Het tweede gezicht (onder pseudoniem Mani Sapotille)

[p. 72]

Liefde op het tweede gezicht

Wat deed die meid naast hem toch tough de hele tijd. Ze zei af en toe wat tegen het meisje dat aan het raam zat en dan lachten ze samen. Hij had de indruk dat ze telkens heel even haar ogen over hem liet gaan en ze dan snel wegdraaide. Of was dat inbeelding? Erg goed kon je het niet zien met die grote bril die ze droeg en meer dan zijn ogen vluchtig langs haar heen laten gaan durfde hij niet. Ze draaiden van het bruggetje over de trens rechts het Pad van Wanica op. Het busje schudde even. Zijn been kwam een moment tegen het hare. Kwam het door de beweging van het busje of trok ze haar been iets weg? Zou de rest van de klas iets in de gaten hebben? Hij keek eens om, maar niemand lette speciaal op hem. Hij kreeg een zak ongepelde pinda's onder zijn neus geduwd, maar hij bedankte. Op de achterste rij brulden vijf klasgenoten mee met de vier maal honderd Watt-boxen onder hun mars: ‘I think I gonna love you Hoohoohoo’, om vervolgens in vreselijk lachen uit te barsten, terwijl er een, die ook de rest van het soulnummer kende, doorzong.

Na een paar minuten werd er gestopt bij de IJsfabriek. Dit gaf hem mooi de gelegenheid om zich even te ontspannen, want omdat hij op een klapstoeltje zat, moest hij plaats maken voor Marlon, de klasse-oudste, die als een van de grote gangmakers natuurlijk achter in de bus zat. Hij stapte als eerste uit en nam het teiltje mee waarin de grote staaf ijs moest komen die diende voor de koeling van de djogo's. Na vijf minuten was iedereen weer ingestapt en waren de kratten soft en bier weer voor de klapdeur geschoven. Bij het weer gaan zitten had hij een blik kunnen werpen in het witte blousje van het meisje naast hem en hij had vastgesteld dat wat hij van haar borsten had kunnen zien in de laag uitgesne-

[p. 73]

den, kanten beha, er mooi uitzag. Verder interesseerde ze hem weinig, want ze gedroeg zich als een oude non na de zondagsmis, schuchter opkijkend van onder haar oogleden, fluisterend tegen het meisje naast haar en opschuivend bij de minste aanraking.

Een paar kilometer verderop sloeg de bus rechtsaf en stopte voor een kleine bungalow. Een vrouw van middelbare leeftijd in ochtendjas kwam naar buiten. Zij was de moeder van een van zijn klasgenoten en had voor het eten gezorgd. Hij en enkele andere jongens stapten uit om mee te helpen het eten te dragen: een pan met kip, één met kouseband, één met rijst, een schaal met aardappelen in massala, een bord met gekookte bananen. Alles werd onder de banken geschoven of vastgehouden door leerlingen om even later op de kratten met flessen in het deurgat gezet te worden. Iedereen zat weer en alles was op zijn plaats. Nu kon er in één ruk doorgereden worden naar Carolinakreek. In één ruk, dat wil zeggen, in Lelydorp moest er gestopt worden, omdat Dennis zo nodig uit de broek moest - of hij dat niet thuis had kunnen doen? nee, niks gevoeld toen. De mensen in Lelydorp verwonderden er zich over hoeveel plezier die jonge mensen zo vroeg al konden maken.

Het busje schoot weer de weg op, begeleid door de claxons van achterop komende auto's die tijdig moesten remmen om niet achter op de bus te vliegen. ‘Happy Soul’ wenste de achterruit hun in oranje letters toe. Hij keek schuin voor zich en zag uit zijn ooghoek hoe ze haar hoofd een beetje wegdraaide. Wie zou zij zijn? Ze zat in ieder geval niet op zijn school. Hij boog zich iets over naar de jongen links van hem die bij het raam zat. ‘Henny, ken jij dat meisje naast mij?’ ‘Ik weet niet. Ze zijn met Kishoer meegekomen.’ Ze zijn. Dus dat meisje aan het raam was waarschijnlijk een vriendin van haar. Zag er ook niet slecht uit. Wat minder berg en dal van voren, maar een mooi gezichtje. Hij draaide zich om om te zien waar Kishoer zat, maar die zat op de bank achter hem vlak achter de vriendin van het meisje naast hem. Het zou

[p. 74]

teveel opvallen als hij hem nu iets over die twee vroeg. Straks doen. Hij keek voor zich, draaide zijn ogen naar de schilderingen van popsterren in felle kleuren. Michael Jackson. Diana Ross.

