De wonderbare avonturen van Cies Slameur

[p. 103]

VII. - Terug op het Koerken Negen-en-Negentig

Hoelang dat ik daar in dien hooiberg geslapen heb zou ik niet kunnen zeggen; zeker de rest van den nacht en nog een groot stuk van den volgenden dag, want toen ik het waagde mijnen kop voorzichtig boven het hooi uit te steken zag ik dat het alweer tegen den avond liep. Overal was het stil, precies of er nooit geen oorlog geweest was; langs de baan, bezijden mijnen hooiberg, dreef een koewachterke een half dozijn bonte en blare koeien naar huis.

Eerst wist ik niet goed of ik hier den nacht zou afwachten of liever maar direkt voor de pinnen te komen. Mijn buik was ondertusschen weer geweldig aan 't grollen geraakt zoodat ik tot het laatste besloot. Ge hadt me moeten zien: ik zag er schoon uit. In minder dan één week had ik eerst in de griole gezeten; dan was ik door de vaart gezwommen; van den kolenkelder was ik in een plaasteren beeld gekropen en van daar in het hooi; dat er van mijn

[p. 104]

sjiekke lansiers uniform niet veel meer overbleef kunde wel denken, en ook dat ik meer op nen vagebond begon te trekken dan op een deftig soldaat.

Gelukkig dat ik nog geen tien minuten ver gestapt ben, of ik zie op mijn linkerhand een schoon boerenhof liggen: Hier moeten ze me uit den brand helpen, zeg ik, en ik schiet mij 't hof op.

De boer en zijn hond meenden eerst alle twee zeker dat ze met een landlooper te doen hadden; maar ge hadt hem moeten zien veranderen zoo gauw hij onder al mijn vuil de rest van mijn Belgisch uniform ontdekte: Ik moest binnen komen en ne pot bier drinken en een stuk eten, en de boerin moest er bij komen, en ik moest vertellen wat er gebeurd was, en van waar ik kwam, en waar ik naartoe ging, en of de Belgen de Duitschers al verslagen hadden.. enfin daar komt geen einde aan.

Maar als ik hun dan vertel dat de Duitschers mij gevangen hadden, en hoe ik ontsnapt en hoe ze mij op mijn hielen zaten toen hadden die goeie menschen eens moeten zien. Was ik hun eigen kind geweest, ze hadden mij niet meer vriendschap kunnen aandoen. Daar wierd hesp mee eiers in de pan gedaan, en ik moest korentenbrood

[p. 105]

eten; enfin 't was kermis volop. De boerin vertelde mij algauw dat haar oudsten zoon ook bij den troep was; sinds veertien dagen had ze geen nieuws meer van hem, en 't mensch zat volop in de onrust en vroeg mij of ik hem in den oorlog misschien niet tegen gekomen had. De jonge was bij de kanonboeren; da's wel zoo sjiek niet als de lansiers, he, maar ne mensch doet wat hij kan en ge moet weten dat 't ook maar ne jongen van boeren afkomst was.

Enfin, ik doe wat ik kan om dat vrouwmensch gerust te stellen; en dan komen ze overeen hoe ik 't best aan den Duitsch ontsnappen kon. 't Eerste wat ik weten moest was waar ik ergens te recht gekomen was, want ge kunt wel denken dat ik in mijn vlucht maar voort geloopen was zonder te weten waar op aan. Ge kunt denken hoe gelukkig ik was te vernemen dat ik hier een beetje boven Deynze was beland, zoo tusschen Deynze en Meerendree, maar op enke uurkens van Gent. 'k Meende ne flikker te slaan van plezier toen ik dat goede nieuws vernam.

Nu was 't nog maar een kleinigheid om tot 't huis te geraken; een beetje hooger op, zoo vertelde mij de boer. zou ik aan de vaart komen; die moest

[p. 106]

ik dan maar volgen tot Meerendree, waar dat ze in de Brugsche vaart uitliep en dan had ik maar langs deze voort te wandelen tot aan Gent; een kind kon niet misloopen.

