Volledige werken. Deel 6

[p. 94]

Professor Severius.

I.

Twee eeuwen geleden was er in eene zekere stad van Duitschland - ik weet niet juist welke, - eene vermaarde hoogeschool, waar de heer Severius Van Borne de plaats van hoogleeraar in de wijsbegeerte bekleedde. De heer Severius was een oprecht man, met hart en ziel aan Aristoteles verkleefd, wiens leer hij volgde en aan wien hij zoo grooten eerbied toedroeg, dat hij nooit zijnen naam zou uitgesproken hebben, zonder zijne muts af te nemen en eene kleine buiging aan zijn hoofd te geven. De man bezat eene zuivere en welluidende uitspraak, en de regels der bloemige rhetorica waren hem geenszins vreemd. Ook droegen zijne leerlingen, schoon niet allen in zijne liefde tot Aristoteles deelden, hem eene groote genegenheid toe, en zijne lessen werden met den grootsten iever gevolgd. Dit verschafte een innig genoegen aan Severius, en schoon dit evenwel geen' hoogmoed in hem deed ontstaan, was hij er nogtans in zijne ziel fier over en beschouwde zich als een der eerste personaadjen der hoogeschool. Wanneer er eene groote plechtigheid op handen was, lieten zijne leerlingen nooit na hem hunne gelukwenschen te komen aanbieden, en dus eenen plicht te vervullen, welke aan sommigen zooveel te aangenamer scheen, daar zij dan ook soms het genoegen hadden 's meesters beminnelijke dochter te ontmoeten en hare schoonheid te

[p. 95]

bewonderen. En waarlijk het meisje verdiende eene buitengewone achting en bewondering; want schooner toch was er, volgens het oordeel van allen, in de geheele stad niet te vinden. Severius wist dit ook, en was er heimelijk over gevleid. Zijne dochter en Aristoteles waren zijne afgoden, diegenen, aan wie al zijne gedachten, al zijne wenschen en eerbiediging toegewijd waren; met een woord, zij waren het leven van Severius.

Onder de bewonderaars van Roosje, zoo heette de dochter des meesters, was er een, wiens bewondering in eene ongeduldige liefde verkeerd was, en wien het scheen zonder het meisje te bezitten niet meer te kunnen leven. De arme Marten had alles gedaan wat mogelijk was, om zich eerst tegen die liefde te wapenen, en later haar uit zijn hart te verdrijven; doch zijne pogingen waren vruchteloos geweest; hij wist niet, de arme jongen, dat de liefde een vuur is, dat hoemeer men het wil tegenhouden, hoemeer het in kracht aanwint, en hoe heviger het eindelijk uitberst. Ook had hij welhaast den moed opge geven en de worsteling gestaakt. Ziende dat zijne liefde onverwinnelijk was, gaf hij zich, met al de drift der jongheid, aan deze over, en kwelde zich slechts den geest met middelen te zoeken, om tot zijn gewenschte doel te geraken.

Het schooljaar was ten einde geloopen. Marten stelde deze gelegenheid te baat om een bezoek bij professor Severius te gaan afleggen. Hij nam voor van zijne liefde te spreken: ‘er kan mij toch niets ergers overkomen,’ dacht hij, ‘dan mijne vraag afgeslagen te zien.’ En dit was heel wijsgeerig gedacht.