Het tweede gezicht (onder pseudoniem Mani Sapotille)

[p. 54]

Anansi en Heer Olifant

Die morgen werd Anansi wakker doordat een grote druppel water op zijn kop viel.

‘Akoeba, maak geen grappen met me hoor!’

‘Wat zeg je?’, schrok Ma Akoeba wakker.

‘Ik zeg: maak geen grappen hoor. Ik weet wel dat je met water gooide en nu net doet alsof je slaapt.’

‘Man! Je hebt gedroomd. Ga slapen.’ Anansi legde zich weer te rusten, maar hield één oog open. Na vijf minuten: pletsch! Weer een druppel. En nu had hij zelf gezien dat het niet Ma Akoeba was die met water gooide. Anansi keek omhoog en zag meteen waar het water vandaan kwam.

‘Akoeba! Het dak lekt.’

‘Dan moeten we daar iets aan doen’, antwoordde Akoeba. Mopperend stond Anansi op en stapte naar de aannemer toe. Deze kwam een uur later kijken.

‘Ja, Anansi, dat dak is zo rot, dat moet helemaal vernieuwd worden. En als ik er een nieuw dak op leg, dan zakt dat hele huisje van je in elkaar. Dat zie ik zo wel. Je hebt je huis altijd vreselijk verwaarloosd. En zo zie je maar: luiheid maakt mooie daken rot.’

‘Mm, mm...’, deed Anansi. Het vooruitzicht van een mooi, nieuw huis stond hem wel aan. En onbekommerd als Anansi nu eenmaal is, dacht hij niet aan al het geld dat een nieuw huis ging kosten. Hij dacht aan een ruim huis, met fris geverfde ramen en deuren, met een groot terras aan de voorkant en een mooi bad van blauwe tegels.

‘Akoeba!’, riep hij. ‘Zou jij geen keuken willen hebben die twee keer zo groot is als wat je nu hebt, met twee kranen en met fonkelnieuwe kasten?’

‘Zeg geen rare dingen, Anansi’, zei Ma Akoeba. ‘Waar wil je

[p. 55]

zo'n keuken maken? Ons erf is te klein. En de grond om ons erf heen is eigendom van Heer Olifant.’

‘Dan vraag ik toch of hij een stukje grond verkoopt.’

‘Dat doet hij nooit. En zeker niet om er een huis op te bouwen.’

‘We zullen zien’, zei Anansi en stapte naar Heer Olifant. Deze zat juist zijn slurf te borstelen.

‘Goedemorgen, Heer Olifant, kan ik misschien helpen?’, vroeg Anansi heel gedienstig.

‘Graag, Anansi’, zei Heer Olifant, ‘misschien kun je het uiteinde van mijn slurf even omhoog houden, dan kan ik overal wat gemakkelijker bij.’ Anansi ging tegenover Heer Olifant staan en tilde de slurf op.

‘En Anansi, waar kom je voor? Waarmee kan ik je van dienst zijn?’, vroeg Heer Olifant, terwijl hij stevig de onderkant van zijn slurf borstelde.

‘Ik wilde een stukje grond van u kopen, want ik wil...’ - en hier blies Anansi heel hard in de slurf - ‘... mijn huis verbouwen’, zei hij, maar het laatste was niet te horen, omdat Heer Olifant op dat moment met donderend geweld moest niezen. ‘Wwrrahhsjieee!!!’

‘Wat zei je?’, vroeg Heer Olifant. ‘Je wilt een kostgrondje gaan houden?’

‘Precies’, zei Anansi. ‘Ik wil uitbreiding geven aan mijn...’ - en weer blies hij heel hard in de slurf - ‘...huis.’ Maar het laatste was weer niet te horen, want Heer Olifant deed weer een daverend ‘Wwrraahhsjieee!’ horen.

‘Je wilt je erf uitbreiden?’, vroeg Heer Olifant.

‘Precies’, zei Anansi.