Bij het vliegveld Zanderij hield de bus rechts aan en sloeg een zandweg in. Net op het moment dat een legertruck voorbijreed, schetterde Trafassi door de boxen: ‘Maar dat mag niet van de militairen.’ Iedereen schaterde het uit, nog dubbel zo hard toen Marlon in snel-snel negerengels direct daarop een opmerking maakte over de klasseleraar, een lange bakra die voorin zat. Deze lachte zelf het hardst mee, ook al had hij er waarschijnlijk niets van verstaan. Na een kwartiertje hobbelen draaide de bus het terrein van Carolinakreek op. Iedereen stapte uit, het eten, de soft en het bier werden in een tentje ondergebracht. Allen verspreidden zich over het terrein.

Na het voetballen daalden de meesten de helling af om te gaan zwemmen in de kreek. Het water was koud, maar met al die meisjes aan de kant liet hij zich niet kennen en hij dook stoer vanaf een boomstam in het water. Samen met een paar andere jongens zwom hij tot waar het water te diep werd om er nog te kunnen staan. Een bal suisde over het water, maar veel mooier dan waterpolo was het spektakel van een paar meisjes die onder luid gejoel met kleren aan door Marlon in het water werden gegooid. Op een paar na kozen de andere meisjes de veiligste weg en ontdeden zich van hun bovenkleding om zelf het water in te gaan.

Toen klonk opeens die kreet. ‘Oohh, ik verdrink! Help me, help me!’ Kishoer was er het eerste bij, hijzelf was goede tweede, vond hij. Een meisje was onderuit gegleden in een stuk waar de kreek in de buitenbocht dieper was.

‘Rustig, rustig’, zei hij tegen het meisje dat helemaal rilde en wild met haar armen om zich heen sloeg. ‘We hebben je vast, ga rustig op je benen staan. Het is hier niet diep. Je hoeft niet bang te zijn.’

‘Nee, nee, ik verdrink hier’, riep ze in paniek.

[p. 75]

‘Nee, dat kan niet. Kijk maar naar ons, het water komt tot net boven ons middel.’

‘Ja maar, er is een gat daar en ik kan niet zwemmen’, zei ze iets rustiger nu haar voeten steun vonden op de bodem. Hij had zijn rechterarm om haar middel geslagen. Haar arm had ze rond zijn hals gelegd.

‘Kom, dan gaan we naar daar. Daar is het minder diep’, zei hij. Voorzichtig schuifelden ze naar de andere kant. Kishoer die zag dat alles goed ging, had haar losgelaten. Des te steviger hield ze zich nu aan de ander vast.

‘God, ik dacht dat ik verdronk’, zei ze, nog licht naar adem snakkend.

‘Je kunt hier niet verdrinken’, zei hij. ‘Als je gewoon recht staat is het nergens diep.’

‘Ja maar, ik voelde geen bodem meer’, zei ze, ‘en ik werd zo bang want ik kan niet zwemmen.’

‘Alles oké?’, riep de leraar van een afstand.

‘Ja hoor’, riep hij terug. Ze hield hem nog steeds stevig vast.

‘Mijn God, ik was toch zo bang. Ik heb nooit geleerd te zwemmen’, zei ze weer.

‘Waarom niet?’, vroeg hij.

‘Ik heb het gewoon nooit gedaan’, zei ze.

‘Je raakt in paniek, omdat je niet kunt zwemmen. Als je kunt zwemmen raak je nooit in paniek’, zei hij. ‘En het is zo simpel. Zal ik het je leren?’

‘Nee, nee, ik durf niet’, zei ze, terwijl ze haar greep verstevigde.

‘Maar je hoeft niet bang te zijn. Ik houd je goed vast.’

‘Nee, nee, ik durf niet’, herhaalde ze.

‘Maar kijk, ik houd je om je middel vast. Dan kan er niks gebeuren en hoef je alleen maar de zwembewegingen te maken. Je gaat zien dat het vanzelf gaat.’

‘Maar hoe moet ik dan bewegen?’

‘Ik zal het je voordoen. Eerst de armen.’ Hij zakte door zijn knieën en deed de beweging voor in het water. ‘Het is echt niet moeilijk.’

