Verzameld werk. Deel 3

[p. 1258]

De boom der kennis van goed en kwaad

Heldenlied

Je ogen jubelen met een amberlicht, nu ze me zien.

De liefde maakte me wonderbaar. Ze schiep mijn alledaagse gedaante om tot een figuur uit een heldenlied en nu schrijd ik op je af, breed als de zon en diep als de nacht.

Een kloek-gerythmeerde muziek fonkelt uit mijn armen naar je hals, uit den marsstand van mijn benen naar de jouwe.

In triomf roep ik je heupen naar me toe en mijn kussen klinken op je mond, als de schelle samenslagen van bekkens. Mijn hart paukt onder mijn borst tegen de jouwe.

Ik weet het, dit alles is grootheidswaan, meer niet, maar van een zo zoete verrukkelijkheid, waarnaast al het andere als ijdel verblinkt.

Nieuwe cadansen rukken aan en je ondergaat enthousiast de geweldige gedaanteverandering van mijn wezen. Mijn dwaasheid wordt van zulk een majesteit, dat je met de ogen vochtig ineen nijgt en me van overtroefde trots in de armen bijt.

Geestelijke strijd

Er zijn dagen, dat ik de religie van je benen niet kan belijden.

Ik word dan opgevorderd door de eeuwigheid en moet naar het smartelijke slagveld van de zielen.

Mijn vijanden zie ik niet, al geloof ik te vechten met hemel en hel tegelijk.

Het helpt me niet, te pogen die beide machten te ontkennen. Ze zijn er aanwezig, als twee hozen, ene van blauwe zon en ene van modder, die naar elkander wentelen door het dode azuur. Tussen hun maling dreig ik te stikken.

En al onderga ik in sommige andere seconden de heerlijkheden van God, al word ik gerukt in de sferen en schreit het berouw zich langs mijn longen luid uit naar de diepten, die op ons staan, al kruis ik me, om ik weet niet welke zonden, en al misdeed ik, mijn énige, mijn énige, toch vlucht ik liever naar je heiligdom en laat al het andere maar aan al de anderen.

[p. 1259]

Evenwijdig

Tussen de vallende reuken van de bomen en de rijzende geuren van de bloemen vliegen de treinen van het licht langs de aarde rond de zon.

Tussen de schemeringen van je ogen en de arabesken van je knieën, davert de vloekende bloei van mijn woedende begeerten.

Alles wielt evenwijdig.

De verdoemingen van mijn vlees aan het jouwe.

De hemelvaarten van ons geloof naar het licht.

Alles wielt evenwijdig.

Alleen de brandende cirkels snijden ons rode bogende repen van pijn, waar de ziel woont, die maar wil door de zon naar God, waar het vlees zich manifesteert, dat maar wil naar de diepten, die jij symboliseert.

Zo hang ik met mijn geestelijke communies en mijn wellust naast jou op de blauwe ladders van de eeuwigheid, tussen hemel en aarde en we kunnen niet meer naar boven, noch naar beneden.