|
| |
| |
| |
II. Amelie aen Clotilde.
Antwerpen, 18 November, 1843.
Gy zult u nog wel het feest herinneren dat over twee maenden, by de aenwezigheid der koningin van Engeland, te Antwerpen plaets greep. Gy weet hoe schoon onze Schelde is en wat een Venetiaensche nacht zeggen wil. Verbeeld u, by hoog water, dien schoonen stroom in de duisternis des nachts gedompeld, zonder dat zich maen of starren aen den hemel opdoen. Eensklaps worden op de vlaemsche wal met honderden pektonnen ontstoken en deze maken eenen lichtkrans op den horizon; doch zyn echter slechts sterk genoeg om aen den stroom een half weifelend licht te verleenen, dat aen het oog de wemeling der schepen en ligte bootjes, die den stroom doorklieven, doet gewaer worden. Dan, allengs ontwaert men
| |
| |
op het water zelve hier en daer een klein pinkend lichtje; de lichtjes vermeerderen op honderd verschillende punten; daer komen er meer en meer, alsof het een het ander voortbragt, en allengs ontwaert men masten van licht, touwen van licht en eindelyk gansche schepen, die, uit duizende lichtjes vervaerdigd, als uit zoo vele diamanten schynen samengesteld. Nu geraken de vaertuigen in beweging, vuerpylen gaen hier en daer op en doen, als het ware, de ryke verlichting in de lucht weêrkaetsen, terwyl de waterspiegel ieder lichtje tiendubbel teruggeeft en er eene tweede verlichting in het water schynt plaets te grypen.
Intusschen schynt een der groote vaertuigen aen de algemeene verlichting geen deel te nemen. Zyne aenwezigheid is enkel zigtbaer door twee flauwe lantaernlichten welke op den voor- en achtersteven treurig staen te kwynen. Doch houd het oog op dit schip gevestigd; want het is met een der byzonderste deelen van het feest belast. - Eensklaps brandt een kanon los en de echo herhaelt drymael het feestschot. Het is een gegeven sein; want nauwelyks is de rookwolk van het buskruid verdwenen, of een vuer ontstaet op het schip en de gansche omtrek is in eene roode kleur gehuld, terwyl het vaertuig zelve, nu op alle punten zigtbaer, met karmozyn en fluweel bedekt schynt. - De kleur versterft; een tweede kanonschot gaet af, een nieuw licht ontstaet en ditmael is de gansche omtrek, met de duizende, duizende aenschouwers die zich op den boord der Schelde bevinden, in hemelsch blauw gekleurd. - Zoo volgen al de kleuren welke het bengaelsch vuer kan aenbieden, en hoe prachtig, hoe verbazend schoon zulke voorstellingen zyn, kan ik u niet beschryven...Waerom toch zyt gy ons, tydens die feesten, niet komen bezoeken, Clotilde? Ik had u nogtans zoo dringend verzocht!
| |
| |
Ik bevond my, by dit schoone schouwspel, tusschen de menigte aen de Schelde. Aen den arm myner moeder gehecht, liet ik myne oogen over de tooverachtige verlichting weiden, en had het bulderend vuerwerk, dat den stroom tot in zyn binnenste scheen te schokken en eenen gouden regen in de verte verspreidde, nagestaerd, toen op eens myn blik toevallig op de rondgeschaerde menigte vallende, twee glinsterende oogen ontmoette, die zich in myne oogen als vasthechteden en tot in het binnenste myner ziel schenen doortedringen. Ik voelde eene trilling myn gansch lichaem doorloopen; het bloed scheen my na het aenzigt te snellen; myn hoofd werd gloeijend, en beschaemd sloeg ik eindelyk myne blikken ter aerde. Dan, ik werd weldra als gedwongen weder op te zien; doch ik had de voorzorg de blikken des onbekenden te ontwyken en, zoo veel het my mogelyk was, zynen persoon en houding gade te slaen. Myne ontsteltenis groeide meer en meer, by die beschouwing, aen...
