Liefde

[p. 137]

XXI. Clotilde aen David.

Antwerpen, 15 December, 1843.

Men moet met eenen onweêrstaenbaren wil begaefd zyn, zoo als Laurens, om eene vrouw te kunnen dwingen een bezoek afteleggen, zoo als dit was van Lady Moor, - en er is eene vrouw noodig zoo als deze, om zich uit eene zoo netelachtige toestand zoo meesterlyk te trekken.

Denk eens, David; eene vrouw jong en schoon, die aen een jongeling gehoorzaemt en, op zyn verzoek, by eene andere vrouw, jonger nog en zoo schoon als zy, komt om te zeggen: - ik bemin hem niet dien gy bemint; hy koestert voor my geen liefdegevoel, ik ben hem gansch onverschillig en ik koom het u zeggen, omdat hy het zoo wil, omdat hy het my gebiedt. - En dan, de andere die overtuigd wordt

[p. 138]

en zaken begrypt die ik zelve gezien heb en nog niet begrypen kan. o Het is dat de opregtheid des gemoeds de overtuiging met zich voert en eene onweêrstaenbare magt in zich besluit... - En toch, men moet Lady Moor wezen om zoo iets tot stand te kunnen brengen.

Nooit, David, heb ik eene vrouw ontmoet die op my meer indruk heeft gemaekt en die, volgens my, meer jaloerschheid zou kunnen opwekken. En haer hooren spreken, de indruk van haren blauwen oogslag ontvangen, is genoeg om u te laten medeslepen en aen niets meer te kunnen twyfelen.

U haren intrede beschryven en u herzeggen wat zy deed en hoe zy in alles grootsch, edel en toch gemeenzaem en goedhartig bleef, is onmogelyk. Zy trad in ons midden, niet als iemand die kennis komt maken, en dat wel in een der moeijelykste toestanden, geloof ik, die zich in het leven kunnen opdoen; maer als eene vorstin, die in eenen kring wordt verwacht, waer allen gereed staen om voor haer te buigen en haren wil te vernemen. De goedhartige woorden welke zy eerst de ouders van Amelie toesprak, schenen als zoo vele weldaden die zy hun bewees en waerdoor zy de brave lieden aen haer verkleefde.

Wanneer zy by de sponde myner rampzalige vriendin genaderd was, legde zy haren fluweelen hoed en bonten mantel af en ging in den zetel aen het hoofdeinde des ledekants plaets vatten. Dan greep zy de hand van Amelie in de hare en, dezelve zacht drukkend, en terwyl zy hare blauwe blikken in de verflauwde oogen van het meisje als deed binnendringen, sprak zy:

- Myne goede mejuffer, ik koom hier als eene liefderyke zuster by u om vergeving smeeken, niet voor wat ik eigentlyk misdaen heb; doch voor hetgeen de laffe wereld u, om

[p. 139]

mynentwil, heeft doen lyden, en waeraen ik misschien door myn, volgens de wereld onvoorzigtig gedrag, schuld heb. Laurens heeft my verzocht, heeft my geboden, zal ik liever zeggen, hier te komen. Ik heb hem zonder overweging gehoorzaemd, omdat hy my een vriend is. Ware hy my een vyand geweest, dan ook had ik gehoorzaemd, omdat hy my zegde, dat het heil van zyn gansch leven van dien stap afhing...Doch ware hy my een minnaer geweest, liever dan die vernedering te ondergaen, had ik hem eenen dolk door het hart gejaegd...Is dat nu klaer genoeg gesproken?

- Mevrouw!...zuchtte Amelie.

- Gy begrypt het, niet waer, Amelie? niet waer, myne lieve zuster? laet my u dien naem geven; gy begrypt, niet waer, dat eene minnares den stap dien ik doe, niet doen kan?...gy begrypt dat eene vrouw, door ydelheid en wereldsche vooroordeelen beheerscht, ook niet dien stap doen zou? voelt gy het niet, zeg?...

- Het medelyden misschien, mevrouw?...stamelde Amelie.

- De liefde kent geen medelyden; gy zelve die zoo diep bemint, gy hebt immers geen medelyden gehad met Laurens, toen hy zich verontschuldigde, toen hy u zyn woord van eer ter bekrachtiging van zyne liefde verpandde en gy hebt aen hem getwyfeld...

Amelie liet, als beschaemd, het hoofd neêrhangen en stamelde ten antwoord:

- o Ik zou gestorven zyn...en ik had hem reeds vergeven!...

- En nu zult gy niet meer sterven, niet waer, myne goede zuster?

- Ik geloof u, mevrouw!...

[p. 140]

Op het hooren dier woorden snelde Laurens tot het lede kant en, zich voor hetzelve op de knien latende neêrvallen, zoende hy de handen van Amelie, roepende:

- Dank, myne goede Amelie! engel! gy schenkt my het leven terug!...

Amelie reikte hem hare beide armen toe en trok het hoofd van haren beminde zachtjes tegen hare borst.

Beide stortten tranen van vreugde en liefde.

Lady Moor wischtte insgelyks, by dit zigt, eenen traen uit het oog.

