Verzameld werk. Deel 3

[p. 1261]

Juvenilia:
verspreide gedichten

[p. 1263]

1909
Klokken

Klokklanken drijven door donkeren nacht
zwaarbrommend voort, als daavrende schoten,
buldrend in strijd van vechtende vloten,
dreunend en dondrend met bronzene pracht.

Soms is 't, als wijken de vloten, en zacht
smelt het gedruisch tot stervende stooten.
Heeft het geschut, uit klaar brons gegoten,
eensklaps verloren, vergeten zijn kracht?

Dan dromt weer 't pallen der galmende klokken
klaar door den nacht, als een juublende stoet

daverend juichende, - hun, die vertrokken,
thans wederkeerend, vol zege in 't gemoet,

ziende hun koning, de kroon op de lokken,
goudzwaar, ze juichen: ‘Heil, Koning, Gegroet!’