Volledige werken. Deel 6

V.

Het was een dier schoone nachten, welke men slechts in Italië kan aantreffen. De maan stond helder in den gestarnden hemel te glimmen; een zachte wind, die van de Middellandsche zee naar het strand blies, verkoelde de lucht, welke nog met de hitte des dags als bezwangerd scheen. Het lusthof van Santafiora was, zooals wij het reeds gezegd hebben, niet ver van den zeeoever verwijderd. De tuin, door eenen muur, van eene manslengte hoog, omgeven, was weelderig beplant en wanneer er de maan, zooals nu, stralen liet op nederschieten, scheen hij vol van eene zalige geheimenis.

Eenige oogenblikken voor dat het uur van middernacht ging slaan, hoorde men het stille water der zee door riemslagen beroeren, en zag men eene boot bij eene in 't water uitstekende rots aanlanden. Slechts twee mannen bevonden zich in het vaartuig. Een van hen sprong op de rots en maakte de boot vast, terwijl de andere, zijne riemen neerleggende, zich in zijnen mantel wikkelde, en, met de armen

[p. 74]

op de borst gekruist, zich op den rug in de schuit liet zakken, als wilde hij zich ter rust begeven. Degene, die de boot was uitgestapt en niemand anders was dan Felice, vervorderde zijnen weg naar het strand en was weldra tot aan den muur van den tuin genaderd. Daar hief hij zich op de teenen, greep zich met zijne vingeren aan den rand des muurs vast en met eene buitengewone kracht trok hij zijn lichaam in de hoogte en plaatste zijne voeten op het scherp van den muur. Dan, eenen lichten sprong nemende, bevond hij zich in den tuin. Hij nam zijnen weg tusschen de kleine dichtbewassene paden en eenen stond later bevond hij zich op eene bank voor eenen buitengewoon grooten rozenstruik als aan het gezicht ontstolen.

Een zware zucht klom uit den boezem van Felice; hij kruiste de armen op de borst, liet het hoofd als vermoeid neêrzinken en bleef zoo eenen geruimen tijd roerloos zitten. Eindelijk hief hij het hoofd weder recht en staarde tusschen de struiken voor zich heen: hij had eenen lichten stap op het zand gehoord en zag weldra eene blanke schaduwe den rozenstruik naderen.

‘Santafiora!’ zuchtte de jongeling. ‘Felice!’ was het stille antwoord en de jongelieden omhelsden elkaar. Eene poos stilte volgde daarop. De jongeling, zijne oogen in die zijner beminde gevestigd, dacht er niet aan te spreken; hij was als in eene zalige beschouwing verslonden. Eindelijk zegde het meisje:

‘Felice, ik versta uwe handelwijze niet; waarom die bijeenkomst bij nacht? Waarom niet in onze woning en aan mijnen vader spreken? Gij weet dat hij uw vriend is; waarom schijnt gij voor hem te vreezen?...’

‘Vreezen,’ zegde Fabiani, ‘ik vrees niemand in de gansche wereld dan u, mijne aangebedene Santa.’

‘Ik versta u niet, Felice.’

‘Uw vader is mij een vriend, ja,’ ging de jongeling voort, ‘doch daarom juist mag hij van deze onze samenspraak nooit iets vernemen.’

De jongeling zweeg eenige oogenblikken en dan weêr de hand des meisjes grijpende, vroeg hij op eenen ernstigen toon:

‘Santafiora, bemint gij mij?’

‘Moet ik het u herhalen, Felice? Heb ik het u niet reeds openlijk genoeg gezegd?’

‘Zoudt gij, mijne lieve, mijne Santa, zoudt gij de gansche wereld voor uwen minnaar kunnen vergeten en voor hem opofferen?’

[p. 75]

‘Mijne ziel en mijn hart behooren u toe,’ stamelde het meisje; ‘doch waartoe die vragen?’ en tranen ontsprongen aan hare oogen.

‘Ween niet,’ zegde de jongeling, ‘ween niet, want u zien weenen zoude mijne tranen ook doen stroomen, en wij moeten ernstig spreken.’

‘O, laat mij dan niet langer in onrust,’ zegde het meisje, ‘spreek, Felice.’

‘Welnu luister,’ zegde de jongeling, ‘ik ga u eene geschiedenis verhalen.’ En de hand des meisjes loslatende, liet hij zich tegen de leuning der bank vallen, sloot zijne armen in elkaar, wendde den blik tot den grond en sprak:

‘Het is nu vijf en twintig jaren geleden dat er te Valadolid, in Spanje, een groot feest was in het paleis van den graaf de Carvajal: de echt des graven was door de geboorte van eenen zoon bekroond geworden. Eenige dagen later verkeerde dit feest bijna in rouw, want men vreesde voor het leven van den jonggeboren. Dan, het kind, hoe tenger ook, moest dien slechten toestand doorworstelen en, dank aan de zorgen zijner teedere moeder, kon het tot de jongelingsjaren opklimmen.

