Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Van het Vosken, van het Ghehoor.

Nieuwe stemme: Coridon wat is dit gherucht.
Ofte: Cur mundus militat.
Ofte: Nu Herman, nu jongh ghesel.

DIt vosken inde ooren tuyt,
Sijn hacsken daer oock vindt,
Verydelt Godts vercoren Bruyt,
Soo dwaes als eenen windt:
Dit beetjen haer soo seer verdooft,
Van haeren schat wort sy berooft,
De rust der zielen kiest.

Als 't samen yemant spreeckt een woort,

Hoort dat van u te zijn:
Dit langh onthaudt, en wort ghestoort,
Dit is de beet, 't fenijn,
Daer 't vosken u loos me' bedrieght,
V ziele quetst, en wont;
Den duyvel hier me wel ghewieght,
Vervuylt heel uwen gront.

Laes! seer nieuschierigh is den mensch,

Om 't hooren, dit, en dat:
Wat nieus, wat nieus, is sijnen wensch,
't Verstandt dat lichte vat,
Daer me heeft hy soo veel te doen,
Onthaut dat met vermaeck;
Maer om te hooren een Sermoen,
Daer krijght hy grooten vaeck.

't Gaet d'een oor uyt, en d'ander in,

Dat ghy hoort vande deught;
Gh'en haudt dat niet langh in den sin,
Ghelijck die ydel vreught;

[p. 18]

 

Een clap die ghy hoort op de straet,

 

En ander li'en secreet,

 

Eylacen! u veel naerder gaet,

 

En maeckt dat ghy dat weet.

 

Lief kindt, zijt nu snel op u hoe,

 

Laet vaeren d'yd'len raes:

 

Voor clappers stopt u ooren toe;

 

Ontneemt den vos sijn aes:

 

Dan veel verstroyetheyt zult ontgaen,

 

Verstaen Godts goeden raet;

 

En hoort inwendigh sijn vermaen,

 

Dan leeft naer uwen staet.