Liefde

[p. 144]

XXII. Laurens aen David.

Antwerpen, 28 December, 1843.

Indien ik zoo lang gewacht heb om u te schryven, is het omdat ik uwe zuster belast had u te verbalen wat zy hier had gezien en gehoord, en ik dus verzekerd was, dat gy aen het hart van uwen vriend niet meer kondet twyfelen en u moest overtuigd houden, dat myne belofte niet ydel was gebleven.

Doch zulks is niet genoeg, en, heb ik u vroeger myne gevoelens blootgelegd, thans ook is het my eenen pligt u te doen kennen wat er in myn binnenste is omgegaen, en hoe uw vriend Laurens nog altyd uw zelfde vriend is; maer verder een gansch ander mensch is geworden...

Vergeet, vriend David, al wat ik u vroeger over myne

[p. 145]

stellingen, waeraen ik, onbeschaemd genoeg, den naem van wysgeerig durfde geven, geschreven heb. Vergeet dien satanschen spotlach welken ik, in mynen hoogmoedigen ikzucht, over de gansche wereld deed zweven; vergeet die zwarte gedachten, voortbrengsels myner zieke ziel, voortbrengsels van myn krank hersenstel; vergeet die verwaende bewering van alles beproefd te hebben en van alles verzadigd te wezen; vergeet die opgeblazene kracht welke ik in alles ten toon spreidde. - Het was ydelheid, kinderachtige ydelheid, waenzinnige pochery, echte dwaesheid!...

Ik heb thans geleerd, dat myn verstand my meesttyds bedrogen heeft, dat myne kracht zeer dikwils slechts zwakheid was en dat die zoo gezegde verzaedheid slechts uit ontbering voortsproot, en ik tot hier toe nog niet had begonnen te leven.

Ik herinner my dat gy my gewaerschuwd hebt, van my van dit zeker gevoel van ledigheid, welke ik in myn hart gewaer wierd, te mistrouwen. - Gy hadt het goed voor, David. - Thans voel ik wat die ledigheid was: het was slechts een verlangen om het echte geluk te smaken, om de liefde te leeren kennen, zoo als ik ze thans ken; en nu zie ik het gevaer dat gy alsdan bedoeldet. - Was thans myne liefde niet gedeeld, niet beantwoord, zoo als zy het is, door het heiligste schepsel dat ooit tusschen de stervelingen verschenen is, myn lot ware eene bestendige ramp, het ware de doemnis.

Doch, goddank! ik heb dit onheil ontweken en Amelie heeft my gered!

Thans zou ik u myn geluk kunnen mededeelen, ten minste het beschryven, en myne vreugd doen kennen, met

[p. 146]

de zelfde kleuren ze schilderen waer mede ik vroeger u myne verwaende dwaesheid heb afgemaeld. - Doch die magt ontbreekt my. - Myn hart is te vol, David, myn gevoel is te sterk, dan dat ik u dit gevoel door woorden zou kunnen doen bevatten. Het ontbreekt my aen die eenvoudige uitdrukkingen welke ik in de brieven van Amelie ontmoet en die my al de uigestrektheid harer liefde hebben doen kennen. - o Nu eerst begryp ik wat het zeggen wil eene ziel te bezitten die met de onze op den zelfden toon gestemd is; nu begryp ik wat ik vroeger met den geest wilde ontleden en slechts kinderachtig of belachelyk vond en dat myn verstompt gevoel my belette te beseffen. Nu weet ik wat het gevoel is en wat het zeggen wil eene ziel te bezitten die de weêrklank onzer ziel is. Nu ken ik Amelie!...

En dan, welke verandering heeft zich niet in myn hart opgedaen! Hoe is dat hart niet gelauterd geworden! - Ik heb immer gepoogd het goede te doen, zoo veel het in myne magt was; doch ik voelde my daer toe aengespoord door een zeker gevoel van hoogmoed, van beheersching, en het was my aengenaem te kunnen denken dat ik goed deed; want ik werd gewaer dat ik daerby eene kracht myner geestvermogens in het werk stelde, dat ik werkte, en zulks dreef my voort. Ik lenigde, waer ik kon, de smart; doch zonder daerom juist een echt medelyden voor de rampzaligen te gevoelen. Thans is de ware menschenliefde in myn hart gekomen; myn gemoed is vertederd en nu wil ik het goede doen, uit liefde voor de ongelukkigen, en het zien der rampen is bekwaem tranen uit myne oogen te lokken. Ik heb zulks aen het gevoel der liefde te wyten.

[p. 147]

By dit alles, vriend David, heb ik te meer een huisgezin terug gevonden, en inzonderheid eene moeder die my, door hare zachte inborst en door haer natuerlyk fyn gevoel, myne eerste moeder herinnert.

Ook myn toestand in de wereld is veranderd. Ik heb aen den koophandel vaerwel gezegd en wil voortaen slechts voor Amelie leven en voor al wat haer duerbaer kan zyn. Ons beider fortuin is daer toe meer dan voldoende.

Thans is Amelie ten vollen hersteld en binnen de maend zal onze echtvereeniging gevierd worden. Gy moet my, by die gelegenheid, tot vader verstrekken, vriend David; want, buiten myne nieuwe aengeworven familie, heb ik niemand die my nader dan gy aen het harte ligt.

Gy zult alsdan Lady Moor leeren kennen, die thans met Clotilde de vriendschap van Amelie deelt, en, als de engel der zachte en gemoedelyke vrolykheid, in onzen huiselyken kring rondzweeft. - Zy is, als het ware, van de familie geworden, en het is besloten, vriend David, dat zy ons op de huwelyksreize zal vergezellen. - Zy wil er niet van afzien: wy moeten naer het ‘land waer de citroenen bloeijen!’ wy moeten te samen Spanje en Italiën zien. - En, wat meer is, indien ons Italiën bevalt, zullen wy er ons voor goed vestigen. Het is immer een droom van Amelie geweest en hare ouders zouden er ligt overstappen om Belgiën vaerwel te zeggen. Zy kunnen slechts willen wat Amelie wil, en leven waer Amelie leeft. - Wy zullen zien wat wy later deswegens zullen beslissen.

Binnen eenigen tyd meld ik u den dag voor het huwelyk

[p. 148]

bepaeld en gedenk wel, dat er voor het bywoonen deszelfs geene verschooningen voor u noch voor uwe zuster zyn in te brengen.

Tot dan druk ik u de trouwe vriendenhand, en wees gelukkig, zoo als ik thans gelukkig ben.

laurens.

Naschrift. - Hier nevens stuer ik u de brieven van Amelie terug, die de eigendom uwer zuster zyn en die ik wel wilde dat aen my regtstreeks waren geschreven geworden.