Volledige werken. Deel 6

[p. 60]

Santafiora.

I.

Het is nu omstreeks honderd jaren geleden, dat in de stad Florenciën, in Italië, op den tienden dag van de maand Augustus, een groote toeloop van volk plaats had. Uit al de deelen der stad zag men ontallijke scharen, van de hoogste tot de minst bemiddelde volksklassen, met hare beste kleederen omhangen, zich naar het midden der stad, in de nabijheid der groote domkerk begeven. Daar snelle alles bijeen en het was verrukkend eenen blik op die kleurvolle menigte te werpen. Schoon reeds in den namiddag, had de zon nog hare volle kracht behouden; zij schitterde op de bruingekleurde voorgevels der huizen, op de prachtige zijden kleederen der freules, welke de vensters bekleedden, en op de hooge kleuren van de minrijke kleeding der volksklas. Een fijn stof, door het gewoel der scharen van den grond opgenomen, steeg onophoudend op de glanzende stralen der zon in de hoogte en scheen als een glazen dekkleed over alles te werpen. Het volk drong tegen de huizen bijeen, terwij het middengedeelte der straat, met palen en koorden afgeschut, vri en onbelemmerd bleef. Gemakkelijk was het uit dit alles op te maken dat er een feest ging plaats hebben. De blijde uitdrukking, welke me op ieders wezen kon ontdekken, hadde git genoeg doen begrijpen dan zelfs, als de openbare voorzorgen zulks niet hadden aangeduid.

[p. 61]

Het was de dag, waarop de jaarlijksche renstrijd van paarden plaats greep.

De paardenrenstrijden in Italië zijn niet zooals men ze wel soms in ons vaderland ziet gebeuren. Geen ruiter bevindt zich op het ros, dat, vrij van allen toom, door niets kan tegengehouden worden en welks loop door een aantal ijzeren sporen, aan een net dat op het dier hangt, vastgemaakt, gedurig geprikkeld en aangespoord wordt. Het paard, dat het eerst het doel bereikt, heeft voor zijnen meester den prijs gewonnen.

De rijke paleizen, welke zich in de straten bevonden, waar de renstrijd plaats greep, leverden een verrukkend vertoog op. Uit al de vensters zag men de kostelijkste Smijrna-tapijten uithangen en op die tapijten zag men de zachte halfontbloote armen der jonge schoonen drukken, terwijl hare hand met de grootste bevalligheid eenen waaier bewoog, om hare frissche aangezichten een weinig te verkoelen. Beneden in de straat, zooals wij reeds gezegd hebben, stond de lagere volksklas. Tusschen deze laatste en tegen een' der palen, welke de renbaan afsloten, ontdekte men eenen jongeling, die ongetwijfeld het oog van velen op zich moest trekken. Zijne kleeding bestond uit zwarte fluweelen broek en jas met zilveren knoopen, kunstig gedreven, bezet, die hem los om het lijf hingen. Een roodzijden breede gordel omgreep hem de middel; dunne waggen omgaven zijne beenen en zijn hagelblank linnen hemd, dat boven aan den hals met eenen kostbaren diamanten knoop vastsloot, loste op zijne donkere kleeding uit. De hals des jongelings was bloot en een grijze hoed met breede kanten gaf aan zijn bruin wezen iets geheimzinnigs, iets dat indruk maakte. Dit wezen echter was onvergelijkelijk schoon. Zwarte haren omkransten het; twee zwarte oogen stonden daarin te branden en een lichte knevel en zwarte baard omgaven een' mond, die zoo fijn als die eener vrouw scheen; zijn neus was fraai gevormd; zijne handen waren tenger, doch men zag genoeg, dat zij eene stalen kracht moesten bezitten.

