Volledige werken. Deel 1

IV.
Amelie aan Clotilde.

Antwerpen, 12 October 1843.

Gij zijt goed, Clotilde, goed als een engel. Vergeef mij; ik dacht er niet aan, toen ik u over mijne gevoelens schreef, dat zulks in uw hart treurige herinneringen zou gewekt hebben, dat het u eene beeltenis terug in den geest zou geroepen hebben, die u zoovele zielenvreugden heeft doen smaken en, eilaas! later zoovele smarten gekost. - Beminnen, met wederliefde beloond worden en dan den uitverkoren des harten door eene plotselinge dood verliezen! O, het is verschrikkelijk geweest, en ik versta nu eerst, welken harden slag uwe gevoelige ziel daarbij geleden heeft en hoe bloedend het herdenken thans nog moet wezen. Doch, gij zegt het mij, en ik moet u gelooven, die herinnering, hoe smartvol ook, brengt hare vreugde mede en uw verlangen is, dat ik openhartig zou voortgaan met u rekening van mijne gevoelens te geven. Het doet u, als het ware, zegt gij, uwe liefde in de verbeelding herbeginnen; want in mijne gevoelens hervindt gij uwe gewaarwordingen van weleer, en gij voelt uw hart herleven.

Het zij dan zoo, Clotilde, en God zij er dank voor, dat ik kan voortgaan u mijn hart te openen! Ik heb zulks noodig, mijne goede, en buiten u ken ik niemand, die mij zou begrijpen, niemand, bij wie ik mijn overloopend gemoed zou kunnen uitstorten.

[p. 123]

U zeggen wat. er sedert mijn laatste schrijven gebeurd is, is gemakkelijk en ten zelfden tijd onmogelijk. Ik heb hem gezien, meermalen gezien, bijna dagelijks gezien,... doch wat ik inwendig gevoeld heb, o, dat kan ik u niet uitleggen. - Herinner u de eerste dagen uwer liefde, Clotilde, toen alles nog vreugde was, toen gij u door een onbesefbaar geluk als omringd voeldet, en uw geest in streelende gedachten verdwaalde. Wat gij toen gewaar wierdt, gevoel ik thans en, daar onze zielen zoo sterk aan elkaar gelijken, zult gij licht, door het ondervondene, kunnen beseffen wat ik thans moet gevoelen...

Gisteren bevond ik mij met mijne moeder op het concert. Mijn hart zegde mij, dat hij er was, en mijn oog had hem weldra ontdekt. Hij stond tegen eenen pijler geleund en klaar was het voor mij, dat hij die plaats had gekozen om mij te kunnen zien. Zijn zicht ontstelde mij eerst en ik voelde mijn hart eenen stond als toeknijpen en het bloed naar mijn hoofd snellen. Dan, die ontroering bedaarde en nu durfde ik met kalmeren blik hem gadeslaan. Het was de eerste maal, dat ik hem met ontblooten hoofde zag en nu eerst voelde ik hoe schoon hij is. Men zegt, dat een breed gevormd voorhoofd een teeken van genie is. Is het zoo, dan moet hij met een helder, doordringend verstand begaafd wezen; want nimmer heb ik een meer indrukwekkend, een schooner gevormd voorhoofd gezien. Geestkracht en genie stralen er glinsterend uit, en wanneer hij zijnen blik over de menigte het dwalen, scheen hij als allen te beheerschen, aan allen te gebieden en de God der vergadering te wezen.

Het was eene betoovering van twee uren lang, Clotilde. Onze oogen spiegelden zich in elkaar en, hoe groot ook de afstand was, scheen het mij alsof ik naast hem gezeten ware en zijnen invloed voelde. Het was mij een genot, dat ik u niet kan beschrijven. De muziek deed de harmonie door de zaal stroomen: doch grooter nog was de harmonie, welke ik in mijne ziel gewaar werd, en de eerste hielp slechts, om deze te volmaken.

Het concert eindigde. - Bij het verlaten der zaal en in den drang van het volk bevond hij zich eensklaps aan mijne zijde. Onze kleederen ruischten tegen elkaar en het scheen mij, alsof mijn gansch lichaam door eenen elektrieken schok werd ontroerd, terwijl ik op denzelfden stond mij den boezem benepen voelde en genoodzaakt werd op den arm mijner moeder te leunen. Hij bleef naast mij stappen... Nu en dan ontmoetten zich onze blikken en telkenmale voelde ik eene nieuwe

[p. 124]

zenuwschokking door mijne leden rijzen. Die nabijheid nogtans was mij eene zaligheid en die weinige stonden hebben mij meer genot verschaft, dan ik tot hiertoe in mijn gansch leven gevoeld heb. Ik was er door overstelpt; mijn geest verdwaalde; het scheen mij, dat ik niet meer aan de aarde raakte en, als dronken, door de menigte zweefde. - Ik het mij werktuigelijk door mijne moeder geleiden en stapte met haar het rijtuig binnen, zonder de killige nachtlucht gewaar te worden, of er aan te denken mijne zijden mantilje over mijnen ontblooten hals te trekken.

Wat hadde ik niet gegeven om mijne moeder te beletten mij het woord toe te sturen en mijne zalige droomen door de eene of andere vraag te komen onderbreken. Dan, de brave vrouw kon dien inwendigen toestand niet voorzien en ik was verplicht de samenspraak te onderhouden.

Hoe de liefde ons ikzuchtig maakt, Clotilde! ik ben er beschaamd om; mijne moeder verveelde mij en ik moest mij zelve geweld aandoen om haar met mijne gewone toegenegenheid te beantwoorden. Mijn hart is daarom echter niet verslecht; want ik ben haar meer nog dan vroeger toegedaan, en, buiten mijne liefde, ik voel het, zou ik in staat zijn mij alle opofferingen voor haar te getroosten.

Te huis gekomen, spoedde ik mij om mijne slaapkamer te bereiken, en legde mij weldra met al den schat mijner herinneringen te bed. Ik sloot mijne oogen en in verbeelding zag ik hem voor mij staan, met zijn ernstig, maar goedig wezen, zijn breed blank voorhoofd, zijnen fonkelenden oogslag en met al die bevalligheid, welke in zijne bewegingen, in zijne gebaren en in zijnen vasten en mannelijken gang wordt opgemerkt. - De slaap maakte zich ongevoelig van mij meester; doch zulks gaf slechts meer kracht aan de verbeelding en het verschijnsel, dat ik mij door de herinnering had voortgebracht, verkreeg daarbij een volle leven. Wij spraken samen alsof wij elkaar immer gekend hadden, alsof wij broeder en zuster zouden geweest zijn. - Ik zag mij eensklaps met hem aan den boord der Schelde vervoerd. Aan zijnen arm gehecht en zacht op hem rustend, wandelden wij naast den juichenden stroom, waarin zich eene koesterende zomerzon spiegelde, en hij suisde aan mijne ooren van die woorden, die ongetwijfeld door de engelen uitgevonden wierden, die men slechts in de verbeelding kan voelen en in de aardsche spraak niet kan herhalen. Het woord liefde viel uit zijnen mond niet; doch al wat hij zegde was liefde, hot nocmen

[p. 125]

alleen van mijnen naam was de verwezenlijking van dit gevoel en iedere oogslag, welken wij op elkaar richtten, was als eene omarming, eene omhelzing, waarin onze zielen versmolten.

Des morgens waren al die verschijnsels vervlogen; doch er bleef mij een zacht genot bij, dat nog heden mijn hart koestert en mij als gedwongen heeft, mijne goede Clotilde, aan u te schrijven en u mijne vreugd mede te deelen.

amelie.