De wonderbare avonturen van Cies Slameur

[p. 127]

IX. - De ponte van Leander

Leander Weymeersch is de oudste baggeraar op één na van stad Gent. Ik ken Leander gelijk ieder chauffeur die zijn eigen zelve respekteert al de beroemde dingen van de stad moet kennen: 't Gravenkasteel, 't Duvelsteen 't Belfort, Sint Baafs, Lieven Bauwens, Cies de Kalle of Gielen met zijn oliekoeken. Van Leander wist iedereen dat hij maar één ambitie op de wereld had: op zijn toer de oudste baggeraar zelf van de stad te worden. Ik geloof niet dat Leander ooit een vlieg had kwaad gedaan:

Mee ne gaai, en vijf cens peinse
Hêm ekik al wa da 'k weinsche...

had hij wel kunnen zingen, als hij die eene eerzucht niet had gekend.

Er was maar eene mensch op de wereld die hij niet hooren of rieken kon en dat was Naartje Neyt, oudste baggeraar en deken van de Gentsche stadswerklieden. Had hij Naartje van de wereld kunnen wenschen, om zoo zijn plaats in te nemen, hij zou het zeker

[p. 128]

niet gelaten hebben. Maar behalve in woorden, en dat nog maar als hij eenige druppels te veel uit had, was Leander de vreedzaamheid zelve, en zoo veroorzaakte die vijandschap dan ook niemand verder last.

Iedereen heeft de ponte van Leander wel eens aan ons bruggen zien liggen, goed vastgemeerd tusschen twee palen, en Leander daar achter op, met zijn sjiek tegen zijn oor, de lange steel van zijn baggerschep in 't pekzwarte water waaruit de vuile broebbelen blaaskens naar omhoog kwamen.

Tusschen iedere haal rustte Leander wat: dan speekte hij een straalke sjikkensap in zijn handen, pakte den steel beet en met langzame snokskens, voorzichtig om daarbij de ponte onder zijn voeten niet weg te zien schuiven, begon hij zijn schop naar boven te halen; dan altijd even gezapig, klopte hij ze uit in zijn pont die zoo, langzamerhand, tegen den avond vol geraakte met stinkende, zwarte, vettige modder, gebaggerd uit de vuile wateren van de Gentsche vaarten en rivieren.

Dien dag had Leander staan baggeren rond de bruggen op 't einde van de Coupure, waar ik hem gezien had een beetje voor de Nieuwe Wandeling, tegenover de Lys.

[p. 129]

's Avonds legde hij dan zijn ponte vast juist de brug voorbij, in 't begin van de Brugsche vaart, onder de steenen brug van de Lieve, die daar juist in het kanaal loopt.

'k Weet niet hoe het kwam dat ik zoo juist op Leander en op zijn ponte liep te denken, terwijl ik daar voor den Duitsch aan 't beenen maken was, maar ik was de Phenixstraat nog niet voorbij of ik hoorde al dat mijn achtervolgers op mijn hielen zaten.

- Dat is 't, zei ik almeteens, de ponte van Leander, die moet ik hebben Als ik het maar tot daar breng dan zal ik ze wel ontsnappen!

En daarmee nam ik mijn beenen onder de armen en geef katoen zooveel ik maar geven kan, terwijl ik achter mij de Duitschers hoor aanstormen. In alle haast schiet ik de brug over, links af, naar de Lieve toe. De Lieve is daar heel smal als ze tusschen de huizen door een steenen brug onder de straat loopt om in de Brugsche vaart uit te komen.

Juist als ik daar was kijk ik eens om en zie mijn zes kerels uit de Brugsche straat komen aanloopen. Ze hadden mij direkt in 't oog want ik stond vlak onder 't licht van een lantaarn.

- Niet te haastig, Cies, zeg ik: we

[p. 130]

hebben den tijd jongen, want mijn plan was toen al klaar in mijnen kop.

Voorzichtig laat ik mij langs den kant der huizen naar beneden rijzen. Daar bleef gewoonlijk nog een smal streepken grond als het water niet te hoog was, en ik ging er dan ook tot over mijn knoesels in het slijk. Onder de brug zie ik een groot zwart ding liggen: dat was de ponte die ik hebben moest.

Als ik ze stillekens naar mij over trek, voel ik eerst dat ze boordevol met morre is.

- Da's tegenslag! denk ik eerst. Cies wat zijde nen uil geweest van daar niet aan gedacht te hebben!

Maar op 't zelfde oogenblik schiet er mij al iets anders door den kop. Langs den kant kruip ik onder de brug voort om dan de ponte wat vooruit te steken dat ze omtrent half onder 't gewelf uitkomt. Dan juist op het oogenblik dat ik boven mijn hoofd de Duitschers hoor aankomen spring ik in 't water, duik vlak onder de pont door om een eind verder weer boven te komen en zoo de Lieve op te zwemmen.