Die jonge man, alhoewel van volk omringd, scheen zich als alleen in deszelfs midden te bevinden. Men had, als het ware, ontzag voor hem en niemand voorzeker zou hem te nabij hebben durven komen. Waarom dit ontzag, weten wij niet; want de jongeling was te Florenciën onbekend en de blik, dien hij nu ent dan op de omringende schaar wierp, was zooniet vrien lelijk, ten minste stuursch noch gebiedend.

[p. 62]

De natuurlijk bevallige bewegingen, welke hij soms aan zijn lichaam gaf, konden toch maar slechts eene fijnere natuur dan die van het gemeen aanduiden en tot geen ontzag dwingen. Dan, wij gelooven dat het volk, dat, watt men ook zeggen vil, met een fijn gevoel hegaafd is, verstond dat die jongeling geen gemeen mensch zijn kon; en daarin bedroog het zich niet. - Doch laten wij liever den vreemdeling gade slaan.

Eenige oogenblikken vóór dat het sein van den renstrijd gegeven werd, scheen het op eens alsof het lichaam des onbekenden door eenen elektrieken schok werd ontroerd. Zijn hoofd boog zich eensklaps op zijne borst en zijne hand, welke op eenen der palen van de omheining rustte, scheen er zich met kracht te willen aan vastklampen. Dan, die ontroering duurde slechts een oogenblik; weldra hief de jongeling het hoofd weder op en nu richtte hij het oog tot een der vensters van het paleis, waarover hij zich bevond, en scheen daar iets met aandacht te willen onderzoeken. Zijn blik bleef thans op een voorwerp vastgekluisterd en hij mompelde binnensmonds: ‘het meisje uit de kerk van Santa Croce.’

Het meisje, waarop de vreemdeling staarde, was eene dier dochteren van Eva, welke ons, bij haar aanschouwen, aan eene betere wereld doen denken. Bij uitzondering der meeste Italiaansche vrouwen bezat zij blonde haren, blauwe oogen en eene rozenkleurige satijnen huid. Zij was tenger en rank, zooals men zich een' hemelgeest zon voorstellen, en op haar wezen blonk eene ziel uit, zoo zuiver alsof zij slechts op dien stond uit den schoot des Scheppers gedaald ware. De naam des meisjes was Santafiora, en waarlijk was het als eene heilige bloem, welke slechts voor eenige stonden uit den hof des hemels in dien der aarde was verplant geworden. Naast haar bevond zich een reeds bejaard persoon, wiens edele gelaatstrekken aan die des meisjes deden denken: het was haar vader.

De vreemdeling, in de straat, bleef onophoudend zijne blikken op het meisje vestigen en alsof Santafiora door dien oogslag werd geraakt en ontroerd, wendde zij eindelijk haren blik naar de plaats, waar de jongeling zich bevond en ontmoette dezes brandende oogen. Op denzeltden stond mompelde zij insgelijks: ‘de jongeling uit de kerk de Santa Croce.’ Zij had moeite hare ontsteltenis te verbergen; zij trok hare blikken weg, doch kon zich niet wederhouden nu en dan met eenen vluchtigen oogwenk den jongeling te onderzoeken, die

[p. 63]

onvermoeid, doch met eene zachte uitdrukking aan alle verwaandheid vreemd, haar bleef aanstaren.

Eindelijk werd het sein van de opening der renbaan gegeven. Men liet de paarden los, hun eenige zweepslagen uitdeelende, en een daverend handgeklap steeg op uit de menigte. Eenen stond later zag men een aantal rossen als zoovele woeste dieren door de baan vliegen. De vreemdeling hoorde noch bespeurde iets van dit alles: hij zag slechts het meisje aan het venster. Die beschouwing was denkelijk voor hem meer waard dan het schoonste schouwspel, dat de wereld kon opleveren.

De renstrijd was geëindigd. Het volk verspreidde zich door de stad; de rijke freules verlieten de vensterramen en toen Santafiora op Share beurt het hoofd binnentrok, verliet ook de vreemdeling zijne plaats en zijne houding, en volgde de volksschaar met het hoofd op de borst gezonken.