Hy stond tegen eenen boom geleund en, vreemd genoeg, met den rug naer het prachtige vuerwerk gekeerd, alsof hem het feest geenen oogslag waerd was, en hy er slechts aen dacht om zynen vurigen blik op my te laten branden. Ik voelde die branding en vermydde zynen oogslag. Hy was noch ryk, noch prachtig; doch met goeden smaek gekleed. Een zyden doek, zwierig om den hals geslagen, lostte op zyn blank borsthemd uit, en zyn toegeknoopt kleed deed de tengerheid van zynen middel uitschynen. Zyn hoed stond hem los op het hoofd en liet zynen breeden schedel bloot. In zyne eene hand hield hy eenen ligten gaenstok, waerop hy half scheen te leunen, en zyne andere hand verborg zich tusschen de knoopen van zyn overkleed.
Ik waegde het eindelyk om zyn wezen met eenige aendacht
| |
| |
te onderzoeken, zorg hebbende nogtans zynen blik niet regtstreeks te ontmoeten, en nu scheen het my dat ik dit wezen meermaels gezien had. Terwyl ik na myne herinneringen zocht, vergat ik myne voorgenomen voorzigtigheid en eensklaps voelde ik weêr myne blikken in zyne oogen gevestigd en het scheen my alsof myn gansch aenzyn daerin versmolten was. Ik hoorde of zag niets meer dan hem. Ik werd niet gewaer wanneer het vuerwerk had opgehouden en toen myne moeder, my zachtjes den arm schuddende, zegde: ‘kom, gaen wy Amelie’ scheen het als of men my uit eenen diepen droom ontwaekte. Ik liet my werktuigelyk heentrekken; doch kon my niet wederhouden meermaels het hoofd naer den onbekende omtewenden, die, niettegenstaende de menigte in volle beweging geraekte, immer op zyne plaets gevestigd bleef, alsof er niets rond hem gebeurde, en my met zyne blikken bleef opvolgen...
In onze wooning teruggekeerd, voelde ik my vermoeid en spoedde my myn slaepvertrek te bereiken. Wat er in myn binnenste omging, weet ik niet, of zou het u niet kunnen zeggen. Het scheen my als of er zich een gansche ommekeer in myne ziel had opgedaen; myn gemoed was geschokt en ik wierp my voor myne slaepstede op de knieën en overvloedige tranen ontsprongen aen myne oogen. - Die tranen hadden een hemelsch genot in...
Ik legde my eindelyk ter rust; doch de slaep vlugtte my; myn geest verdwaelde in gedachten die, zich slechts half voordeden; doch waerin het beeld van hem immer doorstraelde. - Het dacht my alsof ik nog altyd zyn bywezen gewaer wierd, alsof zyn blik nog immer in myne oogen was gevestigd, en ik geloof dat het my niet zou verwonderd hebben, had ik hem eensklaps, by het schemerlicht myner nachtlamp, op myne kamer zien verschynen.
| |
| |
Den ganschen nacht werd in die verdwaling doorgebragt en het was slechts tegen den morgen dat ik eenige stonden, met een meer bedaerd, gemoed kon inslapen.
Het is sedert dien nacht, myne lieve Clotilde, dat de verandering dagteekent, waervan ik u in mynen eersten brief gesproken heb. - Wat er sints is voorgevallen? ô dat is zoo weinig, zoo onbeduidend, dat het waerlyk geene verhalen weerd is; en toch is het zoo veel, dat ik er gansche boeken, dunkt my, zou kunnen mede opvullen en dan nog niet genoeg gezegd hebben. De uitwendige dingen zyn niets, myne lieve, het echte leven is inwendig!...Dan, hoe onbeduidend de zaken ook schynen, ik ga in myn verhael voort. Myn hart is te vol; ik moet het uitstorten, en by wie kan ik het beter dan by u, gy die immer zoo goed, zoo toegevend jegens my geweest zyt?...
