Verzameld werk. Deel 3

Windavond.

De glans der zon dooft henen in het grauw

der wolken, en het wordt al trage duister.
In kale boomentwijgen bruist en ruischt er
de wind soms hevig, soms - als verre - flauw.

Nu is het stil, een enkle vege blauw
verraadt de hemeldiepten en den luister
van eene éenzame bleeke ster, die juist er
langs kloof in wolken gaat. De heuvelgouw

verliest zich in een spokige eindloosheid
van schemer, waar het laatste licht in stikt.
De wind bruist aan en joelt, of iemand huilt

van haat, die weerloos vijand tegenblikt
aan d'overkant der kloof, vergeefs daar schuilt
tot schot en doodskreet, de eevne stilt' verrijt.