Volledige werken. Deel 2

IX.
Het gevecht.

Schoon was het op dit oogenblik den kapitein der zeeroovers te beschouwen. Eene fluweelen matrozenvest hing hem los om het lijf, een zwart zijden doek was om zijnen hals geslingerd, en zijn hoofd was ontbloot. Hij stond te loefwaart op het schip en rustte met den arm op een kostbaar vuurroer, terwijl in zijn' gordel twee pistolen staken en aan zijnen voet eene zware bijl stond. Zijne gloeiende oogen bleven immer op de Engelsche korvet gevestigd. Deze naderde allengs dichter en dichter, en, op eenen kleinen afstand gekomen, begon zij te praaien en de manschap der goelet eenige spotwoorden toe te roepen. Fernand greep zijn vuurroer met de grootste snelheid, brandde los, en men zag den man, die geroepen had, achterover op het dek neerstorten. Oogenblikkelijk beval Fernand de goelet met den steven naar den vijand te wenden. Terwijl die werking geschiedde, deed hij met de vijf stukken kanon van stuurboord vuur geven. Een deel van het touwwerk op de Engelsche korvet vloog aan stukken; brokken van het zeildoek vielen op het dek neder. Een grimlach bekroop het wezen van Fernand, toen hij het goed gevolg van zijne bevelen gewaar werd en zag, hoe alles voor eenige stonden bij den vijand in de war was.

Dan, die verwarring duurde niet lang en weldra antwoordden er tien vuurmonden op den aanval der Zwarte Zwaluw. Gelukkig had deze

[p. 176]

laatste hare wending volbracht, en haar boeg ontving slechts eenige ballen boven water. Ettelijke droegen hooger en braken eenige touwen; andere gingen een half kwaart uurs verder op de vlakke zee voortbonsen. Verwonderlijk was het om te zien, hoe snel het vaartuig van Fernand bestuurd werd en hoe het naar het stuur luisterde. Bij eene volgende wending liet het nogmaals zijne batterij spelen, en ditmaal drongen de ballen meestal in den wand van het Engelsche vaartuig. Doch nu had de korvet den tijd gehad zich in tegenweer te stellen. Al de manschap was boven en honderd vuurroeren te gelijk werden losgebrand. De manschap der Zwarte Zwaluw antwoordde zoo goed mogelijk daarop; doch twee hunner rolden stuiptrekkend op het dek. Een dezer was Carlo, de Italianer. Hij ging te werk als een bezetene en braakte welhaast met eene laatste verwensching den adem uit. Fernand vocht als een leeuw; hij scheen zich te verdubbelen, deelde zijne bevelen uit, sprak zijnen mannen moed in en hield intusschen niet op zijn vuurroer te laden en te lossen.

De korvet naderde immer dichter en bleef aanhoudend vuren. De gansche omtrek dreunde van het donderend geschut en weergalmde van de hurrahkreten der strijders en van het gehuil en gekerm der gekwetsten. Fernand juichte, toen hij bemerkte, welke verwoesting hij reeds op het dek der korvet had te weeg gebracht. Doch het schrikkeljkste oogenblik ging aankomen; de korvet naderde nog dichter en men hoorde het woord: ‘Geeft u over!’ van haar dek klinken.

‘Hoort gij mannen.’ riep Fernand tot de roovers, ‘men vraagt u om u over te geven en u te Londen aan eene galg te laten hangen!’

‘Wij kennen geene overgaaf!’ schreeuwden te gelijk de matrozen der Zwarte Zwaluw. die thans door den strijd verhit als zoovele leeuwen waren, en donderend schenen hunne vuurroeren dien kreet te willen herhalen.

‘Tot den aanval!’ riep men thans op de korvet, en terwijl een aantal manschappen het vuur voortzetteden, deden de overigen alle moeite, om zich aan de goelet vast te klampen. De roovers grepen hunne sabels en pieken, en begonnen den vijand af te weren. Zij gelukten daarin tamelijk wel; doch eensklaps brandde de gansche batterij van het Engelsche vaartuig los. De schok was zoo geweldig, dat de Zwarte Zwaluw eenen stond op het water lag te sidderen, en de roovers als een nevelkleed voor hunne oogen zagen trekken. Het was het laatste vuur der korvet en thans dacht men aan niets anders meer, dan

[p. 177]

van de blanke wapens gebruik te maken en de goelet voor goed te naderen. De bedwelmdheid der roovers was echter weldra voorbij, en, toen de twee vaartuigen aan elkaar raakten, waren zij weder gereed om warmen tegenstand te bieden.