Eenige dagen verliepen; doch de indruk welken ik in myne ziel ontvangen had, bleef er immer versch in geprent en ik werd door verlangens overmeesterd, die zich in myn hart opdeden en waervan ik tot heden toe nog geene verklaring zou kunnen geven. Alleen begreep ik dat er boven alles een vurige wensch heerschte, en die wensch was van haer weêr te zien; doch, by nader onderzoek, voelde ik my by die gedachte als afgeschrikt en indien men my alsdan gezegd had: ‘daer zult gy hem vinden’ ik zou voorzeker de aengewezene plaets gevlugt hebben. Dan, zekeren dag, by het vallen van den avond, deed ik met myne moeder eene wandeling langs de schelde, en myn hart klopte toen ik den boom herkende waer hy tegen geleund en waer ik hem gezien had. Doch hoe veel sterker nog werd myne ziel aengedaen, toen op eens, by het omwenden om terug te wandelen, ik hem voor my staen zag en byna zyne kleederen de myne
| |
| |
voelde aenraken. Hy deed eene ligte, sprakelooze buiging en liet ons den vryen doorgang; doch hy had tyds genoeg gevonden om weder zynen blik in den mynen te vestigen. - Myn hart klopte, als wilde het zich uit mynen boezem rukken, en ik voelde mynen arm op dien myner moeder beven. Ik vreesde my te verraden, en voorzeker indien myne moeder den blik op my geslagen had, zou haer de hoogroode kleur, die zich eensklaps op myn aengezigt verspreid had, niet hebben kunnen ontsnappen; doch de goede vrouw dacht er niet aen en myne ontsteltenis bleef onopgemerkt.
Nog menigen keer wandelden wy op en weder de kade en telkens ontmoette ik hem. Iedermael wendde zich zyn blik op my; doch het scheen my thans dat die blik veel zachter was geworden en er iets vreesachtigs mede gepaerd ging. Ik voelde myne ontsteltenis daerby verminderen, en hoe vlugtig ook ik hem telkens, in het voorbygaen, kon beschouwen, bezat ik echter thans genoeg kalmte om de trekken zyns wezens met aendacht gade te slaen.
Nooit, myne lieve Clotilde, nooit heb ik een wezen ontmoet dat meer indrukwekkend is en fynere trekken aenbiedt: zyne tint is ligt bruin, zyn hair pikzwart en zyne oogen zyn hemelsch blauw. Zyn schedel is breed uitgezet en zyne mond is fyn als de mond eener vrouw. Zyne kleederen, zonder eene slaefsche navolging der mode te verraden, hangen hem zwierig om de fyne leden en vermeerderen zyne bevalligheid. o Myn eerste indruk heeft my niet bedrogen!
Sedert die tweede ontmoeting is myn gemoed meer bedaerd geworden. Eene soort van vrees, die ik vroeger gewaer wierd, is verdwenen om voor een zachter gevoel plaets te maken. Ik voorzie het wel, ik zou thans zyne tegenwoordigheid niet meer ontvlugten en ik geloof, zoo hy tot my sprak, dat ik die
| |
| |
ontsteltenis zou te boven komen, welke my vroeger zou belet hebben een woord te uiten.
Wanneer zal ik hem, of liever zal ik hem ooit spreken? Ik wanhoop daer niet van. Iets wat zeker gaet, is dat hy aendacht op my maekt, dat ik hem niet gansch onverschillig kan wezen. Ware het anders, waerom dan die blik telkens met zoo diep een gevoel tot my gerigt, wanneer ik hem ontmoet? waerom die onderzoekende oogslag, iedermael dat hy voorby onze wooning komt en my aen het venster gewaer wordt? - Er moet iets tusschen onze zielen bestaen; het kan niet anders! waeraen toch, zoo niet aen eene neiging onzer zielen, die talryke ontmoetingen, toeschryven?...Ik ga byna nooit uit zonder hem te zien: ga ik naer een concert; hy is er; naer den schouwburg, ik zie hem: overal! hy is overal! en dan ook wen ik hem niet zie, is zyne beeldtenis by my en in mynen geest is hy nooit afwezig...
Wat zal het vervolg, wat zal het einde van dit alles wezen, myne goede Clotilde? Ik durf er niet aen denken; ik schrik daer soms voor; maer toch voel ik my gelukkig.
Schryf my nu eens, myne lieve, en zeg my uw gedacht vrank en vry, zoo als gyhet in uw hart zult voelen opkomen. - Gy zyt ouder dan ik en zult misschien in dit alles klaerder zien. Ik, langs mynen kant, zal voortgaen, met u onbewimpeld myne innigste gevoelens medetedeelen.
amelie.
Naschrift. - Morgen ga ik weêr naer het Concert. Zal ik er hem vinden? Myn hart zegt: ja...
|
|
Auteursrechtvrij