De knuppel in het doksenhok

Eruit gedonderd

Dat dit alles zijn invloed heeft gehad op mijn voortijdig verscheiden bij het dagblad De West, daar twijfel ik niet aan. Bij gelegenheid van Shrinivāsi's 60ste verjaardag was ik begonnen aan een serie artikelen over al zijn bundels, die bijna geen van alle ooit in Suriname besproken waren. Henk Doelwijt, journalist bij De West, fluisterde mij in dat men niet tevreden over mij was. In De Ware Tijd schreef ik over nieuwe boeken en De West kreeg de ‘oude koek’. Elke week een splinternieuw artikel over niet eerder in Suriname besproken boeken als die van Jules Chin A Foeng, Trudi Guda, S. Sombra, Julian With, Hugo Pos en-ga-zomaar-door waarin soms dagenlang werk zat en die door een vast en (zo bleek mij) steeds groter publiek gelezen en ook gewaardeerd werden: ‘oude koek’. Goed, ik ben de beroerdste niet en beloofde beterschap. De patiënt kwam echter aan zijn revalidatie niet toe. Als ik het goed heb op dezelfde dag als mijn discussie met Hofwijk, liep ik chef Findlay tegen het lijf. Ik werkte voor De Ware Tijd èn voor De West, zei hij kortaf, dat kan niet, dat is niet volgens de

[p. 29]

code, ook niet in Nederland. (Dat ‘ook in Nederland’ is het keurstempel dat tegenover Nederlanders blijkbaar altijd voor de dag moet worden gehaald om de onzinnigheid van beweringen te camoufleren.) Mij schoot de naam Hugo Brandt Corstius te binnen, de schrijver die onlangs de P.C. Hooft-prijs niet kreeg en die voor vijf bladen tegelijk werkt. Maar ik zei maar niets en vroeg alleen langs mijn neus weg: ‘Hoe bedoelt u, meneer Findlay?’ ‘Ja, nou, dat u een keuze moet maken tussen de twee kranten.’ Dat was dan simpel: bij De Ware Tijd redigeerde ik een hele literaire pagina in een oplage die het vijfvoudige van die van De West bedroeg, stipt betaald zonder het gesoebat om de centen waarmee ik bij de laatste krant zo vaak geconfronteerd was - eens moest ik zelfs een dubbeltje betalen voor een chequeformuliertje. Ik zette onder mijn laatste stuk dus een afscheidsgroet aan mijn lezers en vermeldde sober het feit dat de redaktie mijn medewerking aan twee kranten niet op prijs stelde. Dat zinnetje werd geschrapt door de heer Hofwijk: ‘U wilt De West een trap nageven; vraag anders maar aan mijnheer Findlay of het mag,’ zei hij. Ik liep dus naar beneden. Findlay hing net de telefoon op. ‘U wilt De West een trap nageven,’ zei hij. Ik haalde de schouders op, stapte naar de kassier, kreeg na enig gesoebat mijn laatste geld en trok de deur aan de Mr. Dr. J.C. de Mirandastraat voorgoed achter me dicht. Ik kon toen nog niet weten - en voor mijn keuze had dat ook niets uitgemaakt - dat De Ware Tijd een half jaar later de dupe zou worden van een bepaald soort waardeschaal die basketballen en tennisrackets stelt boven krantenpapier. (Van Dale's Groot Woordenboek vermeldt dat ‘de ware tijd’ betekent: het door de stand van de zon aangewezen punt in de voortgang van het etmaal. We moeten dus concluderen dat met het niet-verschijnen van De Ware Tijd de tijd in Suriname stilstaat.)