Ondertusschen zou ik hier blijven tot het heelemaal nacht geworden was, en de boer zou mij bovendien nog burgerskleeren geven voor alle zekerheid. Boven op zolder ging de bazin den tenue van den boever halen: een paar kloefen, een pannen broek en een kiel waarin niemand meer Cies Slameur van het vierde lansiers had kunnen herkennen. 'k Schrob mij al het vuil ne keer af dat er gedurende heel dees week van avonturen op mijn huid was gaan zitten, zoodat ik weer een ander mensch was.

De rest van den avond ging als bij tooverslag met al dat praten voorbij, want die goeie menschen hadden mij niet weinig te vertellen; meiden en knechts waren ondertusschen bijgekomen en altijd moest ik maar herbeginnen terwijl ze met open mond naar mij te luisteren zaten. De boer ging zijn stoopken ouden klare halen; daar wierd geschonken en geklonken; 't was precies of ze de terugkomst van hun eigen zoon wilden vieren. Nog nooit was ik zoo met mijn gat in de boter gevallen.

[p. 107]

't Was een goed stuk over twaalven eer ik er aan dacht op te trekken en 'k zal het maar bekennen, lichtelijk aangeschoten met een stuk in mijnen kraag. De boer zelf wou mij een eind weg brengen, tot aan de vaart, om mij op de goede baan te zetten.

- Kunde zwemmen jongen? nadat hij mij als afscheid flink de vijf had geschud.

- Lijk een waterrat, boer.

- Awel, zwemt hier dan liever het water over, want al de bruggen zijn nog door de Duitschers bewaakt, als de Belgen ze niet in de lucht hebben doen springen. En te Meerendree en te Somerghem zijn er posten die ge wel zoudt doen uit den weg te gaan Allee, salut, en wel thuis.

- Salu boer, en danke nog nen keer.

Een tijd lang volg ik de vaart tot ik een beetje vóór Meerendree, het beter vind er over te trekken; 'k speel mijn boeltje uit, maak er een pak van dat ik met de een hand boven het hoofd houd, terwijl ik met de andere over het water zwem. Dan maak ik een omweg om Meerendree op zij te laten en een goei uur later stond ik op den kant van de Brugsche vaart.

Wat dat er in mij omging toen ik

[p. 108]

daar zoo regelrecht op ons goe Gent losstapte, zou ik niet kunnen beschrijven al werd ik honderd jaar. Meerendree, Lovendeghem, Vinderhaute, Somerghem; 't waren allemaal plaatsen die ik kende en iederen keer wist ik hoeveel dichter ik bij 't Belfort was. Toch moet ik zeggen dat het lang duurde, want voor ieder brug moest ik een grooten omweg maken om alle posten te ontwijken die de Duitschers daar konden opgesteld hebben; aan de dorpen was 't zelfde en langs de vaart dierf ik maar voorzichtig vooruit, om niet hier of daar ergens bots op een schildwacht te vallen.

't Begon juist weer lichte te worden toen ik aan Mariakerke kwam; een beetje later zie ik aan den overkant de Palingshuizen, het kerkhof, 't Verbindingskanaal. Ik kom aan de Elyzeesche velden. Och God, och Heere toch 't was alsof ik vleugels aan mijn voeten kreeg. Hier is Brugsche Poorte waar mij Meetje is komen woonen sinds dai ze het Luizegevecht aan 't afbreken zijn.

't Kon zoo wat voor de zessen zijn toen ik door de Brugsche straat stapte. Ik kom aan de Phenix en aan de kerk van Sint Jan Baptist, waarvan dat ze de paster later bisschop van Gent gemaakt

[p. 109]

hebben. Nog een beetje verder en ik kom aan het koerken negen en negentig. De menschen waren er al wakker want ze moeten er vroeg naar 't fabriek; hier en daar stond er al eene met zijn pulle en zijn zakske met boterhamman gereed om op te trekken. Daar in 't hoekske, tegenover de pomp, woont Meetje; 'k draai de klink om en...

- Dag Meetje!