Het tweede gezicht (onder pseudoniem Mani Sapotille)

[p. 62]

De professor en de zwerver

Er klonk muziek vanaf het erf aan de E...laan, vrolijk en luid en begeleid door het gesnater van honderden aanwezigen. Heerlijke geuren van malse gebraden kip dreven de straat in.

‘Luister’, had de gastheer gezegd tegen de wachter bij de poort, ‘volgens mij zijn bijna alle genodigden aanwezig. Er kan nog één persoon bij, maar laat dan niemand meer binnen, want anders heb ik niet genoeg kip en drank voor iedereen. Lastposten stuur je maar weg, want ik wil vanavond geen gezeur aan mijn hoofd.’

‘Goed’, zei de wachter, zette zijn oren op wacht en dommelde zelf meteen in slaap op een houten stoeltje. Maar nauwelijks waren zijn oogleden dichtgevallen, of zijn oren hoorden het hek piepen en begonnen te flapperen. De wachter schoot overeind en riep nog voor zijn oogleden ook overeind waren: ‘Halt, met hoeveel personen bent u?’

‘Ik ben maar alleen’, zei een zwerver, want die was het die het hek had bewogen.

‘En heb jij een uitnodigingskaart?’, vroeg de wachter.

‘Misschien wel’, zei de zwerver, ‘maar ik denk dat die niet op het goede adres is aangekomen.’

‘Hmmm...’, deed de wachter, ‘en heb je niets beters om aan te trekken: een jas met gaten, een broek met lappen erop, schoenen met halve zolen.’

‘Misschien wel’, antwoordde de zwerver, ‘maar dat huis van mij waarin al mijn kleren hangen is zo ver weg, dat ik toch niet voor het einde van het feest terug zou kunnen zijn.’ De wachter wilde van de kwestie af. Hij verlangde terug naar zijn dommelstoeltje.

‘Weet je wat’, zei hij, ‘loop even vijftig meter verder. Aan de rechterkant staat daar een geel huisje. Bel aan en vraag mijn

[p. 63]

vrouw of je mijn vrijdagse pak en mijn zaterdagse schoenen aan mag. Misschien zit alles je wat ruim, maar het is beter dan wat je nu aan hebt. Zeg maar dat je door Theo gestuurd bent.’ Nauwelijks was de zwerver uit het zicht weggesloft of een grote zwarte auto hield stil voor de poort, een chauffeur sprong eruit en hield het portier open voor een man van ongeveer vijftig in kleding van ongeveer zeventien. Een flitsend roze shirt, een lichtblauwe broek strak rondom het spannende middel en wijd uitlopend om in twee trechters bij de enkels weer nauw aan de benen te sluiten, supersnelle schoenen met teenafknellende spitse neuzen en veters aan de zijkant.

‘Goedenavond, goedenavond’, kwam de man soepel naar het hek gedanst. ‘Dit is professor Johnny B. Klokhuis, hoogleraar in de fysische geografie.’

‘Zo zo, kijk kijk, nou u mag dan honderdmaal professor in de miezerige leeuwmagie zijn...’

‘Fysische geografie...’, kwam Klokhuis er pittig tussendoor.

‘Goed, in de vieze geeuwgrafie dan’, herhaalde de wachter, ‘maar u zult a) duidelijk moeten maken wat u hier komt doen en b) als de wiedewiedeweerga die lijkwagen hier voor de poort weg moeten halen.’

‘Voor mijn Chevrolet Gazelle Vliegende Sport zorgt mijn chauffeur’ ,klonk het van onder een blitse bril, ‘en wat ik hier kom doen, lijkt me duidelijk, kerel: lekker even de hele wetenschap eruit swingen, even fris de hersens verzetten, joepie!’

‘Dan zult u toch zeker wel een uitnodigingskaart hebben, neem ik aan?’

‘Maar uiteraard, uiteraard, knullebul. Je denkt toch niet dat ik hier als de eerste de beste zwerver kom binnenzeilen?’

‘Mag ik die kaart dan zien?’

