Verzameld werk. Deel 3

[p. 1298]

Lied van de wolken der maanlooze nachten.

Wij dolen, zoo het ons bevolen is,
altijd en eeuwig in de duisternis
der nachten, en wij volge' en vliên
het beeld der zon, dat onze zusters zien.

Daar mijlen voor ons klinkt hun juichend lied
en mijlen na ons, waar de schemer vliedt
voor 't licht der zon, daar vult hun zang de lucht,
daar volgt de zon ons, die ons ginder vlucht.

Zoo zal het blijven, tot we in duisternis
verweene' ons leven, dat van tranen is,
en missen wat wij nimmer zullen zien:
het beeld der zonne, dat wij volge' en vliên.

Dat volge' en vluchten is de grootste pijn,
het eeuwig béeld van ons onmachtig zijn:
zij volgt en vlucht ons, en wij volgen haar,
en nimmer, nimmer vinden wij elkaar.

O, konden wij, die zooveel van U hoorden
in 't juichen onzer zusters, U toch zien,
slechts éenmaal, om dan weer in 't hooge noorden
te drijven, U te volgen en te vliên,

dan konden wij tenminste droome' in't reizen
- van U - boven de vlakten, die doen ijzen;
dàn voelden wij dat eeuwige gemis
aan licht niet zoo in de eeuwge duisternis.