[p. 76]

‘Denk je?’

‘Nee, er is niets aan. Kom, dan houd ik je vast.’

‘Maar je houdt me wel goed vast, hoor.’

‘Maak je niet ongerust. Het gaat vanzelf.’ Hij pakte haar bij haar middel. Het viel hem eigenlijk nu pas op dat zij een badpak aanhad dat haar rug grotendeels bloot liet. Stevig hield hij haar vast, terwijl ze wat bewegingen maakte die elke kikker een lachstuip zouden bezorgen. ‘Het gaat goed’, zei hij, terwijl hij haar weer voorzichtig op haar benen zette. Het water kwam hier amper tot hun middel. Hij zag hoe ook de voorkant van haar oranje badpak diep uitgesneden was. Hij bewonderde het mooie figuurtje van het meisje - borsten niet te groot en niet te klein, slank middel - dat overgoten met het donkere water van de Carolinakreek blonk op alle onbedekte plaatsen alsof het van brons was. ‘Nu de beenbewegingen’, zei hij. ‘Laten we iets dieper gaan, dan kan ik je beter vasthouden.’

‘Maar ik durf niet hoor.’

‘Niet bang zijn.’ Ze klemde zich weer aan hem vast en ze schuifelden een paar meter verder. Weer hield hij haar drijvende op haar buik en ze deed haar best om er wat van te maken. Hijgend en in angstige spanning wanneer ze de bodem zou raken, liet ze haar benen zakken. Met twee handen hield ze hem vast. Ze hadden niet opgemerkt dat de anderen intussen weer teruggegaan waren naar de tentjes om te eten. De laatste klasgenoot klom net uit het water.

‘Laten we teruggaan’, zei het meisje.

‘Hoe heet je eigenlijk?’, vroeg hij.

‘Soenita. En jij?’

‘Harold. Ben je een vriendin van Kishoer?’

‘Nee, zijn nichtje.’ Met de armen om elkaars middel geslagen, waadden ze terug door het water. Pas toen het water zo laag werd dat het onder hun knieën kwam, lieten ze elkaar los. Aan de kant nam hij zijn spullen, deed zijn slippers en een shirt aan en liep met haar het pad op. Zij had haar spullen verderop neergelegd in iets wat op een badhokje leek. Het

[p. 77]

hokje onttrok hen aan het gezicht van de anderen. Leek het nu maar zo of stond ze te treuzelen? Hij wist niet of hij het eigenaardige gevoel dat hij steeds sterker in zich voelde opkomen, nu al naar buiten moest brengen. Een stap naar voren zou misschien al genoeg zijn. Of het even aanraken van haar gezicht. Toen hij opkeek, dacht hij dat hij uit een droom ontwaakte. Want nu had het meisje een grote bril opgezet en was het meisje dat hij haar eerste zwemles gegeven had dezelfde geworden als dat naast hem gezeten had in de bus en dat zo tough tegen hem gedaan had. Hoe was het mogelijk dat hij dat niet gezien had! Hoe kon een bril iemands gezicht zo totaal veranderen?! Had hij haar maar beter aangekeken in de bus, dan had Kishoer haar zelf uit het water kunnen slepen.

Maar op hetzelfde moment zag hij in dat die bril er natuurlijk niets toe deed. Dat zijn gevoel voor haar niet door een bril veranderd kon worden en dat zij ook niet geweten had hoe zich een houding te geven in die bus. En hij begreep dat ze wel degelijk iets voor hem moest voelen als ze zolang bij hem was gebleven, terwijl de anderen al weggegaan waren. Het enige wat hij nu nog kon doen was haar helpen bij het klimmen tegen de helling naar de plaats waar de tenten stonden.

Daar gingen ze ieder naar een ander groepje. Kishoer kwam met een grijns naar hem toelopen.

‘Hé, Harold, what about? what about?’

‘Niks’, zei hij flauwtjes lachend, ‘maar de dag is nog lang.’

‘Zo is het, zo is het’, lachte Kishoer.

Toen iedereen gegeten had, werd het rustig op Carolinakreek. Sommigen lagen op banken, een paar in hangmatten, de schommels bewogen rustig op en neer. Harold zette zich neer in de buurt van Soenita. Om de beurt verdwenen haar twee vriendinnen, want zij bleek niet één maar twee vriendinnen meegebracht te hebben. Hij had door dat ze hem bewust met Soenita alleen lieten en vond het best zo.

