Liefde

[p. 96]

XIV. Amelie aen Clotilde.

Antwerpen, 4 December, 1843.

Indien ik thans een wensch mogt uiten, indien ik iets van God mogt verzoeken, dan zou het wezen van my te laten sterven...Sterven met den boezem door de zaligste vreugden overgoten! Sterven na eene uer op de stem van Laurens geluisterd te hebben, na eene uer zyne blikken met liefde op de myne te hebben gevestigd gevoeld, na eene uer, naest zyne zyde gezeten, myn hoofd op zynen schouder te hebben laten rusten en zynen adem door myne lokken en over myn brandend voorhoofd te hebben voelen zweven; na eene uer myne hand in zyne hand te hebben geklemd gevoeld en my, als dronken van liefdegenot, in de schoonste gedroomde wereld te hebben voelen verdwalen!...o Indien

[p. 97]

men op zulke oogenblikken mogt sterven, dan zou men slechts van de eene zaligheid tot de andere overgaen of liever men zou in de zelfde zaligheid blyven voortleven en de liefde, op aerde begonnen, zou eeuwig blyven duren!...

o Waerom is hy zoo niet altyd aen myne zyde, Clotilde! Waerom moeten wy eenen enkelen stond gescheiden zyn? Waerom moet de koude wereld immer de zielenvreugden komen onderbreken? Waerom moet men op de wereldsche vooroordeelen acht slaen?...Waerom moeten die menschelyke overeenkomsten zich immer tusschen het verlangen der ziel komen plaetsen? Waerom moet men in de wereld verpligt zyn voor iedereen te leven? - Waerom moet de mensch altyd aen bezigheden gebonden blyven, die men pligten noemt en die het hart beletten van aen zyne wenschen den vollen toom te geven?...Waerom is Laurens genoodzaekt zich met handelszaken bezig te houden, zich het hoofd te vermoeijen om eene nyverheid te doen aenwinnen, om schatten te vergaderen? - Wat heeft hy geld noodig? Ik heb immers geld! en toch zou het ons ooit aen iets kunnen ontbreken, wanneer wy slechts te samen waren? Zou zulks den grootsten rykdom niet uitmaken!..

Thans kunnen wy enkel des avonds eenige stonden aen onze liefde toewyden, en dikwils nog vindt Laurens zich verpligt tot laet in den nacht zyne werkzaemheden voorttezetten. Die dagen gaen voor my levenloos voorby, Clotilde; dan wordt het alles eenzaem rond my heen, en er blyft my slechts over inwendig door myne herinneringen te leven en in ongeruste verwachting gedompeld te blyven. - Wen hy komt, voel ik, als het ware, het licht myns levens opgaen, en wen hy my verlaet, wordt het nacht rondom my. Dan voel ik in my eenen zekeren angst die my pynigt, die my den geest

[p. 98]

ontstelt en my aen eene zwervende ziel gelyk maekt...

Ik herinner my een zinnebeeldig verhael dat men my over eenige jaren gedaen heeft. Zinnebeeldig was de naem welken ik er toen aen gaf; doch thans schynt het my dat ik er de verwezenlyking van in myne eigene ziel gevoel en aen deszelfs echtheid niet meer mag twyfelen. Het was de geschiedenis van de ziel van een jong meisje.- Zy beminde, zoo als ik thans bemin, en wanneer zy uit den mond haers geliefden de bekentenis hoorde dat haer gevoel, gedeeld en begrepen werd en juist op den stond dat zy hare gansche ziel in de zyne ging overstorten, voelde zy zich, door het gevoel overweldigd, in zwym vallen, en zy blies den laetsten adem uit, tusschen de armen van haren geliefden geprangd en op zyne borst rustend... - Dit woord, het hooge woord der liefde, dat over hare lippen niet had kunnen komen, dit gevoel dat niet had kunnen uitstroomen, belette de ziel zich van de aerde te verwyderen en zy bleef onzigtbaer rond het aengebeden voorwerp zweven. - De wanhopige jongeling werd sedert dien stond sprakeloos. Hy wist niet wat er in zyn binnenste omging; doch hy voelde dat, ofschoon het lichaem zyner geliefde in den schoot der aerde rustte, haer geest hem echter niet verlaten had en hem onverpoosd bleef vergezellen. Wanneer hy, des nachts, in de rust des zachten slaeps lag gedompeld, zag hy de beeldtenis zyner minnares verschynen en dan verkeerden zy te samen zoo als vroeger; doch telkens dat zyn gevoel tot de hoogste mate geklommen was en zich in gloênde woorden wilde uiten, zag hy eensklaps een treurige glimlach om den mond zyner liefste verschynen en dan verdween de schim telkens uit zyne oogen...De jongeling verkwynde allengs en een jaer later lag by zieltogend op zyn doodsbed uitgestrekt. Eenige

[p. 99]

stonden voor hy den laetsten snik zou geven, werd hem eensklaps de spraek terug geschonken en hy sprak met zyne geliefde, die hy zegde aen zyne bedsponde te zien. Toen hoorde hy de vroeger door de dood afgebrokene bekentenis zacht in zyne ooren ruischen en tot in het binnenste zyns wezens doordringen. De ziel vond zig daerby ontbonden en scheidde zich op dit oogenblik van het lichaem, en, hare zuster omarmende, vlogen beide van de aerde weg om in den schoot Gods, in de oneindige liefde, gaen voortteleven.

Zoo als die ziel zweef ik, by het afzyn van Laurens, rond hem, myne goede Clotilde; en, zeker, indien my het leven moest begeven, voor dat de hoogste uitstorting onzer zielen zich had voorgedaen, vóór dat Laurens de gansche uitgestrektheid van myn gevoel had leeren kennen en vóór hy my, in woorden, had doen hooren wat my thans zyn blik, zyn handdruk, zyne nabyheid zoo klaer zeggen, - o! voorzeker zou myne ziel de zyne niet kunnen verlaten: de liefde zou krachtiger dan de dood wezen en wy zouden slechts te samen naer de eeuwigheid kunnen opvaren...

o Gy moet het begrypen, Clotilde! sterven zou in zulk een geval geenen ramp mogen genoemd worden...Het ware integendeel een heil, een geluk waervoor ik de Godheid niet genoeg zou kunnen danken. De hemel zou my, als het ware, de wereldsche smarten daer door gespaerd hebben en my, van op aerde reeds, aen het hemelsche geluk hebben doen deelachtig wezen.

Dan, het heil dat ik thans smaek, is my ook groot genoeg, Clotilde, en ik moet er God dankbaer over zyn...Ik ben hem den lofzang verschuldigd welke de liefde my uit den vollen boezem doet opzingen!...

amelie.