Volledige werken. Deel 1

[p. 99]

Liefde.

[p. 101]

David Eliaers aan P.F. van Kerckhoven.

Brussel, 31 Mei 1850.

Goede Vriend,

Gij weet het, ik zie de dichters geerne, ofschoon ik zelf geen dichter ben en misschien omdat ik geen dichter ben. Als ik zeg: dichters, bedoel ik geenszins die geesten, die, aan een ziekelijk gevoel lijdende, hunne klachten en verzuchtingen enkel naar zon of maan sturen, en tot het zuiderwindje of een roosje, of tot eenen leeuwerik spreken; die mannen, die hunnen zout- en nutteloozen rimram op alle tonen stellen; maar toch immer hetzelfde liedje uitkramen. Neen, vriend, zulken woordenwevers heb ik nooit den eerenaam van dichter toegekend, en sedert ik het Gentsche Jaarboekje lees, waar dat ras als de paddestoelen weelderig in opgroeit, heb ik er eenen volkomen walg van gekregen.

Doch ik koom op mijn thema terug. - De dichters geerne ziende, is het geen wonder, dat ik voor de dichterlijke voortbrengsels uitkoom, en het is slechts door deze laatste, dat ik aan de dichters verkleefd ben; want, onder ons gezegd, buiten de poëzij, zijn de poëten, zoo veel als ze zijn, aardige mannen. - Ik maak eene uitzondering voor u, dat spreekt van zelf.

Vergeef mij, dat ik zoo van den os op den ezel val; maar waarom hebt gij, bij het eindigen uwer ziekte, niet eenige weken te Brussel komen doorbrengen, in plaats van bij den vriend B. in de heide. Gij hadt u immers hier zoo goed als in die zandwoestijn kunnen herstellen, en voor mij immers moest gij niet bevreesd wezen; vermits gij toch gezworen hadt, geene enkele pil uit den apothekershutsepot meer te

[p. 102]

gebruiken, zou ik voorzeker u met geene medeeijnen vervolgd hebben.

Gij schrijft mij, dat gij besloten hebt, uwen geest eenigen tijd te laten uitrusten, en u met geen schrijven meer bezig te houden, vooraleer gij uwe lichamelijke krachten ten volle zult hebben teruggewonnen. Dit is een goed besluit, en, in mijne hoedanigheid van geneesheer, zou ik u, in het geval, zulks hebben opgelegd; - doch ik ken de poëten, vriend lief, ik ken de schrijvers, en weet wel, dat gij uwen eed geene acht dagen gestand zult doen. De geest kan niet ledig blijven, en, hoe werkeloos gij u ook zult willen houden, uwe verbeelding zal niet laten hare gewone vlucht te nemen en uw geest zal zich door de gedachten vermoeien. - Ik weet een beter middel. Zoek een werk, dat slechts eene halve geestinspanning vordert, - of liever, zoek niet; want ik beschik u dit werk, met het overzenden van eene nog al aanzienlijke briefwisseling, welke, zoo men ze wil drukken, licht een boekdeel zal samenstellen, mits er de helft wit papier tusschen te laten, zooals het thans de gewoonte is geworden.

Lees die briefwisseling, vriend, en laat daar uwe letterkundige hand eens overloopen. Trek die stof eens een beschaafd kleedje aan. Het dichterlijke, dat er in besloten ligt, zal er slechts kunnen door winnen, en, ik twijfel er niet aan, of, zoo doende, zult gij met weinig arbeid eene bladzijde te meer in het boek schrijven, dat voor titel heeft: Menschelijk gevoel.

Ik weet niet, of de rol, die ik persoonlijk in die briefwisseling speel, er voor iets tusschen is doch meermaals heb ik, bij het herlezen der brieven van Amelie, onwillig eenen traan in het oog voelen opwellen. Doet het zulk een uitwerksel op andere lezers, dan zullen wij ons nooit de ruchtbaarheid moeten beklagen, welke wij aan die eenvoudige gebeurtenis hebben willen geven.

Slechts een verzoek heb ik te doen. - Mijnen naam moet gij niet verzwijgen, daar is geen belang bij, te meer daar ik, om zoo te zeggen, slechts eene rol van figurant in dit alles speel; doch verzwijg den familienaam der overige personen, alhoewel meest allen afwezig of gestorven zijn. Het belang zal daardoor niet verminderen en het geheim zal voortdurend bewaard blijven.

En nu, mijn vriend, blijf ik in afwachting wat gij over mijn aanbod beslissen zult, en bied u mijnen hartelijken handdruk.

Uw trouwe,

david.