Het wondere lied

[p. 52]

Heldere dag.

Ach, de wind zingt zoo zoet, en de dag is zoo lang
En het licht vult de ruimte met eeuwigen brand,
Als een wezen dat opgaat in 't zachte gezang
Van dien dwalenden wind over 't gouden land.

Is die prachtige gloed en dat teere gebeef
Van die stem van dien wind niet als 't lisple' eener vrouw,
Die, bekorend, zoo wonderfijn woordengeweef
Om dien sterkere sluiert en ópblikt zoo blauw

En zoo diep uit die oogen, betrouwend zoo rein,
Dat de ziel van dien sterke de wereld vergeet
En de menschlijke wuftheid, verlangt naar dat fijne
Gespinsel van woorden, verhullend een leed,

[p. 53]

 

Dat dé toekomst - als storm door dat goudene rag

 

Hoonend scheurend - zal toonen als 't werklijke zijn

 

Van de prachtige dingen op aarde als een dag

 

Van een zingenden wind door een zonnegeschijn.

 

 

 

Ach, de wind zingt zoo zoet, en de dag schijnt zoo lang,

 

En het licht straalt daarboven in eeuwigen brand,

 

Als kwam er geen einde aan dat zachte gezang,

 

En geen doodende winter op 't bloeiende land.