Verzameld werk. Deel 3

[p. 1274]

Klokje in 't dal.

Wanneer ik op een berg sta, en in 't dal
een kleppend klokje klinkt de klare klanken,
dan voel ik de behoefte om te danken:
de schoonheid Gods vertoont zich overal.

Mijn blik, geboeid, zoekt, waar het klaar geschal
van 't klokje klinkt en rijst; de klanken wanken.
Ik zie en zie niet zweven gouden spranken
van ruischend zonlicht in de lila hal.

Ik voel me vredig dan en vroom gestemd;
mijn ziel rijst hooger dan de gouden wolken,
daalt dieper dan in 't dal de groene kolken:
't is of mijn oog in hemelneevlen zwemt...

Het klokje klinkt voor 't laatst... de klank verringt...
Ik droom en luister naar 't heelal, dat zingt.