Liefde

[p. 9]

Liefde.

I. Amelie aen Clotilde.

Antwerpen, 17 November, 1843.

Er is een boek - ik weet niet of gy het ooit gelezen hebt - het draegt voor titel Daniël en de schryver er van is...nu, ja, het is een lange, moeijelyke naem en ik heb hem vergeten. Dat doet echter niets aen de zaek. In dit boek dan komt eene zekere Maria voor, die, zoo als ik thans, aen hare vriendin schryft en aen deze de gewaerwordingen haers harten blootlegt. Het schynt, als men de afschildering harer gevoelens leest, dat de gansche natuer op eens een feestkleed heeft aengetrokken, dat de bloemen geuriger balsemen, dat de zon meer koesterend is geworden, dat de nacht een dich-

[p. 10]

terlyker, meer droomend gevoel verspreidt, met een woord, dat alles in het geschapen een lachend en zielstreelend voorkomen heeft verkregen. - Die verandering, gy hoeft het niet te zeggen, zoo als de vriendin uit het boek waervan ik spreek, die verandering is niet in het uitwendig te zoeken; zy bestaet niet in de omringende natuer; maer in de ziel, die veranderd, die opgehelderd is, die op eens, als het ware, eene nieuwe schepping ontwaert, die een ryk voor zich ziet openen waervan zy zich nooit de pracht door hare verbeeldingskracht had kunnen voorstellen.

Het gaet thans zoo met my, myne lieve Clotilde: die zelfde verandering heeft zich in myne ziel opgedaen.

Tot hiertoe was myn leven zoo kalm; het vloeide zoo zacht voort dat ik my, om zoo te zeggen, niet voelde leven. - Kinderliefde en vriendschap hebben tot hiertoe myn hart gestreeld; thans doen zy dit hart kloppen en my een onuitsprekelyk genot smaken. - Ik ben immer aen de muziek gevoelig geweest; doch nooit heb ik de harmony zoo diep gewaer geworden als thans en het is my onmogelyk eene schoone stem te hooren zingen, zonder tranen van droefgeestige vreugde over myne wangen te voelen rollen. En, wonder! het ongekunstelde doet op myne ziel verreweg den diepsten indruk. - Men zegt dat ik tamelyk wel het piano bespeel, en gy weet dat er my weinige moeijelykheden, aen het klavier eigen, kunnen afschrikken. Welnu, ik vind er geen vermaek meer in om, zoo als vroeger, geleerde stukken uittevoeren, om het lastige der theorie te overwinnen, en breng thans mynen tyd voor het klavier door, met myne inbeelding te laten verdwalen en toonen voorttebrengen die, ongetwyfeld wel met myne geeststemming overeenkomen; maer voorzeker als geene muzikale voortbrengsels zouden kunnen doorgaen.

[p. 11]

Neen! voorzeker niet; want, ware het zoo, dan zou ik er moeten uit besluiten, dat er niets natuerlyks ligt in de muziek zoo als ze men ze ons geleerd heeft en zoo als zy dagelyks gebruikt wordt om op het gevoel te werken. - Het is vreemd, niet waer? - Het is echter niet alles en, mits ik toch vry aen u mag spreken, ga ik u nog breeder myne gewaerwordingen trachten afteschilderen.

Ik heb immer de bloemen met drift lief gehad; ik minde ze om hare ryke, prachtige kleuren, om haren balsemenden geur, om de tengerheid harer vormen, en het was my een echt genoegen wanneer ik eene zachte roos op mynen boezem mogt hechten en hare geurige adem zich met mynen adem voelde mengen en er myne kleederen als door gebalsemd voelde worden. - Thans schynt my die liefde ikzuchtig: ik beminde de bloem voor my en niet voor haer zelve. Nu vergenoeg ik my, nu vind ik er myn grootste vermaek in het schoone der bloemen te bewonderen en, kon ik nog een schooner kleedsel voor haer uitvinden, kon ik haer prachtigere kleuren en eenen fyneren balsem schenken, ik zou het doen en, indien het in myne magt was, ik zou haer eeuwig met dien rykdom doen pryken. - Ik wil ze niet meer aenraken; want haer blos vermindert daer door; de dons harer blaedjes verdwynt onder den ligtsten vingerdruk! o Zoo ik wist dat ze in het open veld onaengeraekt zouden bloeijen en door de milde natuer moederlyk behandeld worden, ik zou ze, by het toekomende lentejaergety, niet langer in onzen tuin besloten houden, niet langer in myn vertrek naer eene zonnestrael laten verlangen. Doch het is met de bloem zoo als met een gevoeligen mensch. Beter is het dezen een kwynend maer kalm leven in afzondering te leiden, dan in de volle wereld door de winden gezweept en

