Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Den Enghel gheeft te kennen de leelickheyt der doodt-sonde, op dat yeder daer af eenen af-keer soude kryghen, hoorende hoe vuyl ende mismaeckt de ziele wordt door een doodt-sonde, ende ghenoechsaem is om daer door eeuwelijck verdomt te zyn.

Stemme: Onlanghs myn Amarille liep.
Ofte: Gheswinde boden vande min.

IOann' Evangelista seght van een schrickigh dier,
Met seven hoofden op gherecht, daer by verstaet m'hier
't Sondigh quaet, schroomigh, vreet
Den quae' staet, en al 't leet, 't fenijn,
De seven dood-sonden zijn,
Die de ziele doot, vande deucht ontbloot,
Verscheurt, heel wondt, en schendt,
Brenght haer eeuwigh in ellendt.

Aen een doodt-sonde soo veel hanght,

Ach! 't moet zijn beweent:
Wee die den helschen vos soo vanght,
En 't hert blijft versteent,
D'eene sond', d'ander treckt:
Dien vuyl gront, heel bevleckt, mismaeckt,
Als een keten t'saemen haeckt;
In dien sondigh kuyl, wort de ziel soo vuyl,
Veel argher voor Godt stinck,
Dan oyt 's menschens hert bedinckt.

Liever seven sweerden in't hert,

Dan de ziel ghedoodt,

[p. 61]

 

En 't lichaem pijnen, met veel smert,

 

Door den teghenstoot:

 

Dan van Godt, zijn ghehaet,

 

En bespot, door den raedt, van't quick,

 

Die u aenjaeght soo veel schrick;

 

't Meeste ongheluck, teghenspoet en druck,

 

Die is in't aerdsche dal,

 

Is te commen tot dien val.