Verhalen van Surinaamse schrijvers

[p. 213]

Paul Bandel
Gas

Voor Louise B.

Ach, een directe aanleiding is er niet, maar het moest er toch een kéér van komen. En het lijkt dat ik rustiger ben dan anders, nu ik weet dat het toch echt gaat gebeuren. Het lijkt alsof ik het aan mijn ogen kan zien wanneer ik in de spiegel kijk. Maar dat zal ik mij wel verbeelden.

Ik heb een uur geleden de ovendeur opgemeten, en daarna van een dikke krant een soort voorhang gemaakt. Onderin maakte ik een gat waar ik mijn nek doorheen zal steken, waardoor het de vorm kreeg van zo'n wc-kleedje dat sommige mensen aan de voet van de toiletpot leggen. Daarna bekeek ik de binnenkant van de oven met een zaklantaarntje, en ik maakte alle openingen dicht met andere stukken krantenpapier. En ik wachtte nog een uur, ik wilde niet het risico lopen dat onverwacht bezoek mij zou betrappen bij het treffen van de voorbereidingen.

Maar nu is het halféén, en er zal niemand meer komen. Ik verstevig de kranten voorhang door er nietjes in te slaan en door er verticaal twee verfkwasten op te plakken. Ik leg dekens en kussens op de vloer zodat ik straks min of meer comfortabel voor de oven kan liggen. Vooral de op vijftien centimeter hoogte recht vooruitstekende ovendeur is daarbij een probleem. Ik ga even ‘proefliggen’ op mijn zij en steek mijn hoofd in de oven. Bijzonder ongemakkelijk. Ik sta weer op. De bedoeling is dat ik zó gemakkelijk lig dat ik in slaap kan vallen. Ik leg ook een kussen ín de oven. De achterdeur zet ik open om de kans op een ontploffing van het straks in de keuken opgehoopte gas wat minder groot te maken. Het is niet nodig dat de halve straat de lucht invliegt.

Kwart over één. Ik wilde oorspronkelijk wachten op slaperigheid voordat ik in de oven zou gaan liggen, maar het is waarschijnlijk slimmer om maar vast te gaan liggen, dan komt de slaap vanzelf. Ik

[p. 214]

schakel alle elektrische apparaten uit en trek een dun jasje aan. Het licht uit in de kamer, het licht uit in de keuken. Op de tast loop ik naar de oven toe. Ik ga op mijn knieën op de kussens zitten, voel waar de krant hangt en waar het gat is waar ik mijn hoofd doorheen moet steken. Ik ga op mijn rechterzij liggen, til de krant iets op en leg mijn hoofd in de oven. Ik sluit de krant rondom mijn nek. Alles lijkt goed afgesloten te zijn. Ik heb scotchtape binnen handbereik gelegd om de krant vast te plakken, maar dat is nu nog niet nodig. Ik voel alvast waar de knop van de oven zit. Ik wil wachten tot ik bijna slaap voordat ik hem opendraai.

Wanneer ik wakker word, zie ik doordat het niet helemaal donker meer is dat er tóch kieren naast de krant zitten. Ik blijf met mijn hoofd in de oven liggen en zoek met mijn handen de vloer af om de tape te vinden. En met moeite plak ik op de tast het papier zo goed mogelijk vast aan de oven. Ik lig er nog wat over na te denken waaróm ik het nou eigenlijk doe, maar ik kom er niet echt uit.

Met mijn linkerhand zoek ik weer de knop van het fornuis. Ik draai de knop om. Ik ruik het gas direct, en hoor een oorverdovend geruis. Ik ben bang dat dat me wakker zal houden en draai de knop iets verder door, naar een lagere stand. Het gas stroomt nu wat minder luidruchtig de oven binnen. Bijna direct val ik in slaap.

Een doordringende gaslucht, en iets hards dat in mijn zij drukt. Ik ben weer wakker. Ik weet niet hoe lang ik heb geslapen. Het gas stroomt in elk geval nog, en ik lig nog steeds met mijn hoofd in de oven.

Hoe moet je je derdegraads brandwonden aan je gezicht voorstellen? Ik word ineens verschrikkelijk bang voor een ontploffing. Het zweet breekt me uit. Heel voorzichtig beweeg ik mijn hand omhoog, tot ik de knop weer voel. Ik ben bang dat alleen al het krantenpapier een vonk kan veroorzaken. Ik vind de knop en draai hem over de hoogste stand heen. Weer het verschrikkelijke kabaal, maar daarna is het doodstil. Ik durf me nauwelijks te bewegen. Heb ik misschien statisch geladen kleding aan?

Trillend trek ik me terug uit de oven. Het zweet loopt over mijn rug. Ik verwacht elk moment een explosie. Héél erg voorzichtig sta

[p. 215]

ik op. Het is nauwelijks lichter geworden buiten. Blijkbaar heb ik de tweede keer maar éven geslapen. Ik ben erg moe, loop even door het huis heen en weer, maar hurk al snel weer neer voor de oven. Mijn hoofd lijkt vreemd leeg. Misschien door het gas, misschien door de drank.

Ik voel dat ik zo weer zou kunnen slapen. Ik aarzel even, ga daarna op mijn rug voor de oven liggen en steek mijn hoofd weer door de opening in de krant. Ik lig nu pas écht gemakkelijk, en kan ook veel beter zien of er nog kieren zijn. Ik pak de tape en plak alles opnieuw nauwkeurig dicht. Met een deken sluit ik de opening rond mijn hals nog wat beter af. Is het meeste gas toch nog ontsnapt de eerste keer? Ik ben nog steeds volkomen rustig. Ik heb me voorgenomen dit te doen, en ik zál het doen. Met mijn rechterhand draai ik het gas open. Weer gesuis. Ik draai de knop nu veel minder ver door. Ik lig rustig en ontspannen te wachten. Na een tijdje voel ik een vreemd getintel in mijn voeten en handen, alsof ik hasjiesj heb gerookt. En mijn hoofd is nu echt leeg, volkomen leeg. Daar knapt een mens van op.