‘Zullen we wat gaan lopen?’, vroeg hij.

‘Oké’, zei ze met een achteloze klank in haar stem. Ze liepen het terrein af, ieder in één spoor van het pad. Bij de weg sloe-

[p. 78]

gen ze linksaf. Een paar honderd meter verder liep de weg omhoog. Boven aangekomen sloegen ze weer een zijpad in. Al die tijd spraken ze over het ene onderwerp na het andere, telkens maar kort en al die tijd zocht hij naar een goede gelegenheid om over de busreis van die morgen te beginnen en op die manier iets duidelijk te kunnen maken van wat hij voor haar voelde.

‘Die vriendinnen van je, waar zitten ze op school?’

‘Vriendinnen?’

‘Ja, dat meisje dat vanmorgen naast je zat in de bus en die andere.’

‘Dat zijn geen vriendinnen, dat zijn mijn zusjes.’

‘O. Dat wist ik niet. Je lijkt niet op ze.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik denk dat het komt omdat jij een bril draagt en zij niet, dat ik niet heb gezien dat je op ze lijkt.’

‘Hmm...’, zei ze.

‘Maar ik vind jou leuk zo, hoor.’

‘Vind je?’, zei ze, terwijl ze stilstonden en elkaar aankeken. Hij pakte haar hand.

‘Laten we even gaan zitten’, zei hij. Toen ze naast elkaar zaten, sloeg hij een arm om haar heen. Ze vielen achterover op de warme grond en met zijn arm deed hij haar tegen zich aanrollen. Hij voelde haar borsten tegen zich aan; warmte sloeg door hem heen. Hij legde zijn linkerhand op haar heupen en liet die langs haar dij omlaag glijden.

‘Nee’, zei ze, terwijl ze de hand terugduwde, ‘dit is altijd het begin en het einde.’

‘Wat bedoel je?’, vroeg hij een beetje geschrokken.

‘Je bent niet de eerste jongen met wie ik loop’, zei ze. ‘En altijd is het zo begonnen en altijd liep het verkeerd af.’

‘Ben je dan ooit...verkracht?’, vroeg hij onzeker.

‘Nee, dat niet. Maar het begint altijd wel met sex. Ze vinden je mooi en jij vindt hen wel aardig. En dan worden ze vrijpostig en denk ik dat dat er allemaal bij hoort. En dan zie je ze een week daarna terug en dan kijken ze dwars door je heen.

[p. 79]

Dan voel je je behandeld als een stuk vuil. Voor mij hoeft 't niet meer. Als het die jongens niet uitmaakt met wie ze deze week lopen en met wie de volgende week, dan doe ik geen moeite om er mooi voor ze uit te zien. Dan gaan zij moeite moeten doen om te zien wie ik echt ben.’

‘Ja, ja’, zei hij, ‘net als een mandarijntje: eerst afpellen en dan vind je het lekkers pas.’

‘Als je 't maar niet waagt om in mij te bijten, hoor.’

‘Maar mag ik dan wel een stukje schil afnemen?’, vroeg hij terwijl hij op haar bril wees.

‘Even dan.’ Hij pakte haar bril af en keek door de glazen.

Tot zijn verbazing vertekenden die niets. Hij hield ze dichter voor zijn ogen en zag dat er gewone glazen in zaten, zonder sterkte. Hij lachte.

‘Nou, mandarijn, ik vind 't wel beter zonder bril. Maar eigenlijk maakt het niet uit. Ik vind je toch mooi.’

‘Ja, ja, maar ook niet op het eerste gezicht.’

‘Dat was toch ook de bedoeling niet?’, antwoordde hij. Toen rolden ze samen over de grond van het lachen. Een gekraak van verpletterde brilleglazen klonk. Even keek ze beteuterd. ‘Ach, wat maakt het uit’, zei ze toen en ze lachten nog luider dan daarvoor.

‘What about? Faja, no?’, vroeg Kishoer weer, toen ze terug waren en Harold naar de tent met eten liep.

‘Houd jij van mandarijntjes?’, vroeg Harold. Kishoer keek vreemd op.

‘Ja’, zei hij.

‘Ik ook, maar dan ongepeld.’ Kishoer keek Harold na alsof hij knettergek was geworden.