Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Van het Vosken, vande Tonghe.

Stemme: Franciscus Borgias besiende.
Ofte: Seght my ô soete herderinne.

DIen loosen vos comt in-ghecropen,
Als hy 't hert heel verydelt vindt:
Seer licht hy dan de tongh ontbindt,
Dan staet des herten deure open;
Die ziel verliest haeren schat,
En menigh deught die sy besat.

Een voncxken, doet een vier ontsteken,

Een woort gheseyt uyt ydelheyt,
Volght 't murmureren, korselheyt:
Waer naer van ander li'en ghebreken;
Ach! dan wordt die ziel eylaes!
Alsoo ydele, als een blaes.

Iacobus seght door ydel reden,

Dat 't gheest'lijck leven ydel is,
't Hert, en ziel, is in duysternis:
Verbeelt ten tijde van ghebeden,
Dien mensch, rolt neer vanden bergh,
En dan verliest der deughden mergh.

Lief kindt zijt ghy tot spraeck gheneghen,

Dat maer alleen en zy van Godt,
En t'onderhouden sijn Ghebodt,
Alsoo Godts Uytvercoren pleghen;
Rekeningh aen 't Hooghste Goet,
Van 't ydel woort, eens gheven moet.