De beklimming begon.

Fernand had zijne strijdbijl in de hand genomen en zwaaide die in zegepraal boven zijn hoofd. De eerste Engelschman, die op den wand der Zwarte Zwaluw klauterde, ontving de bijl van den kapitein in den nek en stortte zielloos in den schoot der zee. Een tweede, die hem volgde, onderging hetzelfde lot, terwijl Lukas er eenen anderen bij de kraag vatte, hem op het dek sleurde en hem daar al spottend den slag van gratie gaf, gelijk hij het noemde. Demoed der Engelschen nogtans hield aan en voor een' man, die onder der roovers handen dood viel, kwamen er twee nieuwe op het dek gesprongen.

‘Schaart u bijeen, mannen!’ riep Fernand; niet eene donderende stem; en de roovers begonnen zoo goed mogelijk eenen dichten halven kring te vormen, ten einde het halve gedeelte van het vaartuig vrij te houden. Intusschen ging de strijd immer voort. Nu en dan stortte een der roovers op het dek neder en ging den hoop der lijken, door de Engelschen gevormd, vergrooten. Jan, de maat des stuurmans, ofschoon hij zijnen post, die bij het roer was, niet verliet, deed wonderen van dapperheid. Een Engelsche krijgsman kwam op hem toegevlogen en gaf hem met den kolf zijns vuurroers eenen slag op den schouder, welke den roerganger op het dek deed neèrstorten. Doch Jan verloor zijne tegenwoordigheid van geest niet. Met zijnen anderen arm vatte hij den Engelschman bij de beenen en deed hem naast zich nedervallen. Dan grepen beiden elkander als twee slangen vast, rolden te zamen op het dek en terwijl de Engelschman zijnen vijand poogde te versmachten, beet de roover hem in de wang en deed hem daardoor half recht bonsen. Jan nam dit oogenblik van vrijheid te baat en stiet zijnen dolk tot aan het gevest in de zijde des Engelschmans. ‘Zoo weten wij ons te verdedigen,’ schreeuwde Jan, terwijl hij zijnen vijand zielbrakend zag liggen, ‘met handen en tanden vechten de roovers!’

Lukas had getrouw naast de zijde des kapiteins gestreden, doch eensklaps werd deze gewaar, dat zijn stuurman verdwenen was. Terwijl hij immer voortging met zijne strijdbijl rond te zwaaien en menigen vijand neerhakte, zag hij nu en dan eens rond, om te onderzoeken of hij Lukas niet reeds tusschen de dooden zou opgespeurd

[p. 178]

hebben. Dan eensklaps voelde hij eenen lichten klop op den schouder en hoorde te gelijker tijd het woord ‘kapitein’ uitspreken. Het was Lukas, die weer naast zijne zijde stond:

‘Kapitein,’ zegde hij, en hij bracht intusschen eenen sabelslag aan eenen vijand toe en deed hem het dek kussen. ‘Kapitein,’ ging hij voort, ‘wij moeten op aftrekken...’ Een tweede sabelslag onderbrak weder dit gezegde, en toen de Engelschman nederviel, kwam het woord ‘denken’ eerst uit Lukas mond.

‘Ik ken geen aftrekken, Lukas,’ zegde Fernand, ‘bloed, jongens, blued! wij moeten er in baden!’

‘Ik ben er niet tegen, kapitein,’ zegde de stuurman, terwijl hij nog eenen hak aan eenen vijand toestuurde, ‘ik ben er niet tegen, om in het bloed te baden; maar in de volle zee baden, waar men geen' grond heeft, dat is wat anders!...’

‘Wat wilt gij zeggen, Lukas?’

‘Dat het schip lek is, dat wij acht voet water hebben en binnen vijf minuten mogelijk zullen zinken.’

‘Het scheen mij wel, dat wij lager zakten,’ zegde Fernand, ‘het is daarom, dat die vervloekte Engelschen zoo gemakkelijk aan boord springen. Doch het is niets, Lukas; wanneer de goelet zinkt, springen wij op de korvet.’

