Liefde

[p. 92]

XIII. Laurens aen David.

Antwerpen, 8 December, 1843.

In mynen vorigen brief sprak ik u van de eenvoudige onnoozelheid der ouders van Amelie. - Ik begin die eenvoudigheid een weinig te betwyfelen en te gelooven, dat de brave lui met meer klaerzigtigheid begaefd zyn dan ik hun wel heb willen toekennen, en dat ze my niet ongaerne voor hunnen schoonzoon zouden willen aennemen. - Ziehier waerom ik zulks veronderstel.

Amelie heeft een zekeren neef, met wien ik ten harent kennis gemaekt heb en die my, sedert dien, nu en dan, als een goede jongen, te huis een bezoek heeft komen geven en eenige havannah cigaren heeft komen rooken. Gisteren meldde hy zich, onder een alledaegsch voorwendsel, aen -

[p. 93]

iets dat my reeds wonder scheen; want hy behoeft geen voorwendsel om by my te komen, daer ik hem sedert lang den vryen intrede heb toegestaen - en terwyl wy stil voortkoutten, deed hy my eensklaps verstaen dat hem myn toestand niet gelukkig scheen, daer ik zoo gansch alleen in de wereld was, en hy vroeg my: waerom ik er niet aen dacht my een huisgezin aen te schaffen.

- Gy wilt vragen, sprak ik, waerom ik niet trouw?

- Welnu, ja, waerom zoudt gy het niet doen?

Ik borst in eenen schaterlach los....My doen trouwen, David! Ik vraeg het u eens!

- Hoor eens, kameraed, zegde ik, van al de dwaesheden die de dwaze mensch op de dwaze aerde begaen kan, is, volgens my, trouwen de grootste dwaesheid. De Staet, die het huwelyk als grondslag van zyn bestaen heeft daergesteld, handelt juist alsof hy diegenen wilde straffen welke aen dien grondpligt gehoorzamen. De zwaerste lasten doet hy op de hoofden der getrouwden drukken; want deze kunnen aen den staet niet ontsnappen: zy zyn aen den grond van het vaderland vastgeketend en kunnen denzelve niet meer verlaten. Voordeelen geeft men geen enkel aen den vader des huisgezins. Dat is een eerste verlies. - In het gezellige leven is het genoeg dat men getrouwd zy, om door allen als een versleten voorwerp aenzien te worden. Wie, meisje, zal by eenen getrouwde nog eene gevoelige ziel durven veronderstellen? wie zal in hem nog het geheimzinnige durven opzoeken, dat men by een ongehuwd mensch waent te kunnen vinden? Dus, langs dien kant, verwydering en misachting: tweede verlies! - Nu voor wat het inwendig van het huishouden zelve betreft. - Van de duizend verliefde paren schuift, by het huwelyk, den blinddoek van het gezigt

[p. 94]

en men gevoelt dat er wel menschen kunnen zyn, geschapen om immer, om altyd by elkaer te wezen; doch dat men persoonelyk van het getal niet is...Dan wordt het huwelyk eene marteling, eene gedurige botsing, en men verwyt zich levenslang dat men zich bedrogen, dat men elkaer bedrogen heeft...Doch, veronderstellen wy dat het huwelyk ten gelukkigste uitvalt, dat men met elkaer in de beste overeenstemming leeft, dat de liefde aen het ondichterlyke van het huwelyk wederstaet en dat men elkaer blyft beminnen. Welnu, daer de rampen en ongelukken in de wereld in ruimer maet zyn dan wel de vreugden, heeft men, ten eerste, zyne eigene smarten te verduren en dan lydt men, bovendien, door de smarten welke men rond zich in den huiselyken kring ontwaert. Iedere smart, welke vrouw of kinderen overvalt, bonst op het hart des mans terug, en hy is al wederom aen eene bestendige marteling onderworpen.

- Als gy het zoo inziet! zegde vriend neef.

- En hoe zoudt gy het anders inzien?

- Zoo dat gy nooit zult trouwen? hernam hy, zonder op myne vraeg eigentlyk te antwoorden.

- Het is alsof gy my zoudt vragen, zegde ik, of ik my ooit zal ophangen of verdrinken. Met gezonden geest trouw ik niet, kameraed.

- Maer het is niet ernstig gemeend? deed hy, regtstaende.

- Het is gemeend, zoo als het gezegd is, sprak ik, hem eene versche cigaer aenbiedende.

De goede jongen stak zyne tweede cigaer aen, en vertrok eenige stonden later.

Wanneer ik my alleen bevond, begon ik dit bezoek met kalm gemoed te beschouwen, en ik twyfelde er niet meer aen, of vriend neef was een uitzendeling die myne gevoe-

[p. 95]

lens was komen polsen. Ik ben nieuwsgierig om te zien welk een uitwerksel de bekentenis myner gevoelens zal hebben en of de gezigten der oude lui even vriendelyk zullen blyven. - Ik ga er my heden nog van verzekeren.

laurens.

Naschrift. - Ik koom van Amelie terug. Ik heb geene minste verandering op haer engelenwezen kunnen ontdekken en zy heeft my nog meer minnend en verkleefd toegeschenen. - Zy is tusschen de samenzwering niet, ik ben er zeker van; want huichelen zou zy niet kunnen. - Wat de oude lui betreft: vriendelyk als vroeger; maer de ligte waes van ontevredenheid, welke over hun wezen verspreid lag, heeft mynen blik niet kunnen ontsnappen. - De zaken gaen in de war loopen, vriend David, schrikkelyk in de war loopen, en ik heb nog geen middel gevonden. - Vindt gy niets?...