Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Vanden Vos der Vermetelijckheyt, die te hooghe klemt, sonder steunsel, oft fondament, ende tuymelt van boven neder.

Stemme: Caracyn.

DEsen vos heeft grooten schijn, sonder zijn,
Hy is binnen vol fenijn,
Ende seer hoogh op-gheresen:
Noy versmaet, noy versmaet, gheren ghepresen.

Hy heeft het al inden clap, inden snap.

Maer gheeft m'hem eens eenen knap,
Hy kan sijn ambacht ter deghen,
Gheefter twee, gheefter twee, oft dry daer teghen.

Desen gheest buyten vergult, zelden zult

Hooren spreken hem sijn schult:
Hy heeft noyt gheen quaet bedreven,
Meent te zijn, meent te zijn, seer goet van leven.

Ey siet hier eens onsen sant, in dit lant,

Als den boom ondiep gheplant:
Met veel blaeders, sonder vruchten,
Al sijn vreucht, al sijn vreucht, verkeert in suchten.

In het spreken acht sich kleen, ende reen,

Maer terd-men hem op den teen:
Laes! dan springht de doot-kist open,
En 't fenijn, en 't fenijn, comt uytghecropen.

Desen gheest van glori' bloet, hoogh van moet,

Menigh mensche laechen doet:
't Gheen hy soo soeckt naer te speuren,
Magh hem noyt, magh hem noyt, eylaes ghebeuren.

[p. 23]

 

Lieft kindt t'samen doet en leert, u verneert,

 

Alsoo Godt ded' op der eert:

 

Ghy meught ander dan me' deelen,

 

Vanden schat, vanden schat, van u juweelen.