Verzameld werk. Deel 3

[p. 1312]

Het lied der sterren

De sterren zijn het notenschrift van 't lied
der eeuwge ruimte boven, om mijn hoofd,
dat ruischt van eeuwen in het avonduur
en aanzwelt in 't geheimnisvolle stille
der nachten tot 't verbleekt door 't eerste licht
des dageraads en vluchtend nog naar 't westen
voor de triomf van glans - vindt daar den dood.

Zoo ruischt dat lied, als al geruisch beneden
in de krioeling van de volkren houdt
op, en de stilte tot d' onrust'ge ziel
wil spreken van vertroostingen en vrede.
Doch alle ziel is niet tot rust geneigd,
kan, zoo ze het verlangde, niet meer rusten;
wild in zoo menig hart kolkt eene hartstocht
van wellust, nijd of haat en wraakbegeerte.
De oogen van dezulken zijn dan ook
doof voor dat toongestraal en rusten nimmer,
want zij gaan zien, of dengeen dien ze haten
of voor hun drift begeeren - nu niet slaapt
om hem dan in dien slaap te overweldgen.

Breed, in de ruimten op den diepen toon
van 't zwartblauw ledig om die reuzenlichten,
die door den afstand stralend' vonkjes zijn...
Breed ruischt in die onmeetlijkheid, dat lied,
welks tonen spreken tot de zielen, die
hun eigen klein-zijn diep begrijpende,
eens tot de sterren staarden, en daar vonden
wat komen moest van boven, stilte, rust
van hunne driften, kracht om te volharden
in wat ze God beloofde' in 't heilig uur,
als zij daar stonden met de Eeuwigheid
boven en om hun hoofd en wilden vrij zijn
van 't kleine dagelijksch gedoe van 't leven,
hoog wilden staan, boven die duizend zorgjes,
die 't leven droeven door hun nietigheid.

[p. 1313]

 

Dan luisterd' hunne ziel naar dat gezang,

 

zoo diep-aangrijpend, hen zoo diep-verneedrend

 

om hunne onmacht, zòo toch, dat ze niet

 

zich schamen konden, wijl er Een hen schiep

 

aldus en tot hen sprak uit d' Eeuwigheid

 

in 't breed-verheven zwijgen van den nacht.

 

Zij waanden zich alleen, of beter dachten

 

niet, dat op nog meerdere plaatsen van

 

het vasteland, of op de eilanden

 

verloren in de groote zeeën, ook

 

nog zielen waren, die daar luisterden

 

als zij naar 't heerlijk-heilige gezang

 

der sterren in de ruimte, 't lied van eeuwig

 

zingende in stralen, wonderdiep-aangrijpend.

 

Voor hen bestond slechts d' eene Eeuwigheid

 

boven hun hoofd, en dat was het gelaat

 

van God, dat er in vage vormen was

 

achter en om die glinstering van sterren,

 

en als een wind over het oppervlak

 

der aarde blies, scheen hun dit Godes adem.

 

Zij baden in hun ziel, vernederden

 

zich om hun kleinheid voor hun grooten God.

 

 

 

Breed ruischt de zang der sterren, eindeloos

 

smeltende tonen vèr, machtge nabij,

 

en iedre toon 't verlangen naar het Heil

 

der Eeuwigheid, vèr van den kleinen bal

 

uit het miljard-gekriel van ziele' en dieren.

 

Iedere toon een smachten naar-omhoog,

 

eindloos begeeren naar het Eindloos Licht.