‘De korvet ligt te hoog, kapitein, ik heb het beter uitgevonden; de sloep ligt aan bakboord; daar moeten wij in.’

‘Ook goed, stuurman; dat is dan de reden waarom ik u eenige stonden gemist heb; doch eerst noch eens dapper gesabeld en gehakt. Moed! mannen! hoog den arm en zwaar neder!’

En de strijd bleef even schrikkelijk voortduren.

Na oenige stonden nogtans begon de overblijvende manschap van de Zwarte Zwaluw gewaar te worden, dat het schip naar den grond zonk, en een ijselijke kreet ging onder hen op.

‘De sloep ligt gereed!’ riep Fernand, ‘ik zal er de laatste binnenstappen; doch wij geven het nog niet op!’

Dan het werd onmogelijk de manschappen nog in goede orde te houden. De verwarring deed zich weldra gevoelen. De minst moedigen trokken allengs achteruit en gingen zich in de boot schuil houden. Die handelwijze werd, dank aan de duisternis, welke zich begon te verspreiden, in het eerst niet opgemerkt: doch weldra werd Fernand genoodzaakt denzelfden weg te kiezen. Hij was de laatste, die het dek

[p. 179]

verliet, en nauwelijks was hij de sloep binnengetreden of de Zwarte Zwaluw zonk in den afgrond met de dooden, gekwetsten en een aantal Engelschen, die het wrak niet spoedig genoeg hadden kunnen verlaten.

Zes riemen bewogen zich thans te gelijk in de sloep der Zwarte Zwaluw en de boot schoof zachtjes op het vlakke water. Zoodra men door de duisternis de handelwijze der roovers, van de Engelsche korvet, bespeurd had, haastte men zich drie sloepen in zee te leggen en de vluchtelingen te achtervolgen en te bespringen. Intusschen loste men eenige kanonschoten, en de roovers zagen de ballen rond zich op het water bonsen, doch werden er niet door gehinderd. Weldra bevonden zij zich buiten het bereik van het geschut der Engelsche korvet en dachten reeds hun behoud verzekerd, toen Fernand, door de duisternis en bij eene vluchtige schemering der maan, de drie Engelsche sloepen zag naderen:

‘Die Engelsche doggen lossen niet!’ grijnsde hij binnensmonds, terwijl hij de vaartuigjes Lukas aanwees. Men deed alle moeite om den loop der sloep te verhaasten; doch deze was al te zwaar geladen en kon met moeite bestuurd worden; het water bleef slechts eenige duimen onder de wanden en men vreesde met recht, bij de minste zware beweging, de boot te doen omklinken. Men gaf echter den moed niet op en geene middelen werden gespaard, om de Engelschen te ontvluchten. Doch dezen naderden immer dichter, en weldra kon zich Fernand overtuigen, dat de vlucht onmogelijk was geworden, en tot niets diende dan om de mannen meer te vermoeien en daardoor den tegenstand onmogelijk te maken. Hij gebood dan alle verdere poging te staken, de wapens, die men nog zou bezitten, in gereedheid te houden, en zich op Gods genade en op het geval te betrouwen. Diegenen, welke geene wapens meer bezaten, hielden de riemen in handen om ze tot een verdedigingsmiddel te gebruiken.

De drie sloepen der Engelschen waren weldra genaderd, omringden de boot van Fernand, en nu begon er in de halve duisternis eene worsteling, welke zoo bloedig als hopeloos was. Fernand loste zijne pistolen en elk schot koste het leven aan eenen der Engelschen. Dan hergreep hij zijne strijdbijl, die hem, hij het verlaten der goelet, was bijgebleven en hakte op de Engelschen alsof het geene menschen geweest waren.

Moeilijk ware het te voorzien geweest, hoe die strijd zou geëindigd zijn, want de roovers deden wonderen van dapperheid; doch eene

[p. 180]

onvoorzichtige beweging moest alles beslissen. Drie Engelschen hadden zich met de handen aan de boot der Zwarte Zwaluw vastgeklampt en, om hen af te wenden, zakten eenige der roovers naar dien kant over. Die beweging deed de sloep omklinken. Men hoorde een verschrikkelijk gehuil, en gansch het overschot der manschap van de Zwarte Zwaluw zonk in den killen schoot der zee neder. Vaderland en rijkdommen, alles was voor hen verloren.