Volledige werken. Deel 1

[p. 191]

XXII.
Laurens aan David.

Antwerpen, 28 December 1843.

Indien ik zoo lang gewacht heb om u te schrijven, is het omdat ik uwe zuster belast had u te verhalen, wat zij hier had gezien en gehoord, en ik dus verzekerd was, dat gij aan het hart van uwen vriend niet meer kondet twijfelen en u moest overtuigd houden, dat mijne belofte niet ijdel was gebleven.

Doch zulks is niet genoeg, en, heb ik u vroeger mijne gevoelens blootgelegd, thans ook is het mij eenen plicht u te doen kennen, wat in mijn binnenste is omgegaan, en hoe uw vriend Laurens nog altijd uw zelfde vriend is; maar verder een gansch ander mensch is geworden...

Vergeet, vriend David, al wat ik u vroeger over mijne stellingen, waaraan ik, onbeschaamd genoeg, den naam van wijsgeerig durfde geven, geschreven heb. Vergeet dien satanschen spotlach, welken ik, in mijne hoogmoedige ikzucht, over de gansche wereld deed zweven; vergeet die zwarte gedachten, voortbrengsels mijner zieke ziel, voortbrengsels van mijn krank hersenstel; vergeet die verwaande bewering van alles beproefd te hebben en van alles verzadigd te wezen; vergeet die opgeblazene kracht, welke ik in alles ten toon spreidde. - Het was ijdelheid, kinderachtige ijdelheid, waanzinnige pocherij, echte dwaasheid!...

Ik heb thans geleerd, dat mijn verstand mij meesttijds bedrogen heeft, dat mijne kracht zeer dikwijls slechts zwakheid was en dat die zoogezegde verzaadheid slechts uit ontbering voortsproot, en dat ik tot hiertoe nog niet had begonnen te leven.

Ik herinner mij, dat gij mij gewaarschuwd hebt, mij van dit gevoel van ledigheid, dat ik in mijn hart gewaar werd, te mistrouwen. - Gij hadt het goed voor, David. - Thans voel ik, wat die ledigheid was: het was slechts een verlangen om het echte geluk te smaken, om de liefde te leeren kennen, zooals ik ze thans ken; en nu zie ik het gevaar, dat gij alsdan bedoeldet. - Ware thans mijne liefde niet gedeeld, niet beantwoord, zooals zij het is door het heiligste schepsel, dat ooit

[p. 192]

tusschen de stervelingen verschenen is, mijn lot ware eene bestendige ramp, het ware de doemnis.

Doch, Goddank! ik heb dit onheil ontweken en Amelie heeft mij gered!

Thans zou ik u mijn geluk kunnen mededeelen, ten minste het beschrijven, en mijne vreugd doen kennen, met dezelfde kleuren ze schilderen, waarmede ik vroeger u mijne verwaande dwaasheid heb afgemaald. - Doch die macht ontbreekt mij. - Mijn hart is te vol, David, mijn gevoel is te sterk, dan dat ik u dit gevoel door woorden zou kunnen doen bevatten. Het ontbreekt mij aan die eenvoudige uitdrukkingen, welke ik in de brieven van Amelie ontmoet en die mij al de uitgestrektheid harer liefde hebben doen kennen. - O nu eerst begrijp ik, wat het zeggen wil, eene ziel te bezitten, die met de onze op denzelfden toon gestemd is; nu begrijp ik, wat ik vroeger met den geest wilde ontleden en slechts kinderachtig of belachelijk vond, en dat mijn verstompt gevoel mij belette te beseffen. Nu weet ik, wat het gevoel is en wat het zeggen wil, eene ziel te bezitten, die de weerklank onzer ziel is. Nu ken ik Amelie!...

En dan, welke verandering heeft zich niet in mijn hart opgedaan! Hoe is dat hart niet gelouterd geworden! - Ik heb immer gepoogd het goede te doen, zooveel het in mijne macht was; doch ik voelde mij daartoe aangespoord door een zeker gevoel van hoogmoed, van beheersching, en het was mij aangenaam te kunnen denken, dat ik goed deed; want ik werd gewaar, dat ik daaabij eene kracht mijner geestvermogens in het werk stelde, dat ik werkte, en zulks dreef mij voort. Ik lenigde, waar ik kon, de smart: doch zonder daarom juist een echt medelijden voor de rampzaligen te gevoelen. Thans is de ware menschenliefde in mijn hart gekomen; mijn gemoed is vertederd, en nu wil ik het goede doen, uit liefde voor de ongelukkigen, en het zien van rampen is bekwaam tranen uit mijne oogen te lokken. Ik heb zulks aan het gevoel der liefde te wijten.

Bij dit alles, vriend David, heb ik te meer een huisgezin teruggevonden, en inzonderheid eene moeder, die mij, door hare zachte inborst en door haar natuurlijk fijn gevoel, mijne eerste moeder herinnert.

Ook mijn toestand in de wereld is veranderd. Ik heb aan den koophandel vaarwel gezegd, en wil voortaan slechts voor Amelie leven en voor al wat haar duurbaar kan zijn. Ons beider fortuin is daartoe meer dan voldoende.

[p. 193]

Thans is Amelie ten volle hersteld en binnen de maand zal onze echtvereeniging gevierd worden. Gij moet mij, bij die gelegenheid, tot vader verstrekken, vriend David; want, buiten mijne nieuw aangeworvene familie, heb ik niemand, die mij nader dan gij aan het hart ligt.

Gij zult alsdan Lady Moor leeren kennen, die thans met Clotilde de vriendschap van Amelie deelt, en, als de engel der zachte en gemoedelijke vroolijkheid, in onzen huiselijken kring rondzweeft. - Zij is, als het ware, van de familie geworden, en het is besloten, vriend David, dat zij ons op de huwelijksreize zal vergezellen. - Zij wil er niet van afzien: wij moeten naar ‘het land, waar de citroenen bloeien!’ Wij moeten te zamen Spanje en Italië zien. - En, wat meer is, indien ons Italië bevalt, zullen wij er ons voor goed vestigen. Het is immer een droom van Amelie geweest, en hare ouders zouden er licht overstappen België vaarwel te zeggen. Zij kunnen slechts willen wat Amelie wil, en leven waar Amelie leeft. - Wij zullen zien wat wij later deswegens zullen beslissen.

Binnen eenigen tijd meld ik u den dag voor het huwelijk bepaald, en gedenk wel, dat voor het bijwonen van hetzelve geene verschooningen voor u noch voor uwe zuster zijn in te brengen.

Tot dan druk ik u de trouwe vriendenhand, en wees gelukkig, zooals ik thans gelukkig ben.

laurens.

Naschrift. - Hiernevens stuur ik u de brieven van Amelie terug, die de eigendom uwer zuster zijn en die ik wel wilde, dat aan mij rechtstreeks geschreven waren.