Verzameld werk. Deel 3

[p. 1325]

1919
Pinksteren

't Is feest, maar héél 't rumoer van het volk
Op straat en pleinen is verstild. Er komen
Gedaanten naar Maria's huis. Geen wolk

Wiegt in het wijd azuur haar zilvren doomen.
De vogels zwijgen in den schâuw verscholen
En in de tuinen roeren niet de boomen.

Maria bidt en rond Haar wezen dolen,
Als kindren zonder ouders, alle stemmen
Der biddenden, eentonig als een molen.

Maria zwijgt. Zij denkt weer veel aan Hem en
Begint niet weer 't gebed. De Apostelen staren
Haar aan en voelen iets hun ziel beklemmen.

De stilte weegt op het lichaam en de haren.
't Is of de harten in hun kloppen sterven.
Plots komt een wind, een sterke wind gevaren.

De boomen trillen niet, maar sterker zwerven
Er winden door de ramen en er gaat
Een Zon aan 't gloren in de zon. De verven

Verbleeken. 't Oudste licht als schaduw staat
In 't nieuwe Licht, met vreemd gedruisch gekomen.
Maria staart met een vervoerd gelaat,

Als had Ze alléén een hemelstem vernomen
En op haar hoofd flakkert een tong van vuur.
En over allen, daar vergaderd, stroomen

[p. 1326]

 

De vurige tongen. Onder 't stil azuur

 

Roert thans een storm den witten kant der blaadren

 

Omhoog. 't Gerucht ontwaakt in 't wonderuur;

 

 

 

Er deint een menigt' voor Maria's huis.

 

De Apostlen treden voor. In taal der vaadren

 

Hoort ieder vreemdling, de Triomf van 't Kruis.