Wanneer aller ontsteltenis een weinig bedaerd was, nam Lady de eerste weêr het woord op:

- Laten wy de zaken niet half gedaen, myne goede vrienden, zegde zy. Alle misverstand is thans uit den weg geruimd. Wy hebben allen schuld gehad en niemand is waerlyk pligtig geweest....

Ik ontstelde onwillig by die woorden: ik immers had in dit alles eene groote rol gespeeld.

- Welnu, ging zy voort, stellen wy thans het geluk onzer vrienden vast. Vader, moeder, besluit thans het huwelyk!...

- o Ja, moeder! ja, vader! riep Laurens, regtstaende en tot de oude lui snellende - stelt van heden af ons heil onveranderlyk vast. Maekt dat ik my uw kind mag noemen! spreek, moeder?...

Weenend stamelde de goede vrouw:

- o Kan ik wel iets anders verlangen, Laurens? vergeef my dat ik aen u getwyfeld heb.

- Gy hebt er regt toe gehad, moeder; myne verdwaeldheid heeft u reden gegeven my te mistrouwen...doch het is genoeg; spreken wy daer thans niet meer over; want, zoo

[p. 141]

als Lady gezegd heeft, wy zyn allen pligtig geweest; doch zonder onze schuld.

En dan, zich tot den vader van Amelie wendende, en hem de armen toereikende, riep hy:

- Vader! zeg: zal ik eene familie terug vinden?

- Myn zoon! snikte de ouderling, Laurens aen het hart drukkend,...maek Amelie gelukkig en gy zult ons aller zegeningen mededragen! Zy is de eenigste schat dien ik bezit, de eenige myner kinderen die God my gespaerd heeft, en zy is waerd gelukkig te zyn!...

Dit tooneel, zoo als gy ligt kunt denken, David, had myne arme vriendin, die reeds, door de uitgestane rampen en de zenuwaenvallen, zoo zeer verslapt was, onuitsprekelyk afgemat. Lady Moor was de eerste om zulks te doen opmerken.

- Amelie, zegde zy, gy hebt rust noodig; doch eer ik u verlaet, heb ik u nog eene bede te doen. - Laurens, ik heb het u gezegd, is my een vriend; morgen zal ik u zeggen waeraen die vriendschap haer heilig bestaen verschuldigd is, of liever, Laurens zelf zal het u doen kennen en u zeggen waerom ik aen die vriendschap houde. Dan, zulks is my niet genoeg; ik wil ook uwe vriendschap winnen en ik vraeg er u om?

- Mevrouw! zuchtte Amelie.

- Myn naem is Jenny, onderbrak de Lady, noem my zoo!..

- Ik ben u het leven verschuldigd en myne erkentenis...

- Uwe vriendschap, Amelie! die vraeg ik.

- Voor eeuwig...zuchtte de kranke.

- Heb dank, zuster, zegde Lady Moor en, eenen zachten kus op het blanke voorhoofd van Amelie drukkend, voegde zy er by: - tot morgen!...en dan verwyderde zy zich van het bed.

[p. 142]

- Mag ik mynheer verzoeken, sprak zy tot den vader van Amelie, om my naer mynen woon terug te leiden? Ik wil niet dat Laurens hier thans weg ga.

De oude heer, op wiens wezen de vreugde als uitstraelde, vertrok alras met Lady Moor en nu werd het tooneel rustiger.

Laurens ging zich naest de bedsponde van Amelie plaetsen en bleef daer eenen langen tyd sprakeloos zitten, met de hand zyner geliefde zacht in zyne hand geklemd.

Amelie, door de vermoeidheid en al de uitgestane schokkingen afgemat, viel allengs in eenen zachten slaep en toen verlieten ik en Laurens het vertrek, de bewaking intusschen aen de moeder overlatende.

Wanneer ik my met Laurens alleen bevond, bekende ik hem hoe ik my de schuld toeweet van de ramp die wy thans waren doorgeworsteld en vroeg hem my myne handelwyze te vergeven, die toch slechts uit de reinste vriendschap jegens Amelie was voortgesproten.

- Ik weet alles, Clotilde, zegde hy, uw broeder heeft my de brieven van Amelie overgestuerd, en aen u heb ik thans myn geluk te danken. Gy hebt myne verdwaeldheid doen eindigen en, verre van u iets te moeten vergeven, ben ik u myne herboring te danken. Ik zal het nimmer vergeten, Clotilde; doch spreken wy er niet meer over en doen wy beide ons best om Amelie zoo spoedig mogelyk te doen herstellen.

Er blyft my thans weinig meer te zeggen, myn goede David. - Laurens bleef in den woon van Amelie vernachten en des anderendags deed zich reeds eene volkomene beternis by myne vriendin op.

Lady Moor, aen hare belofte getrouw, hernieuwde haer

[p. 143]

bezoek en heeft zich reeds van al de harten meester gemaekt. Wy zyn haer onscheidbaer verknocht en al meer en meer leeren wy het edele hart dier waerlyk buitengewoone vrouw waerderen.

Binnen twee dagen moogt gy my verwachten, myn goede broeder; want dan hoop ik dat Amelie gansch zal hersteld wezen.

clotilde.