Ge weet wel, daar een beetje de brug voorbij, aan uw linkerhand, staat daar aan die Lieve een klein houtzagerijtje 't liggen daar altijd balken of boomen

[p. 131]

in 't water; daarachter stopte ik mij weg om eventjes toe te zien wat er gebeuren ging. 't Was wel lijk ik gedacht had: de zes Moffen die daar op de brug stonden te snuffelen, hadden direkt de pont in de oogen gekregen die daar, zoo heelemaal zonder erg, half onder de brug uit gedreven was, Maar in den donkeren konden ze natuurlijk niet zien met wat een vrachtje ze volgeladen was, zoodat ze daar juist iets meenden hij de hand te hebom Cies Slameur achterna te zetten.

- Jawel! ziede hem komen? zeg ik.

Een was al over de balie gekropen om er in te springen; ik zie hem nog juist hoe hij daar met zijn twee armen omhoog hong en dan ineens besloot om met 'nen zachten sprong naar beneden te komen. Zijt er wel mee! Dat was geenen plons! en 't water pletste ook niet naar alle kanten weg. Neen: 't was een zachte vettige kwak; het maakte niet veel lawijd maar 't zal er hem dobbel deugd om gedaan hebben. Die mocht waarachtig zeggen dat hij met zijn gat in de boter gevallen was.

'k Vroeg naar de rest van mijn rekening niet meer. Een ezel stoot hem geen twee keeren aan den zelfden steen, en al zijn 't ook moffen, 't zijn daarom nog zoo'n ezels niet als sommi-

[p. 132]

gen dat wel zouden willen doen gelooven. Achter dien eersten waren er nog vijf ander die niet beter vroegen dan mij bij mijnen schabbernag te pakken; 't was dus maar van schampavie te spelen en zoo gauw mogelijk weg te komen.

't Is anders zoo geen plezïerig ding in 't midden van den nacht een zwemkoers in de Lieve te houden: 't water is er van de propersten niet en dan, we waren op 't eind van de maand Oktober en dan is 't gewoonlijk al geen weer weer om nog dikwijls een zwembroek aan te schieten. Maar allee, 't was nu al den derden keer in nog geen twee weken da 'k mee zwemmen aan den kost, of liever aan mijn vel moest komen, zoodus begon ik ook alweer gewend aan te worden.

Algauw hoor ik dat ze mij ook weer achterna zitten: die kerels moesten zeker in de Brugsche vaart ergens een roeibootje hebben losgemaakt waarmee het nu op mij los ging. Zoo gauw ging dat toch nog nie: de Lieve loopt daar met allerlei kronkelingen tusschen huizen en fabriekskens, mef vaardekens er door, en langs palen en brugskens en gaten en riolen en donker hoekskens die allemaal 't een achter 't ander moesten afgezocht worden. Maar ter-

[p. 133]

wijl ik ze daar met hun lantaarns alles zag zoeken, schoot ik vooruit zooveel ik maar geven kon; 't was niet voor niet dat ik zoo goed leeren zwemmen had in mijnen jongen tijd al had ik nooit gedacht dat het mij zoo zeer te pas zou komen.

Als ik zoo een tijdje lang gezwommen heb zie ik dat ze voor goed aan 't achterblijven zijn: 't wierd tijd want ik moest even asem scheppen; mijn bloed begon te verkillen en ik verstond dat ik geen uur meer moest volhouden om de kramp in mijn armen of in mijn beenen te krijgen.

Toch nog een tijdje volhouden, Cies! schept maar couragie, nog een beetje en we zijn der. Ik moest zoowat tot aan 't Rabot gezwommen zijn; toch wilde ik hier nog niet naar boven komen; 't zou voor die mannen te gemakkelijk geweest zijn tot hier te loopen om me dan te snappen, juist als ik den voet op het drooge zou stellen; te meer omdat ik altijd dacht aan dien garçon uit den Rattenkelder die er bij hen was en die ons stad dus wel kennen moest.

Doch zwem ik nog voort tot op de Sint-Antoniuskaai, daar kon ik niet meer verder. Eindelijk zie ik ergens een steenen trap om naar boven te komen; dook op, met veel moeite

[p. 134]

geraak ik nog tot daar; als ik de ijzeren balie in mijn handen heb moest ik een beetje wachten eer ik verder kon, zoo moe was 'k. Eindelijk sukkel ik toch den trap op en ga daar zitten om mijn kleeren te laten druppelen want ik leekte gelijk 'nen waterhond.

Als ik daar zoo een tijdje had zitten nadenken wat ik nu zou beginnen, voel ik ineens dat er mij iemand bij den schouder pakt, en 'k hoor een stem die mij zegt in 't plat Gentsch;

- Awel, maatje, wat doede gij hier?

En daar, in 't licht van 'nen gasbek, zie ik een nachtwaker voor mij staan.