Verzameld werk. Deel 3

[p. 1255]

Vigiliën

Onthouding

We zijn weer aan de eenzame dagen, dat je me niet kunt ontvangen.

Met lichte treurnis stel ik me deze avond tevreden, wat te spelen met je handen. Ik wend ze naar alle zijden, om en om en nog eens om en om en vergelijk ze. Mijn vingers dringen zich tussen de jouwe.

Ik beschouw ze lang.

Elk paar brengt me bij de herinnering aan je trouwe benen, die ik nu zo hopeloos moet mijden.

Je ogen sluit ik met mijn lippen, nu ze zo zachtverwijtend kijken naar mijn verdriet.

Dit is ook ongeveer alles.

Mijn begeerte blijft een open wonde, zonder kans op genezing.

Het zij zo!

Ik onderwerp me weer aan deze naargeestige periode en poog al mijn ‘gêne’ weg te sussen met mijn wangen tegen je reliëf en mijn gedachten tegen de kalender.

Ontzegging

Je ziet me staan op de drempel van begeren en weifelen.

Dankbaar loont me je lachen, als je meent me te zien wijken. Ernstig bedelen je ogen om genade, wanneer je me maar even naar je genegen voelt.

Indien ik nog met een paar kussen zou willen tevreden zijn? Of me met wat strelen vergenoegen? Maar flikkert even de ernstige wil door, dan pruil je. Dit behoef je van avond niet te doen.

Laat me nog wat talmen voor de deur van het verlangen! Het is er schoon.

En luisteren met de hand aan de ring van de gesloten poort, hoe daar binnen de Liefde met haperende handen op de harp slaat!

Zijn deze dromerijen soms niet inniger dan de stillende daad?

Laat me nog wat dralen en aanschouwen, wat ik me geven kan en ik je heden zo heldhaftig schenk.

[p. 1256]

Roemertje

Ik hang met mijn lippen aan het roemertje van je mond en kan ze niet meer bewegen.

Doe je ogen nu maar open en dan weer dicht, in grappig herhalen, van dat goede plekje scheid ik niet meer!

Onze wimpers raken elkander boven je weerloze glimlach.

Nu ik los kom, zijg ik op de knieën en het spelletje begint weer opnieuw.

Ik neurie tegen je mond als een verliefd dier. Al mijn dwaze woorden wrijf ik je op je lippen en ik poos al weer.

Doe je ogen nu maar open en dicht, open en dicht, open en dicht, ik kan niet meer, ik kan niet meer!

Verstard in de verrukking blijf ik zo, tot je mijn hoofd begerig in je handen neemt, mijn mond met geweld gehéél in de jouwe prest en me dan zachtjes wegschuift, meewarig fluisterend:

- Voor nu, is het genoeg.

Gelijk ik nu weer voor je treed

Gelijk ik nu weer voor je treed, zal ik ook wel weer van je moeten gaan.

Er viel een rode dauw tussen jou en mij.

Mijn wederspannige geest wil wel om deze dingen heen, doch halverwege keert ook hij zich teleurgesteld om en gaat.

Wat geeft het me te knorren om deze lastige dagen!

Je zoudt zelf zo gaarne anders willen, vooral om mij.

Zo mijden we elkander, maar treden we, gedreven door de donkere machten in ons, weer samen. We zwijgen en kijken elkander lang aan, hand in hand.

Met je innigste glimlach wil je mijn hinder helen.

De honing van je medelijden voel ik vloeien uit je onmachtige strelingen langs mijn lichaam zonder hoop. Door je kussen zonder hartstocht poog je me te verzoenen met mijn ongeduld.

Naar de namen die je me geeft, word ik haast een klein ventje bij zijn moeder.

Ik moet nu wel lachen om je uitbundige goedheid, maar met al deze overvloed van trouw en liefde, blijft mijn verlangen zonder heelmiddel.

[p. 1257]

Gelijk ik me nu van je verwijder, zal ik weer voor je treden en ook weer van je moeten gaan.