Volledige werken. Deel 6

III.

Marten was door de droefheid overweldigd. Hij ging als zinneloos en suffend langs de straat, zag niets van al wat hij ontmoette, liet zijne kennissen en vrienden ongegroet voorbij stappen, en dacht slechts aan 't ongeluk, dat hem overkwam, aan de onuitdoofbare liefde, welke hij in het hart voedde en aan de onmogelijkheid, waarin hij dacht te zijn, deze ooit beantwoord te zien. In zijne wanhoop hadde hij zich licht aan eenige buitensporigheid kunnen overgeven; doch, vóor dat hij het wìst, was hij reeds in zijn kosthuis geraakt en de kamer ingestapt, waar drie zijner studiemakkers bezig waren een gulhartig praatje te houden en hunne Duitsche pijpen met eenen onuitsprekelijken wellust te

[p. 99]

rooken. Marten viel als een verschijnsel in het gezelschap; want zijn aanzicht geleek eerder dit van eenen doode dan wel het wezen eens vroolijken studiemakkers, zooals hij van natuurwege was.

Hij liet zich op eene zitbank nedervallen en bleef sprakeloos. De drie jongelingen konden niet begrijpen wat hunnen vriend mocht overkomen zijn; en zij waren te diep door zijne droefheid geraakt om ze niet te eerbiedigen. Na eene lange stilzwijgendheid echter, greep een der jongelingen Martens hand vast en sprak:

‘Marten wat is u overkomen? Zeg, wat is er gebeurd?...’

‘o Franz,’ was het antwoord, ‘ik ben ongelukkig, de ongelukkigste der menschen.’

‘Hoe zoo? Spreek!’

‘Meester Severius gaat Roosje uithuwelijken. Het is reeds vastgesteld. Er is geene hoop meer!..’

‘Vriend,’ sprak Franz, ‘dit is ongelukkig; doch verhaal ons hoe alles gebeurd is en wat de meester u gezegd heeft.’

Marten voldeed aan die begeerte en verhaalde tot de minste omstandigheid zijns bezoeks.

Franz bleef in diepe gedachten verslonden, en antwoordde niet. Doch een der makkers, Wolframb genaamd, trad vooruit, en den ongelukkigen Marten eenen beker wijn aanbiedende, sprak hij:

‘Marten, mijn vriend, drink eens een' goeden teug en laat de smart niet aan uw hart komen. Alles is niet verloren. Meester Severius bemint u; de dochter, indien ik mij niet bedrieg, kan u zeer wel lijden, en de duivel hale mij zoo ik alles niet ten beste doe keeren. Ik ken onzen Aristoteles II, schoon ik zijn beste vriend niet ben, ter oorzake mijner oneerbiedigheid voor de grondstelsels zijns afgods, en ik verzeker u, dat Jonker von Grasheim geen gevaarlijk tegenstrever zijn zal. Roosje is geen aas voor zulk eenen vogel en mag niet dan eenen leerling onzer Hoogeschool in de hand vallen. Het goed moet gaan, waar het van gekomen is...’

‘Welnu,’ sprak Marten met eene zichtbare tevredenheid, ‘wat wilt gij aanvangen?’

‘Laat mij begaan,’ antwoordde de jongeling, ‘en breek uw hoofd daar niet mede. Ik heb mijn bestek reeds in den kop; laat mij en de vrienden maar werken, gij houdt u lijdend als het supinum neutrum, verscholen als de bedekte genitivus, en wanneer het oogenblik zal gekomen zijn, zullen wij u weten te vinden. Nu, drink slechts

[p. 100]

nog een teugje om uwe droefgeestigheid te verdrijven, want gij weet het: vinum loetificat cor... enz.’

Marten, die van de slimheid zijns maats overtuigd was, scheen geloof aan zijne woorden te geven, en om de smart een weinig te verzetten, ledigde hij eenige bekers en vond ten laatste de vergetelheid zijner ongelukken. Zijne vrienden dachten eindelijk geraadzaam hem naar bed te zenden.

‘Welnu, Wolframb’, spraken de jongelingen, wanneer Marten vertrokken was, ‘leg ons uw plan uit?’

‘Mijnheeren,’ antwoordde deze, ‘ik weet er nog niets van. Wij zullen er eens aan denken. Ik heb dit slechts aan Marten verzekerd, om hem een weinig gerust te stellen; want ik denk altijd eerst aan het tegenwoordige, voordat ik mij met het toekomende bezig houde. Wees echter niet in onrust: de middelen zijn uit de wereld niet, en ik kan u verzekeren, dat wij geen moeilijk spel met mijnheer von Grasheim zullen hebben. Ik ken den vogel... Iets, dat ik u reeds kan zeggen, is dat Marten morgen in het geheim een briefje aan Roosje moet doen geworden, waarin hij zijne liefde met de levendigste kleuren afschildert. Dat hij de rhetorikale bloemkens niet achterlate: dit heeft veel vermogen op het hart der meisjes. Wij zullen moeder Annah met deze briefwisseling belasten, en ik ben zeker, dat er de goede vrouw zich zeer wel zal van kwijten. Wat mij betreft, ik ga van nu af op ontdekkingen uit. Goeden nacht! Tot morgen!’

‘Wacht u toch van buitensporigheden te doen,’ riep Franz, terwijl zijn vriend de deur uitstapte. Doch deze hoorde reeds niet meer, en stapte blijgeestig door de straten van.....