‘Als je maar niet gaat bouwen op die grond, dan is het goed, want anders bederf je heel mijn mooie uitzicht’, zei Heer Olifant.

‘Natuurlijk niet, natuurlijk niet. Hoe zou ik dat kunnen betalen?’, zei Anansi. Maar Heer Olifant wist hoe onbetrouwbaar Anansi was en deed een slimme zet. De grond links van Anansi's huisje was stevig en zou gemakkelijk een huis

[p. 56]

kunnen dragen. Maar de grond rechts was veel minder stevig en daar zou een huis zeker wegzakken, omdat er vroeger een zwamp geweest was.

‘Als je toch alleen maar een kostgrondje begint, dan kun je wel een stuk van mijn grond aan de rechterkant van je huisje krijgen’, zei Heer Olifant. ‘En je hoeft er niet eens voor te betalen, want ik gebruik die grond toch niet.’ Anansi keek beteuterd, want hij kende de grond daar en wist dat hij daar zijn huis niet zou kunnen uitbreiden. Maar opeens schoot de altijd slimme Anansi een prachtig plan te binnen en hij riep uit: ‘Uitstekend, Heer Olifant, dank u wel’, en hij liet de slurf vallen en stapte de deur uit, regelrecht naar de aannemer.

‘Luister’, zei Anansi, ‘het nieuwe huis gaat er komen. Alleen is de grond heel vochtig. Daarom zul je eerst twee grote palen in de grond moeten heien, want anders zakt het huis weg. Kan dat?’

‘Ja hoor, geen probleem’, zei de aannemer. Die dag werd Anansi's oude huisje afgebroken en de volgende morgen bracht de aannemer twee enorme houten palen die overeind werden gezet boven het stuk slechte grond. Het wachten was nu op de heimachine, maar die kon pas 's middags komen.

Om tien uur kwam Heer Olifant een kijkje nemen. Hij zag de twee palen staan en begreep meteen wat daar gebeurde. Heer Olifant werd bijzonder boos.

‘Maar dit is de afspraak niet!’, riep hij. ‘Je zou een kostgrondje beginnen.’

‘Nee’, zei Anansi, ‘ik heb duidelijk gezegd dat ik mijn huis wilde verbouwen en uitbreiden.’

‘Maar dat gebeurt niet’, riep Heer Olifant en hij holde naar de palen, klom in een van de twee omhoog en ging met één poot er bovenop staan.

‘Zo’, riep Heer Olifant, ‘hier sta ik en ik ga hier niet weg, voordat jij van gedachten veranderd bent.’

‘Is helemaal niet erg’, dacht Anansi. Hij holde weg zo snel als zijn acht poten hem dragen konden, naar Broeder Duif.

[p. 57]

[p. 59]

‘Broeder Duif’, riep Anansi, ‘ga gauw een boodschap voor me brengen. Ik heb een heimachine besteld, maar ik heb die niet meer nodig.’ Toen hij terugkwam bij de plaats waar zijn nieuwe huis moest komen, stond Heer Olifant nog steeds op één poot boven op de paal. Anansi nam een stoel en ging op een meter afstand zitten toekijken. En na een kwartier gebeurde precies wat hij gedacht had: Heer Olifant kreeg kramp in zijn poot en moest van poot verwisselen. Boem! Met een sprongetje stond hij op een andere poot. Maar door het zware gewicht van Heer Olifant was de paal met dat sprongetje twintig centimeter de grond in gezakt. Na twintig minuten moest Heer Olifant weer van poot verwisselen. Hij hupte van de ene poot op de andere en weer zakte de paal twintig centimeter. En nu ging het steeds sneller, want Heer Olifant werd steeds sneller moe en kreeg steeds sneller kramp. Na twee uur was de paal helemaal de grond ingestampt en stond Heer Olifant gelijk met het grondoppervlak.

‘Dank u wel hoor, Heer Olifant’, riep Anansi, ‘dank u voor de hulp. Nu de tweede paal nog!’ Toen had Heer Olifant pas goed door wat er gebeurd was. Hij trompetterde van nijd en bonkte naar huis toe.

