Het tweede gezicht (onder pseudoniem Mani Sapotille)

[p. 17]

Een deukje

Voor Jack

Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat mijn vriend en ik die avond een leuke borrel achter de kiezen hadden. We rijden op de Sophie Redmondstraat, het heeft wat geregend. Het stoplicht staat op rood, ik zie het wel en ik zie ook wel dat er een auto voor het stoplicht staat. Maar ik let even op de weerspiegeling van het licht van mijn koplampen op het natte wegdek en bom, ik rij achter op die stilstaande auto. De bestuurder stapt uit, ik denk: ik zal ook maar eens gaan kijken.

‘Man, wat doe je?’

Ik zeg: ‘Kerel, stel geen domme vragen. Ik rijd achter op je auto.’

‘Had je me niet gezien dan?’

‘Wel, ik zag twee rode lichtjes en ik denk: ik kan er nog net tussendoor. Maar die wagen van jou is wel vreselijk smal, zeg.’ Een paar voorbijgangers kwamen erbij staan, bekeken hoofdschuddend de schade en floten tussen hun tanden.

‘Dit gaat je een mooie cent kosten.’

‘Als het maar bij een cent blijft, is het niet erg’, antwoordde ik en mijn vriend en ik sloegen elkaar op de schouders van het lachen.

‘Er valt hier verdorie nog aan toe weinig te lachen’, zei de bestuurder die ik geramd had, de auto, bedoel ik. Hij werd zienderogen bozer en bozer, de man dus. Mijn vriend en ik schaterden van het lachen.

‘Luister vriend’, zei ik, terwijl ik naar adem snakte, ‘ik kan die auto van mij wel achteruit rijden, maar dan kun jij die auto van je nog niet als een ingedeukte plastic cup floep van binnenuit weer recht duwen.’ Mijn vriend en ik bulderden

[p. 18]

het uit.

‘Maar je denkt toch niet dat ik me hier met een paar honderd gulden tevreden laat stellen?’, schreeuwde de man woest.

‘Kerel, dat is mooi van je, dat je het voor minder doet.’ Mijn vriend en ik denderden van het lachen en ook enkele omstanders grinnikten. Op de balkons in de buurt verschenen mensen.

‘Ik haal er de politie bij’, brulde de man.

‘De politie is uw beste vriend. Kom maar op met die diender’, zei ik en ik haakte mijn vriend in de arm en danste met hem in de rondte: ‘De politie is uw beste vriend, de politie is uw beste vriend, tralalala!’

‘Hier ben ik al’, zei een politieagent die zich door de omstanders naar voren wrong. Blijkbaar had iemand hem meteen gebeld toen onze auto's zich broederlijk kont aan kop verenigd hadden.

‘Oom agent, je komt als geroepen’, zei ik.

‘Ik ben ook geroepen’, zei hij, terwijl hij zich stoer opstelde.

‘Welnu, dat heb ik dan toch maar spits opgemerkt’, zei ik, terwijl ik mijn vriend een stomp gaf, zodat hij het uitproestte waarbij de spetters de agent om het bepette hoofd vlogen.

‘Zeker zitten suffen, mannetje?’ Dat mannetje was ik, met mijn lengte van één meter en achtennegentig centimeter. Toen we weer wat bijgekomen waren van het lachen om die eersteklas mop, zei ik: ‘Luister, als we allemaal zo wakker waren als u, goede borst, dan hadden we allemaal bij de politie gesolliciteerd en had u nu niet hier gestaan. Is waar toch?’

‘Hmm’, bromde hij, ‘jij hebt in ieder geval te diep in het glaasje gekeken.’

‘Dat is een goed teken’, riep ik uit, ‘want laten we eerlijk wezen, je kunt alleen diep in glaasjes kijken als er niets in zit. En geen zinnig mens zal ooit beweren dat je dronken wordt van het leegdrinken van lege glaasjes.’

‘Praatjes vullen geen gaatjes, kletsmajoor.’

‘Dat hadden wij ook gedacht, wachtmeester’, riepen wij tegelijk, terwijl we zo goed en zo kwaad als het ging in de hou-

[p. 19]

[p. 21]

ding sprongen. Het moet een grappig gezicht zijn geweest, want uit het publiek klonk een lachsalvo op.