[p. 12]

soms door eenen nydigen voet vertreden te worden. Die gedachte zal my myne lievelingen ook des zomers doen by my houden en my aensporen om, door myne zorgen, haer het gemis eener vryere lucht, zoo veel mogelyk, te vergoeden.

Gy kent wel de ligtgele canarievogel die in de achterkamer hangt of liever rondvliegt, en die, om zoo te zeggen, deel van het huisgezin maekt. - Gisteren kwam hy weêr op mynen schouder zitten en streelde my den hals met zyn fyn kopje. Ik wendde het hoofd om en, als ware hy met verstand begaefd - en waerom toch zou hy niet met verstand begaefd zyn; vermits hy gevoelt en zich aen de menschen verkleeft! - hy stuerde zyne glinsterende oogjes in de myne, als scheen hy te willen lezen wat er in myne ziel omging. En waerlyk, ik geloof dat ik hem myne gewaerwordingen mededeelde; want daer ik het hoofd moedeloos hangen liet, streek hy ook het hoofd neder en ik voelde de donzige pluimkens van zynen hals op den mynen streelen. - Ik dacht er aen om hem ook, by de aenstaende lente, de vryheid te hergeven en hem in de volle lucht, naer het land van waer hy herkomstig is, te laten heenvligen, opdat hy niet meer alleen zou geweest zyn; doch dezelfde vrees die my beletten zal myne bloemen te verlaten, zal ook hier dit besluit tegen houden. Ik dacht aen de wreede klauwen der roofvogels die de hemelbaen onveilig maken en ik voelde dat hem de halve vryheid, die hy thans geniet, voordeeliger is. - Ik streelde hem zacht met de hand en, als of hy myn besluit begreep en er over verheugd was, begon hy juichend heen en weder door het vertrek te vliegen. Het scheen my dat hy daer door wilde toonen dat die beperkte vryheid hem voldoende was en hy, buiten die en onze liefderyke zorgen, niets meer verlangde.

Ik zou u zoo nog honderd dingen kunnen afschilderen,

[p. 13]

myne lieve Clotilde, en daer toe had ik slechts de voorwerpen in oogenschouw te nemen die my in het huisgezin omringen. - Myne liefde voor myne ouders is vuriger geworden; myne vriendschap voor de dienstboden is warmer; het welzyn, het geluk van allen gaet my ter harte. Dan, ik voel het, ik zou slechts onder andere vormen kunnen herhalen wat ik u reeds genoeg, door het weinige dat ik gezegd heb, heb doen verstaen, en dat uw hart, dat my zoo nauw verkleefd is, genoeg zal begrypen.

Vraegt gy my, na dit alles, nog de rede der verandering welke myne ziel ondergaen heeft?..o Ik zal ze u regt uit verklaren en niet wachten tot gy het my komt zeggen, zoo als Elisabeth - de vriendin van Maria heet Elisabeth - waervan het boek spreekt dat ik u daer straks genoemd heb. Ja, dit alles is aen een gevoel te danken dat sedert eenigen tyd in myne ziel ontwaekt is; dat alles zal u door een enkel woord, dat gy toch reeds geraden zult hebben, verstaenbaer gemaekt worden, dat alles ligt in het woord: Liefde. Ik bemin, Clotilde!...Doch ik kan thans niet voortschryven; myne moeder wacht my om eene wandeling te doen. Ik wil echter mynen brief nog heden doen vertrekken en ga hem in haest toezegelen. Morgen schryf ik u verder.

Uwe vriendin,

amelie.