‘Dat zal me geen tweede keer gebeuren’, riep hij. Vijf minuten later was hij terug met een ladder en een grote leunstoel. Hij zette de ladder tegen de tweede paal, zeulde de leunstoel omhoog, zette die boven op de paal en ging op zijn gemak in de leunstoel zitten. Uit zijn zak haalde hij een grote doos sigaren. Hij stak er één op en riep tegen Anansi, terwijl hij de sigarerook in diens richting blies: ‘Zo vriend, eens kijken wie het meeste geduld heeft. Zo lang het hoofd nog niet gevallen is, zal het wel een hoed dragen.’ Anansi was ten einde raad. Hij liep naar Ma Akoeba en zei haar: ‘Ga naar je familie en kook daar de heerlijkste maaltijd die je kunt bereiden. Dat is de enige manier waarop we Heer Olifant naar beneden kunnen krijgen.’ En Ma Akoeba ging aan het werk en kookte heerlijke pindasoep, eri-eri met bakabana en schaaltjes pinda. En op de markt kocht ze de sappigste bacoven die ze kon

[p. 60]

vinden. En alles werd op een tafel gezet onder aan de paal waarop Heer Olifant zat. Maar Heer Olifant was niet te vermurwen. Hij lachte en trompetterde van plezier nu hij Anansi en Ma Akoeba zich zo zag uitsloven voor hem. Maar hij kwam niet naar beneden. Anansi zag dat dat heerlijke eten niets uithaalde. Toen schoot hem een geweldig listig plan te binnen. Hij pakte een groot dienblad, zette daar al het eten op en klom tegen de ladder omhoog.

‘Hier Heer Olifant, we hebben dit eten voor je klaargemaakt. Je wilt het niet komen halen. Eet het dan maar hier op, want anders moeten we het weggooien.’ Heer Olifant die intussen toch wel honger had gekregen, dacht: ‘Wat een buitenkansje’ en begon het eten met smaak te verorberen. Toen alles in de buik van Heer Olifant verdwenen was en er geen kruimeltje meer op het dienblad lag, zag Anansi tot zijn vreugde dat de paal vijf centimeter de grond in was gezakt. Hij rende naar Ma Akoeba en riep: ‘Snel, snel, snel, kook zoveel als je kunt en zo lekker als je kunt. We mesten Heer Olifant net zo lang, tot de tweede paal ook helemaal in de grond zit.’ En Ma Akoeba ging aan het werk en kookte dat het een lieve lust was. Saotosoep en pitjil, pom en moksi alesi, gevulde sopropo met gehakt, gestoofde oker met zoutvlees. Ze braadde hele doksen, ze maakte vruchtenbowl en gemberbier, veertig eierpannekoeken, zeven pannen bamie, tweeënveertig roti's, drieëntwintig bakjes custardvla. Ze bleef op en neer hollen van de keuken van haar zuster naar de paal waarop Heer Olifant zat en alles verdween in de onverzadigbare buik van de koppige grondeigenaar. En Anansi's ogen zouden van jaloezie uit zijn hoofd gerold zijn vanwege al dat heerlijke eten, als hij niet gezien had hoe met elk gerecht dat in die buik verdween, de paal een paar centimeter zakte. Toen Heer Olifant eindelijk een laatste bord b.b. met r. naar binnen werkte, raakten de poten van de leunstoel de grond. Toen begreep Heer Olifant, die niet meer over zijn dikke buik naar beneden had kunnen kijken, dat Anansi hem weer beetgenomen had. Hij gaf het op nog verder tegen zo'n slimme spin

[p. 61]

te vechten en hij verdween, meer rollend dan lopend, naar zijn huis en liet zich niet meer zien. En Anansi bouwde rustig zijn nieuwe, grote huis voor Ma Akoeba en hemzelf op zijn eigen grond èn op de nieuwe grond die hij voor niets van Heer Olifant gekregen had.