‘Geen grappen nu. Ik ga jullie gegevens opnemen.’

‘Agent, het is hier geen Miss Worldverkiezing. Ik weet trouwens niet eens hoe breed mijn heupen zijn. En what about mijn borstkas: met of zonder borsthaar?’ Ik hield maar op, want mijn vriend dreigde te stikken in de punt van zijn colbertjasje die hij in zijn mond had gestoken. De agent had net gedaan of hij niets gehoord had en had intussen opschrijfboekje en pen voor de dag gehaald.

‘Naam?’

‘Mens.’

‘Leeftijd?’

‘Achttien jaar.’

‘Kom mijnheer, ik kan zo ook wel zien dat u stukken ouder bent.’

‘Een mens is zo oud als hij zich voelt, agent.’ Mijn vriend werd opgevangen door het schaterlachende publiek.

‘Maak geen grappen met me. Wanneer ben je geboren?’

‘U zou het mijn moeder kunnen vragen. Men zegt dat zij er hoogstpersoonlijk bij geweest is. Het moet een mooi moment geweest zijn, dat schattige hoofdje...’

‘Houd u onmiddellijk uw mond! Ik ga nu eerst de schade opnemen. U blijft hier wachten.’

‘Sta mij toe u te vergezellen, kolonel, want ik ben bang dat u er anders geen flauw benul van heeft, wat de voor- en wat de achterkant is.’ Wij liepen naar de plaatselijke schroothoop.

‘Het is vreselijk!’, riep de eigenaar van de auto die eerder op de avond zo ongelukkig was geweest vóór mij te gaan staan op de Sophie Redmondstraat.

‘Ja, ja, het is treurig’, zei de agent en trok er een gezicht bij of zojuist zijn hele gezin was verongelukt.

‘Gecondoleerd’, zei ik, ‘welgemeend’. Juist wilden ik en mijn vriend, die weer was bijgebracht, het ‘De engelen zullen u naar het paradijs vergezellen’ inzetten, toen een ziekenwagen met loeiende sirene de straat kwam ingescheurd. Met gie-

[p. 22]

rende remmen stopte hij vlak bij ons en een ziekenbroeder die er echt zin in had, sprong eruit.

‘Het spijt me, ik moet u teleurstellen’, zei ik, ‘de koplampen zijn reeds overleden.’ De jongeman keek even verward, stapte in en reed weer weg, naar zijn volgende bestelling.

‘Heren, laten we er geen drama van maken’, zei ik en ik wilde echt niet de bestuurder van de auto die ik gezoend had - de auto, bedoel ik - kwetsen, alhoewel hij nu nog bozer werd. De boze vlammen sloegen uit zijn ogen, maar ik stond gelukkig ver weg, achter een plas water.

De agent had er zo langzamerhand meer dan genoeg van gekregen. ‘Genoeg’, riep hij dan ook ter zake doende uit, ‘jij gaat onmiddellijk met mij mee’, en ik voelde opeens een krachtige hand in mijn nek, wat geheel niet nodig was geweest, want ik had met die aardige man nog wel de honderd meter horden willen lopen, helemaal uit vrije wil. Wij walsten naar het Volkswagentje van de agent toe. Mijn vriend zat er al in. Daar keek de agent wel even van op. Blijkbaar wilde hij de achterbank voor zich alleen hebben.

‘Weet u zeker dat u nog wel kunt rijden, agent?’, vroeg ik. Mijn vriend kroop zowat onder de bank van het Volkswagentje, maar dat ging moeilijk want in een Volkswagentje zit daar de batterij. De agent vond mijn opmerking zeker ook leuk, want ik kreeg een geweldige por in mijn zij.

We reden in opperbeste stemming naar het politiebureau. Daar werden we direct in een cel opgesloten. Maar na twintig minuten werden we al weer op vrije voeten gesteld. De wachtcommandant vreesde dat ons feestgedruis de arrestanten in de andere cellen tot opstand zou kunnen aanzetten. Wij brachten in de hal nog een korte serenade aan deze edelmoedige dienstklopper, beloofden zijn verjaardag zeker niet te vergeten en gingen heen, ik naar rechts leunend, mijn vriend naar links, zodat we elkaar op de Van 't Hogerhuysstraat prima in evenwicht hielden.