwen. De bevalligheid ging bij haar met de schoonheid gepaard en zij onderscheidde zich door hare donker-

[p. 169]

blauwe oogen, hare bruine haarlokken en een eerder rond dan wel langvormig wezen, waarop meer geestigheid dan wel diepe drift te lezen stond. Eene lichte rozentint lag over hare zachte huid verspreid en hare leden waren fijn en tenger, zooals men zich de vormen der silfide zou voorstellen. Die hoedanigheid des lichaams, gevoegd bij eene menigte geestesgaven, maakten dat Marietta een echt betooverend meisje mocht genoemd worden.

De twee vrienden bleven den volgenden akt van het opera in het gezelschap der vrouwen doorbrengen en dan, afscheid nemende, verlieten zij den schouwburg.

Cesare bedankte hartelijk zijnen makker voor de kennis, welke hij hem had doen maken, wenschte hem eenen goeden nacht en vloog als een pijl huiswaarts.

‘Bij mijne ziel!’ mompelde Franz, zijnen vriend eenige stonden nastarende, ‘bij mijne ziel! ik geloof dat de kerel reeds smoorlijk verliefd is.’ - En ondanks zich zelven voelde hij, dat die gedachte hem niet verheugde.