Liefde

[p. 88]

XII. Laurens aen David.

Antwerpen, 5 December 1843.

Wanneer men het water niet met volle eemers over het vuer giet, dan dooft men den brand niet uit; integendeel! - Ik ondervind het met Amelie. - Het verminderen myner avondbezoeken heeft slechts voor uitwerksel de eerstvolgende samenkomst, na de afwezendheid, nog tienmael meer hartstogtelyk dan de vorigen te maken...

Amelie is zich zelve niet meer meester, en hoe zy zich niet reeds honderdmael verraden heeft, kan ik moeijelyk begrypen. - Men moet onschuldige en eenvoudige lieden rond zich hebben, zoo als hare ouders, om in die comedie, welke niet zelden in hun byzyn gespeeld wordt, niet klaer te zien. By mynen intrede kleurt zich telkens het wezen van Amelie

[p. 89]

met een hoog rooden blos, en zoo lang ik verblyf, wenden zich hare oogen naer de myne, zoo als de zeilsteen naer het noorden draeit...Naer het noorden! is goed gezegd, wanneer het myn hart geldt; want koud is het, en het blyft onverschillig alsof er geen genster vuer meer in lag te vonken.

Dat men nu nog zegge, dat het dwaze noodlot de grootste rol in de menschelyke zaken niet heeft verkregen, en dat het met de zuiverste gevoelens niet slechts weet te spotten...Amelie is er een voorbeeld te meer van. - Ik heb het u reeds doen gevoelen, David; schooner meisje dan zy is, heb ik nooit gekend; eene zachtere ziel dan de hare heb ik nooit ontmoet, een reiner gevoel dan dat welk in haer hart brandt, kan op de wereld niet gevonden worden. Zy is eene heilige naer ziel en lichaem, een uitverkoren schepsel dat alleen in het geschapene zou bekwaem zyn, om u aen een later leven te doen gelooven. Welnu, die ziel is aen my, in myne handen; die reine maegd bemint my, zoo als ik nooit ben bemind geweest en zoo als voorzeker niemand my zou kunnen liefhebben....En ik, ik blyf onverschillig, ik blyf koud; koud vooral die lichamelyke schoonheid, koud voor al die schatten harer ziel....Ben ik een dwazerik? ben ik een wanschepsel? Welken naem zult gy my, welken naem zal ik zelve my geven?.. - Neen! dat is iets noodlottigs, dat is die satansche spotterny welke, als een vloek, over al wat aersch is, verspreid ligt, en ik heb er geene schuld in! - Geene schuld! hoor ik u uitroepen en gy vraegt my, of ik niet pligtig zou wezen, daer ik het toch ben die in hare ziel dien woedenden storm ontwaekt heb, die haer de vroeger genoten kalmte heb ontnomen!.. - Ik moet my verdedigen, ik voel het.

[p. 90]

Het is waer, niets verpligtte my die ziel te ontrusten, om aen het zot gedacht van wederom eenige geheimen der vrouwenziel te ontdekken, te voldoen. Doch, ik vraeg het u, wie zou hebben kunnen voorzien dat er van zulk een klein iets, zoo een groot gevolg zou zyn gekomen? - Weet de vogel, die van den top der bergen een brokje saem-gevrozen sneeuw, met zynen vleugel, in de vlugt, aenraekt en doet nederrollen, dat dit brokje, eer het beneden is, zich tot eenen ontzaglyken sneeuwval zal gevorm hebben, en gansche valleijen, met vee en menschen, onder zich zal gaen begraven? Die vogel is de speelbal van het noodlot, zoo als ik het thans geweest ben en zoo als wy allen het in honderde gevallen des levens zyn.

- Dan, wie gelooft er in onze eeuw nog aen een rein, zuiver liefdegevoel en wanneer men vyftien of twintig jaren lang dat vrouwen poppengoed voor zyne oogen heeft zien staen dansen, wanneer men in alle de harten, welke men ontleed heeft, slechts stof en dierlykheid heeft gevonden, wie zal dan nog durven veronderstellen dat men eenen engel als Amelie op aerde kan ontmoeten?...

Neen, vriend David, neen; het is myne schuld niet. - Wat ik gedaen heb, doen dagelyks duizend anderen en het noodlot alleen heeft hier pligt. - Het hing slechts van de Voorzienigheid af, die weten moet, beter dan ik, met welk een hart zy Amelie begaefd of gestraft had, de zaken anders te schikken. - Waerom haer geenen jongeling laten ontmoeten bekwaem om, niet alleen haer hart te begrypen; maer om haer gevoel weerdig te beantwoorden? Dan hadden er zeker twee gelukkigen op de wereld geweest, waer thans slechts twee rampzaligen kunnen komen...

Doch dat alles toch is hier de echte vraeg niet. - Pligtig

[p. 91]

of onvoorzigtig, of al wat gy wilt, het geeft er hier thans niets aen, en de vraeg zou zyn, hoe men best de dingen zou kunnen herstellen? - Ik heb daer al lang op nagedacht, en ben byna op het punt geweest eenen brief aen Amelie te schryven, waerin ik alles zou bekend hebben en haer eenen eeuwigen vaerwel zou hebben gezegd. Doch ik heb alras gevoeld dat zulks een allerslechtste middel is en heb er derhalve van afgezien, in de overtuiging dat men nooit verliest met wat te wachten en met het geval voor ons de zaken, zoo veel mogelyk, te laten afhaspelen.

Ik zie echter intusschen naer middels uit; doch alle wyken terug voor de redenering en ik zie er tot hier toe geenen dag door. - Zoo gy, op uwe beurt, lust voelende om te zoeken, iets zoudt vinden, schryf het my dan. - Ik ben er niet tegen om raed te ontvangen, dat weet gy, ofschoon ik hem niet altyd volge.

Ik geloof echter niet dat de zaek zoo erg zal vergaen en van liefde toch, onze voorouders hebben het immers gezegd, sterft men niet. En dan, wie weet of er met dit alles, van mynentwege, niet veel verwaendheid gemengd is en of ik wel zoo gelukkig ben als het op het uitwendig schynt en als ik het my zelven zou willen doen gelooven?

laurens.

Naschrift. - Met Lies en haren man blyft het voorspoedig. Zy zullen fortuin maken en ryk worden. - De voorzienigheid heeft dat zoo besloten, omdat Lies vroeger met ons heeft leeren dansen!...