Het wondere lied

[p. 28]

Het zoekend geluid.

Daar liep een landman om zijn lief-verloren
Door alle landen en vroeg boom na boom:
‘Is nu mijn hart of was mijn lief een droom,
Zij na dit uur geen uur mij meer geboren.’

Dan zei de boom, die naast den naasten boom
Stond naast den landman: ‘Is uw lief niet dood!
Of is uw lief misschien de zonne rood
Die vlood gelijk de pracht van schoonen droom?’

- ‘Ik wil de wegen weten, waarheen weenen
De looverlispelingen, en het land,
Dat langs de loovren ligt, den weidekant
Al ondervragen, waar mijn lief is henen!’

[p. 29]

 

Dit zei de landman en een stem zong zacht:

 

‘Die nimmer zagen, kunnen niet alleen

 

Gaan wandlen; want zij gaan in stagen nacht:

 

Zoo is uw lief misschien in verte heen.’

 

 

 

‘Zingeruischende zachte stem, zoo stil,

 

Ik ben geen landman, ik ben een geluid;

 

En ook een klank heeft lief en mint een bruid,

 

Waarom het lijf niet eeuwig leven wil,

 

 

 

Die eeuwig leven zijn den dood voorbij.

 

Niet dus een lied, dat in de stilte klonk,

 

Die lucht is en de lucht bekoring schonk

 

En meer niet is dan eene spelerij,

 

 

 

Geboren uit een klinken ongezien

 

Ergens in 't eindeloos heelalleruim’....

 

Nog loopt 't geluid, al vragend die en dien....

 

De weemoed van geluid is klankenschuim....

 

 

[p. 30]

 

Het schuim is 't kantwerk van het zeeënkleed,

 

De wolken opschik van het strakke blauw;

 

Doch niemand weet, wat dat geluid daar leed

 

Dat 't lief-verloren riep in droomlandouw.