‘Flipper, moet je luisteren. Je denkt toch niet dat Johnny B. Klokhuis, de wereldberoemde hoogleraar in de fysische geografie, door het gewone volk ook wel aardrijkskunde genoemd - bah!, ergens een kaart nodig heeft om binnen te ko-

[p. 64]

men?’

‘Nee, dat denk ik zeker niet, mijnheer. Hier weet ik het heel zeker.’

‘Nee, werkelijk, dit is belachelijk, sterker nog: ridicuul! Haal onmiddellijk je superieur erbij.’

‘Mijn wie?’

‘Je baas.’

‘O die, nou die wil niet gestoord worden, mijnheer.’ Ondertussen was de zwerver teruggekeerd. Hij zag er prima uit in het pak van de wachter dat hem buiten verwachting heel goed paste. De schoenen waren wat te groot geweest, maar de vrouw van de wachter had in de neuzen een prop krantepapier gestopt, zodat de schoenen niet klosten. De wachter stond op het punt de poort te openen voor de zwerver, toen de professor uitriep: ‘Maar waarom mag deze schobbejak wel binnen en een echte, bijdetijdse heer als ik niet?’

‘Omdat hij tien minuten geleden de laatste plaats gereserveerd heeft, daarom’, zei de wachter.

‘Dan weet ik het goed gemaakt, we houden een wedstrijd. Jij mag mij elke vraag stellen die je wilt op het gebied van de fysische geografie.’

‘Op welk gebied?’, vroeg de zwerver.

‘De griezelige meeuwmaffie, de aardrijkskunde’, zei de wachter met een gezicht van dat-je-dat-niet-weet.

‘Juist, de aardrijkskunde, laten we het zo gemakshalve maar even noemen’, zei de popprofessor. ‘Elke vraag mag je stellen op aardrijkskundig terrein en als ik het antwoord niet weet, mag jij naar binnen. Weet ik het wel, dan heb je pech gehad en mag ik naar binnen. Afgesproken?’

‘Goed’, zei de zwerver.

‘Ga je gang’, zei de professor, terwijl hij vol zelfvertrouwen al bij de poort ging staan. De zwerver keek naar zijn schoenpunten, liet vijf centimeter achter zijn schoenneuzen zijn tenen omhoogkomen en vroeg toen: ‘Waar ligt het land Vruchtbaar en wat is zijn hoofdstad?’ De professor keek of hij het in Eau de Cologne hoorde donderen. Zijn kwieke bril

[p. 65]

leek in elkaar te zakken als een flensje dat uit de pan glijdt.

‘Het land Vruchtbaar? Maar daar heb ik nog nooit van gehoord. Daar hoef ik niet eens over na te denken. Ik wed dat het zelfs niet bestaat.’

‘Jawel hoor’, zei de zwerver.

‘Is het toegestaan dat ik mijn minicomputer raadpleeg, scheidsrechter?’, vroeg de professor aan de wachter.

‘Ga je gang, Klokkie’, zei de wachter. Klokhuis verdween in de Chevrolet Gazelle Vliegende Sport. Alleen een schoen stak nog naar buiten, de veters aan de zijkant hingen los. Vijf minuten lang hoorde men rikketikketik, rikketikketik, rikketikketik. Rood als een ijsappel kwam Klokhuis weer naar buiten.

‘Dit is onmogelijk. Ik kan het niet vinden in de computer. Als het land Vruchtbaar bestaat, moet het in het computerbestand zitten. Nu’, brieste hij, ‘vertel op, waar ligt dat land en wat is die hoofdstad?’

‘Waar de regen valt is het land Vruchtbaar en zijn hoofdstad is Groen’, antwoordde de zwerver en stapte met een buiging door de poort die de wachter openhield naar binnen.

‘Volgende keer uw kaart meebrengen, als een appeltje voor de dorst zogezegd, hè Klokhuis’, riep de wachter. Maar de professor hoorde het al niet meer, want twee enorme luidsprekers denderden popmuziek in zijn oren terwijl hij boos weggezakt in de kussens van zijn Chevrolet Gazelle Vliegende Sport de laan uitzoefde. Een schoenvetertje hing uit het autoportier.