‘De gravin de Carvajal was eene uitnemend schoone vrouw en hoewel niet meer in de eerste jongheid, kon zij, eenige jaren na haar huwelijk, nog voor de schoonste der schoonen van Valadolid gerekend worden. Die schoonheid was eene ramp en moest den ondergang van het graaflijk huis te weeg brengen. Don Ruiz, een der machtigste hovelingen, had, bij eenen doortocht van het koninklijk hof, de gravin bezien en met haar, bij de plechtigheid van dien dag, eenige woorden gewisseld. Eene maand later kreeg de graaf de Carvajal eene hooge benoeming aan het hof, welke hem zou genoodzaakt hebben te Madrid te gaan wonen. De graaf beminde te zeer de stille huiselijke rust, welke hij in zijn voorvaderlijk paleis te Valadolid genoot, dan dat hij die aan eer of rijkdom zou hebben opgeofferd. Hij bedankte dientengevolge den hem aangeboden eerepost en die daadzaak werd met eene zichtbare ontevredenheid beantwoord. Eenigen tijd nadien kwam Don Ruiz terug te Valadolid en wist zich in het huis van den graaf de Carvajal te doen ontvangen en zich den vriend van den graaf te maken. De oorzaak dier overkomst was de heiligschendende liefde, welke hij in zijne zwarte ziel voor de gravin voedde. Niet lang wachtte hij daarvan de bekentenis te doen; doch hij had zonder

[p. 76]

de deugd der heilige vrouw gerekend en de gravin verklaarde hem, bij die eerste openbaring, dat zoo hij niet aanstonds hare woon en de stad Valadolid verliet, zij alles aan haren gemaal zou hebben bekend gemaakt. ‘Ik zal vertrekken, Mevrouw,’ zegde Don Ruiz, met eene helsche uitdrukking op zijne wezenstrekken; ‘doch wij zullen elkander nog wederzien.’

‘De haat van het wanschepsel bleef niet zonder uitwerksel. Eenigen tijd nadien ontving de graaf bevel zich op staanden voet naar het hof te begeven. Hij gehoorzaamde en te Madrid aangekomen, werd hij, zonder dat men hem zegde welke zijne plichtigheid was, in de gevangenis geworpen. Men dacht niet, gedurende eenigen tijd, om hem voor zijne rechters te doen verschijnen en het was alsof de graaf niet meer bestond. Intusschen hernieuwde Don Ruiz zijne pogingen bij de gravin; doch nutteloos. Eenige maanden later werd de graaf de Carvajal ter dood veroordeeld eg in de gevangenis zelve onthoofd. Al zijne goederen werden ten voordeele van 's rijks kasse verbeurd verklaard en de gravin de Carvajal bevond zich arm en verlaten met haar eenig kind en zelfs van eene schuilplaats beroofd. Een oud dienaar bezorgde haar het noodige om niet van honger te sterven en nam haar met heur kind in zijne woon op.

Toen de jongeling twintig jaren bereikt had, verhaalde hem zijne moeder al het afgrijselijke harer lotgevallen. De jongeling troostte haar zoo goed hij kon en zwoer tenzelfden tijd zich te wreken op het hatelijke wanschepsel, dat hem en zijne moeder in eeuwigen ramp had gedompeld.

Felice onderbrak hier eenige oogenblikken zijn verhaal en Santafiora hem de hand grijpende, zegde:

‘O dit alles is verschrikkelijk! Maar waartoe dit verhaal, Felice?’

‘Gij zult het aanstonds begrijpen,’ zegde de jongeling, en ging voort:

‘De gravin de Carvajal kon niet langer aan haar rampzalig lot wederstaan. Zij stierf in de armen haars zoons en deze zwoer alsdan op het lijk zijner moeder haren dood en dien zijns vaders, eer het eene maand zoude geleden zijn, te hebben gewroken. Nadat hij de laatste plichten aan de afgestorvene bewezen had, nam hij het weinig geld, dat zijne moeder doorwerken verzameld had en begaf zich naar Madrid. Bij de eerste openbare plechtigheid voegde hij zich, onder de kleederen van een' paadje verdoken, bij den koninklijken trein. Hij

[p. 77]

geraakte op die wijze tot bij Don Ruiz en hem zijnen dolk tot aan het gevest in de borst plantende, riep hij luidkeels: “Zoo wordt de graaf de Carvajal door zijnen zoon gewroken!” Bij de algemeene verbaasdheid, welke die aanslag verwekte, gelukte het den jongeling te vluchten, en na lang zwerven, onder arme kleederen bedekt, uit Spanje te geraken...’

‘Santafiora,’ zegde thans de jongeling, zijne oogen op zijne geliefde als twee brandglazen richtende, ‘mijn naam is Fernando, graaf de Carvajal, en ik heb mijnen vader gewroken...’

‘God!’ zuchtte het meisje, haar hoofd op de borst des jongelings latende zakken, ‘God!’

‘Ik heb eenen moord bedreven, niet waar, Santafiora?’

‘Gij zijt ongelukkig geweest, mijn beminde,’ zuchtte het meisje.

Eenige stonden hield de samenspraak stil. Felice drukte het meisje tegen zijne borst, die eenige oogenblikken weenend in zijne armen bleef rusten.