Verzameld werk. Deel 3

[p. 1264]

1910
Verveling

Voetje voor voetje, héél traag en héél loom,
glijden en schrijden de uren voorbij,
duister en drukkend. Verveling grijpt mij,
donker en dreigend als spokengedroom.

Om me zie 'k rijzen uit grauwwitten doom,
schimmen van natklamme stammen in rij,
vaag lijnend op uit de nevelenbrij,
warend om stammen en struiken en boom.

't Is, als hoor 'k zuchten de tikkende klok,
snikken den slinger, die aldoor dof schokt,
gaande automatisch, éénbanig zijn gang.

't Wordt me zoo naar om de ziele en zoo bang
't Is, als verstart me het eeuwig getok...
...Droeve verveling, wat duurt ge toch lang.